Troviscal Philharmonic werd opgericht ter ere van een lokale band

Tijden veranderen en muziek blijft een krachtig instrument om de tradities en culturele identiteit van een gebied te behouden. Voor een groep vrienden uit Troviscal zijn deze waarden altijd van toepassing geweest. In december 1989 bliezen ze de geschiedenis van een schoolband nieuw leven in die daar jarenlang gevestigd was geweest en lieten ze onvergetelijke herinneringen achter.

De traditie van de band en het nieuwe verhaal De kleinzoon van de voormalige dirigent van de schoolband, "die opereerde op basis van de schoolgroepen", stond aan de wieg van de oprichting van de Troviscal Philharmonic Union, herinnert Rosalina Filipe, de huidige voorzitter van het bestuur, zich. Omdat de vriendengroep "erg jong was", waren de mensen niet terughoudend in hun steun en "behaalden ze snel succes", zelfs "zonder vergoeding", herinnert ze zich. De vernieuwing, geïnspireerd door wat verloren was gegaan, zorgde ervoor dat de filharmonische vereniging, elf jaar na de heroprichting van de schoolband, werd erkend als een instelling van openbaar nut. De vereniging bestaat uit "ongeveer 60 leden", waarvan er slechts "50 de straat op gaan", en staat bekend om "het plezier in het spelen van verschillende dingen", en "omdat ze de muzikanten niet straft met zeer zwaar werk", aldus de leider.

Wat betreft de instrumenten: "We kunnen niet klagen over het gebrek aan apparatuur", verzekerde ze, eraan toevoegend dat de band "in wezen een blaasorkest is". De muzikanten spelen dus alles, van "klarinetten, fluiten, hobo's tot fagotten", maar "we hebben ook een contrabas", aldus de dirigent.

Tijden veranderen en muziek blijft een krachtig instrument om de tradities en culturele identiteit van een gebied te behouden. Voor een groep vrienden uit Troviscal zijn deze waarden altijd van toepassing geweest. In december 1989 bliezen ze de geschiedenis van een schoolband nieuw leven in die daar jarenlang gevestigd was geweest en lieten ze onvergetelijke herinneringen achter.

De traditie van de band en het nieuwe verhaal De kleinzoon van de voormalige dirigent van de schoolband, "die opereerde op basis van de schoolgroepen", stond aan de wieg van de oprichting van de Troviscal Philharmonic Union, herinnert Rosalina Filipe, de huidige voorzitter van het bestuur, zich. Omdat de vriendengroep "erg jong was", waren de mensen niet terughoudend in hun steun en "behaalden ze snel succes", zelfs "zonder vergoeding", herinnert ze zich. De vernieuwing, geïnspireerd door wat verloren was gegaan, zorgde ervoor dat de filharmonische vereniging, elf jaar na de heroprichting van de schoolband, werd erkend als een instelling van openbaar nut. De vereniging bestaat uit "ongeveer 60 leden", waarvan er slechts "50 de straat op gaan", en staat bekend om "het plezier in het spelen van verschillende dingen", en "omdat ze de muzikanten niet straft met zeer zwaar werk", aldus de leider.

Wat betreft de instrumenten: "We kunnen niet klagen over het gebrek aan apparatuur", verzekerde ze, eraan toevoegend dat de band "in wezen een blaasorkest is". De muzikanten spelen dus alles, van "klarinetten, fluiten, hobo's tot fagotten", maar "we hebben ook een contrabas", aldus de dirigent.

Tijden veranderen en muziek blijft een krachtig instrument om de tradities en culturele identiteit van een gebied te behouden. Voor een groep vrienden uit Troviscal zijn deze waarden altijd van toepassing geweest. In december 1989 bliezen ze de geschiedenis van een schoolband nieuw leven in die daar jarenlang gevestigd was geweest en lieten ze onvergetelijke herinneringen achter.

De traditie van de band en het nieuwe verhaal De kleinzoon van de voormalige dirigent van de schoolband, "die opereerde op basis van de schoolgroepen", stond aan de wieg van de oprichting van de Troviscal Philharmonic Union, herinnert Rosalina Filipe, de huidige voorzitter van het bestuur, zich. Omdat de vriendengroep "erg jong was", waren de mensen niet terughoudend in hun steun en "behaalden ze snel succes", zelfs "zonder vergoeding", herinnert ze zich. De vernieuwing, geïnspireerd door wat verloren was gegaan, zorgde ervoor dat de filharmonische vereniging, elf jaar na de heroprichting van de schoolband, werd erkend als een instelling van openbaar nut. De vereniging bestaat uit "ongeveer 60 leden", waarvan er slechts "50 de straat op gaan", en staat bekend om "het plezier in het spelen van verschillende dingen", en "omdat ze de muzikanten niet straft met zeer zwaar werk", aldus de leider.

Wat betreft de instrumenten: "We kunnen niet klagen over het gebrek aan apparatuur", verzekerde ze, eraan toevoegend dat de band "in wezen een blaasorkest is". De muzikanten spelen dus alles, van "klarinetten, fluiten, hobo's tot fagotten", maar "we hebben ook een contrabas", aldus de dirigent.