Ruben verliest opnieuw, maar dat is niet wat hem zorgen baart

Het maakt niet uit hoeveel kritiek ze leveren, hoeveel ze met de vinger wijzen, hoeveel ze hem betwisten en hoeveel ze hem vragen om dingen anders te doen, Ruben Amorim verandert geen centimeter. Hij verdedigt de spelers als een vader die niemand in de buurt van zijn kinderen laat komen, hij stelt prioriteiten omdat hij beseft dat hij er niet voor alles kan zijn, hij neemt een empathische houding aan die moeilijk te ontwapenen is. Betekent dit dat je negeert wat er gebeurt? Nee. Integendeel. Sinds zijn aankomst in Engeland heeft de coach in de vijf maanden bij United meer gesproken, tijdens verplichte conferenties en interviews met diverse media, dan in de vijf jaar bij Sporting. Je weet dus wat mensen over het team zeggen, ook al ben je niet iemand die zich druk maakt om sociale netwerken en dergelijke.

"We doen ons best, maar ik ben het ermee eens dat het beter kan. Ik heb niets aan te merken op de kritiek, want die verdienen we. Als we in zo'n seizoen niet alles kunnen accepteren, dan zitten we volgens mij in de verkeerde sector. Dat accepteer ik volledig en ik ben het eens met alle kritiek", zei hij na zijn kwalificatie voor de Europa League-finale tegen Tottenham Hotspur na een afstraffing van Athl. Bilbao, zonder de kritiek van voormalig aanvoerder Roy Keane te negeren.

"Op dit moment is het overduidelijk dat we slim moeten zijn en risico's moeten nemen. We moeten het risico nemen om van iedereen veel kritiek te krijgen, want de lat ligt hoog voor Roy Keane en alle anderen, maar ik moet beslissingen nemen over wat het beste is voor de club en niet voor mezelf. Daarom heb ik besloten dat ik alle spelers rust zal geven, want het is heel belangrijk om de finale van de Europa League te winnen. We kunnen niets redden in de Premier League", voegde de Portugese coach eraan toe, die zaterdag bijzondere aandacht besteedde aan de derby van de eeuw tussen Benfica en Sporting.

Er was eigenlijk niets nieuws onder de zon in de manier van denken van Amorim, want hij realiseerde zich, op een moment dat hij verschillende spelers geblesseerd had, dat er keuzes gemaakt moesten worden. Toch werd het ook duidelijk dat de reeks slechte resultaten in het Championship op de een of andere manier moest worden gestopt. Zeker omdat ze nu tegen de nummer 17, West Ham, speelden en bij een nieuwe nederlaag nog een plaatsje zouden kunnen zakken. Opnieuw was het niet waar. United heeft sinds hun overwinning op Leicester twee maanden geleden niet meer gewonnen in de Premier League (twee gelijke spelen en vijf nederlagen) en is nu afgezakt naar de 16e plaats. Wat Ruben Amorim het meeste zorgen baarde, was de blessure van Yoro, waardoor de centrale verdediger mogelijk de Europa League-finale mist.

Met nog een paar wisselingen op het middenveld na de Europese wedstrijd, in dit geval met Casemiro, Garnacho, Maguire en Dorgu die op de bank begonnen, begon Manchester United beter aan de wedstrijd, waarin lange tijd in een lager tempo werd gespeeld. Er werd geprofiteerd van de eigenschappen van de middenvelders om voetbal met andere argumenten te presenteren. Er werd gezocht naar spel tussen de linies en er werd optimaal gebruikgemaakt van de snelheid van Amad Diallo, die drie maanden later terugkeerde in de basisopstelling. De Ivoriaan had een eerste schot op zijn naam, maar het leek wel gevaarlijk voor Areola om te stoppen. Bruno Fernandes probeerde het ook nog twee keer van een halve afstand, maar het duurde niet lang voordat de minuten voorbij waren. Toch waren het de Hammers die scoorden. Wan-Bissaka zag Kudus vrij in het strafschopgebied staan ​​en Soucek verscheen in het kleine gebied om de bal te deflecteren en zo de 1-0 te maken. Die stand hield aan tot de rust (26').

Ondanks het nadeel leek Ruben Amorim niet bepaald bezorgd. Pas na een paar minuten veranderde de uitdrukking: Yoro viel met problemen aan zijn linkerbeen op het veld en de coach liep heen en weer in de technische linie en op de bank. Hij wilde niet geloven dat hij zijn snelste centrale verdediger kwijt zou raken voor de Europa League-finale (en om geen enkel risico te nemen, haalde hij ook Luke Shaw eraf, zodat Harry Maguire en Lindelöf konden spelen). Het was bijna alsof hij accepteerde dat hij het resultaat weer verloor, maar geen eenheden verloor. Dat kon immers niet meer. En het slechte nieuws bleef daar niet bij.

Toen United op hun best was in de wedstrijd en drie corners op rij kreeg en West Ham terugdrong op eigen helft, leidde balverlies van Ugarte tot een snelle uitschakeling van de Londenaren. Wan-Bissaka profiteerde van een tweede bal in het strafschopgebied en gaf een lage voorzet aan Jarrod Bowen, waarmee hij de stand op 2-0 bracht (57'). Er zou nog tijd zijn om op zijn minst de gelijkmaker te scoren, maar de bezoekers wisten, dankzij kansen van alleen Höjlund tegen Areola, hun voorsprong vast te houden. Bovendien profiteerden ze van de thuisnederlaag van Tottenham tegen Crystal Palace om op te klimmen naar de 15e plaats. Ze speelden tegen Manchester United, dat al zijn negende thuisnederlaag in het Championship heeft geleden in het meest atypische seizoen ooit.