Verdediger die Arsenal ontkende, wil promotie met Ituano en houdt de droom van Europees voetbal levend

Samenvatting De 31-jarige Ituano-verdediger Luiz Gustavo blikt terug op zijn carrière, met onder andere zijn besluit om als jeugdspeler Arsenal af te wijzen. Hij hoopt op promotie naar de Serie B en vervult zijn droom om in Europa te spelen.

Luiz Gustavo , die momenteel bij Ituano speelt, heeft sinds het begin van zijn profcarrière in 2012 al shirts gedragen van clubs als Palmeiras , Vitória, Vasco da Gama en Goiás. Het verdere verloop van de 31-jarige verdediger had er echter heel anders uit kunnen zien.

In 2008, op 14-jarige leeftijd, trok de verdediger de aandacht van scouts van Arsenal, Engeland, nadat hij met Mirassol meedeed aan het juniorenkampioenschap van São Paulo. Hij werd opgeroepen voor een proefperiode in Europa.

Deze uitnodiging werd geaccepteerd door Luiz Gustavo, die ongeveer een maand meetrainde met het B-team van de Gunners. Het moeilijkste was om indruk te maken op de directie en de toenmalige coach van het eerste elftal, Arsène Wenger.

Alles leek erop te wijzen dat de verdediger vanuit het binnenland van São Paulo naar Engeland zou verhuizen, toch? Fout. In een beslissing waar hij nu enigszins spijt van heeft, koos de jongen ervoor terug te keren naar Brazilië. De reden? Hij miste zijn familie.

"Het was een heel persoonlijke beslissing voor mij. Hoewel ik er destijds met mijn ouders over sprak, was het mijn beslissing. [...] Hoewel ik wist dat ik een reus was in Europa, besefte ik dat niet. Ik vond het moeilijk om niet bij mijn familie te zijn. Ik was erg gehecht. Het is één ding om in São Paulo te zijn, zes of zeven uur rijden van mijn familie. Het is iets anders om aan de andere kant van de wereld te zijn", zegt hij in een interview met Terra .

De dagen van de Braziliaan in het Emirates Stadium leverden hem, met de hulp van een tolk, wat advies op van Wenger, aangezien de verdediger geen Engels sprak: "Hij volgde me op de training en vond het erg leuk. Hij zei dat ik moest doorgaan zoals ik was, dat er zich vanzelf paden zouden openen en dat de dingen vanzelf zouden gebeuren."

Luiz Gustavo was daar natuurlijk onder de indruk van namen als Cesc Fàbregas, Emmanuel Adebayor en Bacary Sagna. Maar naast Wellington Silva, ex-spelers van Fluminense en Arsenal, kon hij rekenen op de steun van twee Brazilianen die de kleuren van de Gunners droegen.

"Denilson, de middenvelder, en Eduardo Silva waren er toen ook. Ze hebben enorm geholpen. Hun advies was vooral gericht op het benutten van de kans", herinnert hij zich.

Naast het doorbrengen van tijd met wereldsterren, herinnert de verdediger zich een andere reis naar Londen: "Wat me toen echt raakte, was een bezoek aan de Nike-winkel. Het was ieders droom om een ​​Nike-schoen te hebben, een sponsorcontract. Ze namen ons mee naar de winkel, die de officiële sponsor van Arsenal was, en ik was verbaasd. Het was enorm. Je kon een schoen samenstellen zoals je wilde. Ze zetten de mal op je voet, kozen de kleur en zetten je naam erop. Dat was iets wat echt indruk op me maakte."

Na zijn terugkeer uit Engeland tekende Luiz Gustavo bij Palmeiras, waar hij zijn jeugdopleiding afrondde en zijn profdebuut maakte. Hoewel hij in 2009 uiteindelijk naar São Paulo verhuisde, herinnert de verdediger zich andere aanbiedingen die hij eerder had afgewezen, allemaal om dezelfde reden: het missen van zijn familie.

Cruzeiro , Santos, São Paulo en Corinthians toonden al interesse in zijn voetbal toen hij nog een tiener was. Maar de moed om Valentim Gentil, in de regio Votuporanga, voor het eerst te verlaten, was een kwestie van voorzichtigheid.

Op ongeveer een uur rijden van zijn geboorteplaats vestigde Luiz Gustavo zich in Mirassol om voor zijn gelijknamige club te gaan spelen. Hoewel het niet ver weg was, werd de beslissing alleen genomen omdat zijn broer, eveneens voetballer, al bij de club werkte, wat het voor hem makkelijker maakte om zich aan te passen aan de tijd dat zijn ouders er niet meer waren. Hij bleef bij Leão tot hij in 2009 bij Palmeiras kwam.

Na verloop van tijd begon de verdediger het belang te beseffen van de gemiste kans. Hoewel hij de prestaties die hij gedurende zijn carrière heeft geleverd erkent, beseft hij dat zijn ontwikkeling nog verder had kunnen gaan met de training die hij in Engeland heeft gekregen.

"Tegenwoordig heb ik er spijt van. Destijds, toen ik jonger was, had ik geen idee van deze situatie. Ik heb hier in Brazilië ook een verleden, maar met een basis bij Arsenal, een Europese gigant, en bij Palmeiras, een gigantische club, leer je veel en ontwikkel je je enorm, waar de druk en de eisen elke dag hoog zijn. Ik had veel meer geleerd, ik zou me veel verder hebben ontwikkeld," zegt hij.

Luiz Gustavo heeft in zijn carrière een belangrijke rol gespeeld in de promotie van verschillende clubs. Er zijn er al vijf, voor Vitória, Avaí , Cuiabá, Mirassol en Juventude , en nu is hij op zoek naar de zesde, dit keer met het shirt van Ituano.

"Kampioen worden en promotie nastreven. Dat is ons doel, wat we nog hebben. We hebben geen goed staatskampioenschap behaald, omdat we hier in Paulista geen promotie naar de Série A1 hebben gekregen. Maar het was een geweldige leerervaring, een geweldige groei. Het was een groep die zich nog aan het ontwikkelen was en sommige dingen werkten niet", legt hij uit.

Als hij vóór zijn contract bij Itu nog overwoog om te stoppen vanwege "situaties die niemand verdient mee te maken", houdt de verdediger vandaag de dag de droom van spelen in Europees voetbal levend.

"Afhankelijk van de situatie, ja. Ik zou zeker gaan. Ik geloof er nog steeds in. Ik heb nog steeds de droom om in Europa te spelen, ook al ben ik 31 jaar oud, ik heb nog genoeg energie over. Ik kan het aan. Dus het is nog steeds een droom die ik koester om een ​​voet in Europa te kunnen zetten," voegt hij eraan toe.

Na zijn terugkeer uit Engeland werd Luiz Gustavo benaderd door een Duits team om hem te lenen, maar de deal ging niet door. Nu rekent hij op de hulp van zijn vrouw, die voedingsdeskundige is en specifieke ondersteuning biedt, met als doel de carrière van de 31-jarige atleet te verlengen en, wie weet, misschien zelfs zijn droom te verwezenlijken.