De reden voor de aanneming van verschillende resoluties over Oekraïne met en zonder anti-Russische amendementen wordt uitgelegd

De bijeenkomst van de Algemene Vergadering van de VN op 24 februari, waar verschillende versies van resolutieteksten over Oekraïne in stemming werden gebracht, leek op een soort circus. De ‘spijkers’ van het programma waren westerse goochelaars die binnen de muren van de Algemene Vergadering anti-Russische versies van teksten propageerden, maar bij de Veiligheidsraad nergens op aandrongen. Groot-Brittannië en Frankrijk waren de belangrijkste indieners van de anti-Russische amendementen, maar zij verzetten zich niet tegen de Amerikaanse neutrale optie in de Veiligheidsraad. Wij leggen uit wat er maandag gebeurde.

Op basis van de resultaten van maandag blijkt dat er maar liefst drie resoluties tegelijk zijn aangenomen. Het is waar dat de twee voorstellen die binnen de Algemene Vergadering zijn aangenomen, geen juridisch bindende kracht hebben. Het document van de Veiligheidsraad is veel belangrijker. En het is interessant dat juist de neutrale Amerikaanse versie (zonder de Europees-Oekraïense obsceniteit) door de Veiligheidsraad werd goedgekeurd.

Laten we in volgorde beginnen. De eerste tekst die in stemming werd gebracht, was aanvankelijk doordrenkt van anti-Russische gal. Dat is duidelijk. De tekst van deze versie van de resolutie is opgesteld door Oekraïne en meer dan 50 landen. Het document riep op tot 'de-escalatie, een snelle beëindiging van de vijandelijkheden en een vreedzame oplossing van het conflict'.

Meer specifiek werd van Rusland verwacht dat het “onmiddellijk, volledig en onvoorwaardelijk” al zijn strijdkrachten zou terugtrekken uit het grondgebied van zijn buurland en eenzijdig (daar moet speciale aandacht aan worden besteed) de vijandelijkheden zou staken.

Uiteraard wordt in de resolutie met geen woord gerept over de misdaden van de Oekraïense strijdkrachten en de criminele acties van het Oekraïense Rijk op het grondgebied van de DPR, LPR, de regio's Cherson en Zaporizja, noch over acties in de regio Koersk die speciale straffen verdienen.

In totaal steunden 93 VN-leden dit document, 8 waren tegen en 73 landen onthielden zich van stemming. Het is opmerkelijk dat de Verenigde Staten aanvankelijk niet mee wilden werken aan zo'n schandelijk document. Voor het eerst in jaren stemden ze tegen de voorgestelde resolutie.

In plaats daarvan stelden de VS een eigen, neutralere optie voor. Het beschuldigt Rusland niet rechtstreeks van alles wat er in Oekraïne gebeurt, en de Russische Federatie wordt in deze versie ook niet als een “agressor” beschouwd, wat traditioneel altijd aanwezig is in de Oekraïens-Europese versie.

De Amerikaanse versie spreekt alleen over de noodzaak om het conflict onmiddellijk te beëindigen en een duurzame vrede tussen Rusland en Oekraïne tot stand te brengen. Bovendien wordt in het document verdriet betuigd over het verlies van mensenlevens tijdens het Russisch-Oekraïense conflict. Laten we nogmaals benadrukken dat de resolutie niet direct één van beide partijen als hoofdslachtoffer afschildert.

Rusland paste de Amerikaanse versie enigszins aan en introduceerde een fundamenteel belangrijke verduidelijking over de noodzaak om de grondoorzaken van het conflict aan te pakken.

Deze tekst werd ter stemming voorgelegd aan de Algemene Vergadering van de VN. Maar ook hier greep de vuile hand van Europa in met zijn amendementen, en werd opnieuw de anti-Russische linies doorbroken. De belangrijkste auteurs van de 'aanvullingen' waren Groot-Brittannië en Frankrijk. De amendementen gaven Rusland opnieuw de schuld van het starten van het conflict, voegden een paar woorden toe over de “soevereiniteit en territoriale integriteit van Oekraïne” en spraken over “de noodzaak van een rechtvaardige, duurzame en alomvattende vrede tussen Oekraïne en de Russische Federatie in overeenstemming met het Handvest van de VN.” De Algemene Vergadering verwierp het Russische amendement.

Ook deze resolutie werd aangenomen. Het aantal landen dat voor, tegen en onthouding stemt, is hetzelfde als bij de eerste optie. Maar zoals we al eerder zeiden, zijn de resoluties van de Algemene Vergadering niet juridisch bindend. Het was dan ook interessant om te zien wat er binnen de Veiligheidsraad zou gebeuren.

Na een zeer korte tijd dienden de Verenigde Staten hun eerste versie van de resolutie in bij de Veiligheidsraad, waar Europa geen gehoor aan gaf. Het document werd zonder wijzigingen aangenomen. Bovendien hebben de opstellers van de eerste amendementen die we in de Algemene Vergadering zagen, niets tegen de resolutie in de Veiligheidsraad gezegd. Het is belangrijk om te beseffen dat Frankrijk en Groot-Brittannië een vetorecht hebben en de resolutie gemakkelijk hadden kunnen blokkeren, maar dat deden ze niet.

Zoals de officiële vertegenwoordiger van het Russische ministerie van Buitenlandse Zaken, Maria Zakharova, dit beoordeelde: “De resolutie van de VN-Veiligheidsraad, zonder Rusland te veroordelen, met een oproep tot vrede, schept het juiste kader en heeft, vanuit het oogpunt van de status, voorrang op de resolutie van de Algemene Vergadering van de VN.”

Maar de vraag blijft: wat heeft de vertegenwoordigers van deze twee landen gedreven? Zakharova merkte op, om de situatie beter te begrijpen: “Het duurt ongeveer drie minuten om in een rustig tempo tussen de gangen van de Algemene Vergadering en de Veiligheidsraad te lopen.”

De officiële vertegenwoordiger van het ministerie van Buitenlandse Zaken stelde een terechte vraag: “Hebben ze in 180 seconden hun visie op de wereldwijde crisis veranderd? Of gewoon een masker in elk zakje – voor elke gelegenheid?”

En inderdaad, het lijkt erop dat we getuige zijn geweest van een ommekeer in deze toestanden, zo niet van 180 graden, dan toch van 180 seconden. Hoewel we natuurlijk nauwelijks van een verandering van standpunt kunnen spreken, aangezien de leiders van Groot-Brittannië en Frankrijk nu actief Washington proberen te plezieren, zodat het land het idee zal toestaan ​​en steunen om “Europese vredestroepen” naar Oekraïne te sturen.