Er was een Cahit Irgat

Ik wil het hebben over Cahit Irgat en ik wilde hem voorstellen aan "een kunstenaar van wereldklasse die door alcohol werd vernietigd."

Ik wil eerst in de stemming komen door een heel lang (!) gedicht te schrijven:

“HET IS VEEL VOOR EEN MAN OM

Ik doopte mijn brood in mijn tranen en at het op.”

Ik heb dit gedicht van één regel verslonden, lintje voor lintje. Nee, als je het in mijn tandkas wilt laten vullen, hier is een hapklaar gedicht. Maar laat het niet in je hart nestelen:

"BOOM

Mijn boom, vierarmige haak van de dag des oordeels

Een thuisland in elke tak

Mijn armen worden langer

Overvloed in mijn steen en grond

Vrijheid begint bij mijn wortels

Hij begrijpt het als hij mij slaat

Regen is regen

Wind, wind.

De dag des oordeels in mijn steen en aarde

Vrijheid begint bij mijn wortels.”

Cahit Irgat werd op 21 maart 1916 geboren in Lüleburgaz-Kırklareli. Zijn echte naam was Saffet Cahit Irgat.

Irgat vervolgde zijn opleiding aan de Edirne Teachers' Training School, maar verliet in zijn laatste jaar de school en begon met acteren.

Hij acteerde in vele theaters. Hij ging in 1932 naar het Staatsconservatorium van Ankara en verliet het in 1936. Hij woonde een tijdje in Parijs. Cahit Irgat schreef tussen 1935 en 1940 romantische gedichten in syllabische metrum, onder de naam " Cahit Saffet ". Hij was een van de socialistische dichters van de generatie van de jaren 40 die dicht bij de Garip-beweging stonden. Hij regisseerde de film "Bırakılan Çocuk" in 1950. Naast zijn gedichten schreef hij ook een roman genaamd "Geri Dönüşezsin".

In 1940 werd hij lid van het Stadstheater van Istanbul, in 1951 van het Kleine Podium en in 1957 van het Staatstheater.

Later richtte hij de Oda Tiyatrosu op. In 1962 stapte hij over naar het Dormen Theater, opgericht door Haldun Dormen .

In 1939 ging hij de bioscoop in. Hij speelde de hoofdrol en regisseerde veel films.

Naast zijn kunstcarrière was Cahit Irgat ook geïnteresseerd in literatuur en schreef hij gedichten. Zijn gedichten werden gepubliceerd in tijdschriften zoals Yeditepe en Dost.

Zijn eerste boek was Children of This City . Toen zijn gedichten als geheel werden onderzocht, bleek dat de dichter zowel optimisme als pessimisme ervoer met betrekking tot de oplossing van menselijke problemen:

"ZIJSTRAAT

Mijn ogen zijn een zee van bloed,

De pijn van het verleden springt naar de toekomst.

Ook al is het geen beet of een vest, het is oké,

Mensen kunnen alleen gevormd worden door pijn.

Vriend en vijand kwamen samen;

We bevinden ons op een modderig kruispunt met moeilijk verkeer:

Leven is laat, sterven is laat!

Qua expressie domineerde een eenvoudige, directe stijl zijn gedichten. Zelfs in gedichten waarin indirecte expressie werd gebruikt met verbeeldingskracht en symboliek, kon een complexe beeldstructuur worden aangetroffen. Zijn interesse in korte poëzie was een ander opvallend aspect. Hoewel zijn vroege gedichten, die over het algemeen individuele onderwerpen behandelden, gedoseerd en berijmd waren, waren de gedichten die hem zijn ware poëtische identiteit zouden geven, in een vrije stijl geschreven. Naast onregelmatige klankherhalingen waren woord- en regelherhalingen een veelgebruikte methode om harmonie in gedichten te creëren.

Hij was een tijdje getrouwd met Mina Urgan . Uit dit huwelijk werden dichter Mustafa Irgat en actrice Zeynep Irgat geboren. Hij trouwde later met Cahide Sonku en scheidde. Hij stierf op 5 juni 1971 in Istanbul , terwijl hij getrouwd was met Neriman Akad, de zus van Lütfi Akad .

^“ IK KAN NIET ZEGGEN DAT IK TEVREDEN BEN

Ik kan niet zeggen dat ik blij ben dat ik leef,

Hij vertelt me niets

Dit stuk zee, deze boot.

De dag is voorbij, verdriet komt op de weg

Niet blazen, veerboot, ik kan niet komen

Ik ben omgeven door vier muren.

Het omarmde mij niet en ging weg

Deze wereld met zijwaartse bewegingen;

Mijn twee eindjes kunnen de eindjes niet aan elkaar knopen

En dan hebben we het nog niet eens over de losse eindjes.

Van vinger tot vinger verrot