Muzikante Jülide Yalçın geeft speciaal concert bij AKM voor Internationale Vrouwendag: 'Mijn prioriteit is mijn land'

U treedt op als soliste tijdens een speciaal concert voor Internationale Vrouwendag op 7 maart. Kunnen we de inhoud en details van het concert te weten komen?

Dit concert heeft twee kenmerken. Op 7 maart 2025 is het 150 jaar geleden dat de Franse componist Maurice Ravel werd geboren. Daarom zal ik tijdens het concert Tzigane van M. Ravel uitvoeren. Omdat 8 maart Internationale Vrouwendag is, is het thema vrouwen. De dirigent van het concert is Michal Nesterowicz. Ik draag dit concert op ter nagedachtenis aan onze staatskunstenaars, de grote vioolvirtuozen Suna Kan en Ayla Erduran, die wij onlangs hebben verloren. Ik ben de eerste vrouwelijke concertmeester (hoofdviolist) van het Presidentieel Symfonieorkest, het eerste officiële orkest van Turkije. Het is niet makkelijk om als vrouw op welk platform dan ook te worstelen.

8 maart is een dag waarop ik terugdenk aan mijn vastberadenheid in mijn leven en kunst als vrouw en violiste in deze strijd. Ik wil het in mij voelen als een dag waarop de vrouwen van de wereld en de Turkse vrouwen eraan worden herinnerd hoeveel waarde Mustafa Kemal Atatürk en de Republiek Turkije mij hebben gegeven.

EEN LEVEN GEWIJD AAN MUZIEK…

Nog niet zo lang geleden vertegenwoordigde u ons land op het 79ste gala van de Verenigde Naties. Kunt u dat proces, het concert, uw gevoelens en gedachten met ons delen?

Ik studeerde met onderscheiding af aan het Hacettepe Ankara State Conservatory en ging door naar hogere klassen. Door culturele samenwerking heb ik vioolles gehad van zeer bekende vioolleraren in Frankrijk en Duitsland. Jean Estournet, Veronique Riou in Frankrijk. Wilhelm Melcher, Rainer Kussmaul in Duitsland. Op speciaal verzoek van İhsan Doğramacı heb ik mijn masterdiploma aan de Bilkent Universiteit behaald met een volledige beurs bij onze staatskunstenaar Suna Kan. Ik begon te werken bij het Presidential Symphony Orchestra en werd later de eerste vrouwelijke solovioliste van dit orkest. Ik heb mijn kunstopleiding en kunstenaarsdiploma behaald aan het New England Conservatory in de VS bij Eric Rosenblith, een leerling van 's werelds beroemdste vioolpedagoog, Carl Flesch. Ik heb samengewerkt met veel belangrijke artiesten, zoals Seiji Ozawa, Bernard Haitink, Yo-Yo Ma, Steven Isserlis, Michael Tilson Thomas, Leon Fleisher, Ligeti, Herman Weiss, John Tavener, Eugene Lehler, Louis Krasner, Benjamin Zander, of preciezer gezegd, met de belangrijkste dirigenten, solisten en componisten van de 20e eeuw.

Na mijn opleiding heb ik mijn belofte aan mijn vader nagekomen, toen hij plotseling overleed, en zijn grootste wens vervuld: ik zou gaan studeren, leren en mijn land komen dienen.

MUZIEK IN HET BUITENLAND

Je hebt er dus niet voor gekozen om in het buitenland te blijven. Hoe verliep je reis hierheen?

Als ik in de VS en Duitsland was gebleven in plaats van allerlei baanaanbiedingen te accepteren, zou ik een andere en interessantere carrière hebben gehad. Maar ik wilde mijn spaargeld aan mijn land schenken en ben teruggegaan. Bij zijn terugkeer werd hem door het Ministerie van Cultuur en Toerisme een baan als solist aangeboden. Ik heb echter niet de functie van solist aanvaard, ik wilde liever lid zijn van het orkest. Natuurlijk zijn mijn leraren en vrienden in Amerika mij tijdens dit hele proces niet vergeten. Op school was mijn bijnaam ‘Turkse violist’. Toen ik naar het concert van de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties ging, ging ik langs mijn school en iedereen daar zei dat de Turkse violist er was. Dus kwamen we bij elkaar met veel van mijn vrienden en leraren. Natuurlijk wordt zo'n groot verleden daar niet vergeten. De naam Jülide Yalçın is een bijzondere naam in veel instellingen en organisaties in Amerika. Deze uitnodiging verraste mij niet, maar waar ik het meest trots op was, was dat in mijn concertcarrière een Turkse artiest het openingsoptreden verzorgde op het gala ter gelegenheid van het 79-jarig jubileum van de Verenigde Naties, direct na de toespraak van de voorzitter van de Verenigde Naties. Ik was er namens mijn land erg trots op dat mijn naam daar werd genoemd als Turkse violist. Kunt u zich voorstellen dat een violist voor vertegenwoordigers van over de hele wereld staat en dat het feit dat deze persoon Turks is, symbool staat voor het Turkse standpunt. Geloof me, als een andere Turkse artiest daar in mijn plaats had opgetreden, zou ik net zo trots zijn geweest. Ik ben hier heel blij mee. Verder ga ik naar Amerika om veel belangrijke concerten bij te wonen en hoef ik ze niet in de pers aan te kondigen. Het belangrijkste is dat een Turkse violist daar voor de ogen van de wereld speelt, dat is voor mij voldoende. Het was voor mij een groot genoegen om te worden toegelaten tot deze speciale avond met vele beroemde artiesten in Carnegie Hall, Stern Auditorium, dat wordt beschouwd als een van de beste concertzalen ter wereld en waar ik al vele malen heb gespeeld.

BINNENLANDSE EN INTERNATIONALE CONCERTEN

Hebben jullie nieuwe projecten?

Er zijn concertaanbiedingen uit Amerika voor volgend jaar. Deze zomer werd ik uitgenodigd om les te geven op een twee weken durend internationaal festival voor studenten in Italië, waar de belangrijkste artiesten ter wereld aan deelnamen. De afgelopen jaren heb ik van gerenommeerde orkesten in Europa aanbiedingen gekregen om chef-violist te worden, maar mijn prioriteit ligt momenteel bij het Istanbul State Symphony Orchestra, waar ik werk. Ik ben de eerste soloviolist van dit orkest. Istanbul is een van de belangrijkste orkesten ter wereld. Ik probeer naar deze concerten te gaan en mijn werk voort te zetten, zolang ik mijn taken niet verwaarloos. Mijn prioriteit is mijn land.