'Het rapport laat zien op welke gebieden het kind ondersteuning nodig heeft'

Prof. dr. Hacer Nermin Çelen, faculteitslid psychologie van de faculteit Geesteswetenschappen en Sociale Wetenschappen van de faculteit Psychologie van de Istanbul Atlas Universiteit, stelde dat het rapport laat zien op welke gebieden het kind ondersteuning nodig heeft: "Het rapport laat geen succes in het leven zien. Het laat alleen zien dat het kind ondersteuning nodig heeft. Het rapport is het eindpunt. Het is noodzakelijk om voor het kind te zorgen en het kansen te geven vóór het rapport verschijnt. Het is al te laat om het rapport te krijgen om te ontdekken in welk vak het kind achterloopt." Çelen benadrukte dat het kind van binnenuit gemotiveerd moet worden, niet van buitenaf. "Het is belangrijk dat het kind kan zeggen 'Ik heb geleerd, ik heb het kunnen doen' wanneer het een goed cijfer haalt of wanneer het rapport goed is. Niet alles kan worden bereikt met externe motivatie."

Prof. Dr. Hacer Nermin Çelen, docent aan de afdeling Psychologie van de Faculteit Geesteswetenschappen en Sociale Wetenschappen van de Istanbul Atlas Universiteit, benadrukte hoe belangrijk het is om het rapport correct te beoordelen.

'IEDER KIND HEEFT ANDERE STERKE PUNTEN'

Prof. dr. Çelen benadrukte dat het rapport geen bewijs is van succes in het leven en zei: "Gezinnen willen dat hun kinderen perfect zijn. Het is echter niet mogelijk dat iemand op elk gebied zeer succesvol is. Met andere woorden, ze kunnen goed zijn in wiskunde, maar niet in maatschappijleer. Het rapport is het eindpunt. Perfectionistische ouders verwachten dat hun kinderen in alle vakken de hoogste cijfers halen. Het is niet mogelijk dat ze allemaal goed zijn. Sommige kinderen zijn erg goed in muziek, maar niet goed in wiskunde. Met andere woorden, het kind heeft een aangeboren talent. Ze ontwikkelen zich ernaar, maar ik zeg dit voor sommige ouders in de huidige omstandigheden: ze willen dat alles zo goed mogelijk is. Ze denken dat als ze de beste zijn, ze een goed beroep zullen hebben, meteen goed zullen verdienen, enzovoort."

'RAPPORT WEERSPIEGELT NIET SUCCES IN HET LEVEN'

Prof. Dr. Çelen stelde dat ouders het vaakst vergelijkingen maken: "De grootste fout die ouders maken, is vergelijken wanneer ze het succes van hun eigen kinderen niet even succesvol vinden als dat van andere kinderen. Ze vergelijken hun kind bijvoorbeeld met zichzelf door te zeggen: 'Toen ik net zo oud was als jij', of met een succesvol kind uit een ander gezin met slechte omstandigheden. In onze literatuur zegt Erikson, een van de gerespecteerde psychologen, 'Vergelijk niet', wat betekent dat wanneer we vergelijken, het kind een gevoel van minderwaardigheid ontwikkelt. Sommige ouders kijken naar de rapporten van hun kinderen en laten ze met elkaar concurreren. Dit zou niet moeten gebeuren. Over het algemeen willen gezinnen uit de middenklasse dat de rapporten van hun kinderen heel goed zijn. Ze vergelijken ze met elkaar, maar het rapport laat geen succes in het leven zien. Het laat alleen zien dat het kind ondersteuning nodig heeft."

'MINDERVALIGHEIDSGEVOEL VERSTOORT DE OVERGANG NAAR HET LANGETERMIJNGEHEUGEN'

"Moeders en vaders kunnen het negatieve beeld van het rapport of de academische mislukking niet corrigeren door met hun vinger te wijzen," waarschuwde prof. dr. Çelen. "Er kleven ook nadelen aan het minderwaardigheidsgevoel. Het kind zakte, iedereen benadrukte die mislukking. Het kind ontwikkelde dit gevoel. De emotionele toestand beïnvloedt ook de hormonen, met andere woorden, zelfs als het kind begrijpt wat het leest, kan het het niet in het langetermijngeheugen plaatsen. Het kind krijgt te horen: 'Sta niet op, je leert van daaruit', en intussen wordt het kind met negatieve bijvoeglijke naamwoorden aangesproken. Het kind leest, begrijpt het, maar kan het niet overbrengen naar het langetermijngeheugen. Daarom beïnvloedt het zijn schoolleven."

Prof. Dr. Çelen benadrukte dat elk kind andere talenten heeft en zei dat het belangrijk is om de behoeften van het kind tijdig te bepalen: "Elk kind is anders, hun aangeboren talenten zijn anders. Het is al te laat om een ​​rapport te krijgen om te ontdekken welk vak het kind achterloopt. Niet iedereen is perfect in elk vak. Echter, als het gezin hun kinderen goed volgt, kan het kind een geheugenprobleem hebben of misschien niet goed presteren in wiskunde. Er moeten vooraf voorzorgsmaatregelen worden genomen. Het is niet nodig om het hoogste cijfer te halen. Er zijn beroemde namen die het niet goed deden op school, maar wel succesvol waren in het leven. Daarom gaan succes in het leven en succes op het rapport niet altijd hand in hand. Ouders moeten dit inzien. Het rapport is het laatste punt. Het kind moet verzorgd worden en de kans krijgen vóór het rapport. Het kind moet tegen de ouders kunnen zeggen: 'Ik begrijp dit niet.' Dit is erg belangrijk."

IS HET GOED OM EEN KIND TE BELONEN VOOR ZIJN GOEDE RAPPORT?

Çelen, die het belang van verhoudingen bij rapportcadeaus benadrukte, zei: "Soms wordt verhoudingen hier over het hoofd gezien. Cadeaus zoals een tablet of een fiets worden gekocht voor een leerling die de eerste klas heeft afgerond. Maar daar komt geen einde aan. Wat koop je voor de vijfde klas? Met andere woorden: het kind moet van binnenuit gemotiveerd worden, niet van buitenaf. Met andere woorden: als hij een goed cijfer haalt of een goed rapport heeft, is het belangrijk dat hij kan zeggen: 'Ik heb het geleerd, ik heb het kunnen doen.' Niet alles kan worden bereikt met externe motivatie."

HET IS BELANGRIJK DAT HET KIND INTERN GEMOTIVEERD EN GEMOTIVEERD IS

Prof. Dr. Çelen stelde dat straffen net zo verkeerd is als buitensporige beloningen: "Een tablet afpakken als hij er een heeft, hem verbieden zijn vrienden te zien, hem bepaalde dingen ontzeggen, zijn stem verheffen of fysiek straffen, roept reacties op. In plaats van het kind te bekritiseren, zijn constructieve houdingen zoals 'We kunnen de vraag die je niet begrijpt samen oplossen. We kunnen je vader vragen wat je niet kunt, we kunnen hulp van anderen krijgen' belangrijk. Straffen is verkeerd, wat belangrijk is, is de interne motivatie en motivatie van het kind. Het is belangrijk dat het kind tot een conclusie komt zoals 'Ik heb het gedaan, ik heb gewerkt. Ik zag de resultaten toen ik werkte'."

Prof. Dr. Çelen stelde dat het succes van kinderen die opgroeiden in een lagere inkomensgroep en wiens gezinnen minder geïnteresseerd waren dan die uit de middenklasse, een voorbeeld van intrinsieke motivatie zou kunnen zijn. Hij zei: "Er zijn mensen die uit deze inkomensgroep komen en succesvol worden en goede dingen bereiken. Dit is een situatie die voortkomt uit intrinsieke motivatie en motivatie. Hij zegt: 'Ik zal slagen, ik kan het.' Hij heeft niemand anders nodig om hem een ​​prijs te geven. Prijzen zijn extrinsieke motivatie. Gemotiveerd worden van binnenuit en kunnen zeggen: 'Ik heb het gedaan. Ik heb het gedaan.' Het is belangrijk dat het kind een goed rolmodel vindt. Succesverhalen moeten aan kinderen worden verteld. Voorbeelden zoals hoe deze mensen op eigen kracht succesvol werden, hoe ze een doel voor zichzelf stelden, moeten als voorbeeld worden verteld."

'CONSTRUCTIEVE KRITIEK MOET WORDEN GEGEVEN'

Prof. dr. Çelen merkte op dat het rapport samen met het kind beoordeeld moet worden en adviseerde: "De sterke punten, de goede en zwakke vakken van het kind moeten samen beoordeeld worden. Constructieve en realistische opmerkingen zoals: 'Kijk, je hebt een hoog cijfer voor maatschappijleer, maar een laag cijfer voor wiskunde. We krijgen ondersteuning voor wiskunde. Je kunt je tekortkomingen compenseren.'"

DHA

Redacteur: Nieuwscentrum