De lokale kunst van Tokat wordt steeds wijder verspreid in Izmir
Ardahanlı, die uitlegde dat de afkomst van zijn vrouw in Tokat hem inspireerde om de kunst van het handdrukken na te streven, zei: "Onze band met Tokat is nooit verbroken. Onze voorouders wonen daar. Elke keer dat we erheen gingen, kwam ik terecht in de herberg van de handdrukkers. De geluiden van het drukken en de geur van de verf trokken me aan. Ik ontmoette daar mijn meester Atıf Arpacıoğlu. Ik maakte 40-45 jaar geleden kennis met de handdrukkunst van Tokat."
Ardahanlı, die al 25 jaar de kunst van het handdrukken beoefent, zei: "Ik gaf vroeger les in het verven van stoffen, maar dat was niet meer voldoende. Ik haalde de stoffen op, ging in het weekend naar Tokat, drukte ze af en liet ze door mijn leerlingen verven. Dan zei ik tegen mijn meester: 'Ga maar terug, het is heel moeilijk. Leer jij me dit vak maar.' Ik doe het al sinds 2000."
Ardahanlı benadrukte dat Tokat-zakdoeken op de traditionele manier gemaakt moeten worden: "Tegenwoordig denken mensen dat Tokat-zakdoeken worden gemaakt door een mal en textielverf te nemen, de verf met een spons op de mal aan te brengen en deze vervolgens op de stof te drukken. Er is voor alles een Chinees product. Onze mallen worden met de hand gesneden uit lindehout, niet machinaal vervaardigd. De verfstoffen worden ook gemaakt van meekrap, die we zelf bereiden. Ik ga drie of vier keer per jaar naar Tokat om de verfstoffen in het atelier van mijn meester te bereiden en aan mijn studenten te geven. De stof absorbeert de meekrapverf volledig; je voelt de verflaag niet als je hem aanraakt. Er zijn bepaalde processen die op de stof moeten worden uitgevoerd voor en na het bedrukken. Als je ze correct uitvoert, zal de stof je bijblijven, en zelfs verdergaan. De kleur zal helderder worden na het wassen. Wat ik nepstof noem, laat een laagje verf achter op de stof, en de kleur zal na verloop van tijd vervagen."
Ardahanlı merkte op dat houtsneden en -druk een 700 jaar oude kunstvorm is die zijn oorsprong vindt in de Ottomanen. Hij zei: "Er zijn 12 meesters in dit ambacht bij de Yazicılar Han in Tokat. Toen ik met dit bedrijf begon, was het mijn doel om deze kunstvorm, die op de rand van uitsterven stond in Tokat, nieuw leven in te blazen, en ik geloof dat ik daarin geslaagd ben."
Ardahanlı, die verklaarde dat de familie Arpacıoğlu, van wie hij de kunst van het Tokat-doeken maken leerde, al vier generaties lang doeken maakt, zei: "Meester Sebati was de vader van Atıf, Ahmet en Osman. Arpacıoğlu accepteerde mij als vierde generatie en registreerde me. Ik heb het van de meesters geleerd. Er is geen grotere eer of trots dan dat. Ik geef de vaardigheid die ik van de meesters heb geleerd door aan anderen en probeer die in leven te houden. Mijn grootste wens is dat jonge mensen prioriteit geven aan dit ambacht, het ergens vandaan halen en het omarmen. Maar laten we het alsjeblieft op de traditionele manier doen, niet terugvallen op namaak en de makkelijkste weg kiezen."
ntv
