Hoe het ECHT is om te cruisen met miljardairs op 's werelds meest exclusieve schip, waar appartementen tot wel £12 miljoen kosten

Geld speelt een rol – dat weten we allemaal. Maar zelfs als je zo'n £12 miljoen in kas hebt en een appartement met drie slaapkamers (noem het alsjeblieft geen hut) aan de achterkant van het schip wilt kopen, is er geen garantie dat je succesvol zult zijn. Geen enkele.

'We zijn niet verblind door rijkdom en onze bewoners koesteren privacy', zegt Fernando Arroyo, algemeen directeur van The World, het enige volledig residentiële cruiseschip op volle zee. 'Als iemand zoals de Beckhams langs zou komen en ons wilde kopen, zouden we beleefd nee zeggen. Ze zouden gewoon niet de juiste persoon zijn. Het zou een circus worden.'

Nou, dat is een opluchting. En de waarheid is dat Sir David en Lady Posh zich misschien wel als financiële kleintjes voelen aan boord van dit buitengewone schip vol internationale miljardairs.

Alleen al de onderhoudskosten kunnen oplopen tot £1 miljoen per jaar, afhankelijk van de grootte van uw appartement.

Sommige zijn echt heel groot. Ik ben lid geworden van The World in Cagliari, Sardinië, en het appartement waar ik drie nachten verblijf op dek 11 (het bovendek) is meer dan 280 m² groot en bestaat uit drie slaapkamers, drie badkamers, een salon en eetkamer (met 12 zitplaatsen), een keuken en een spectaculair balkon rondom.

Momenteel is het eigendom van een Schotse zakenman en zijn vrouw. Zij willen anoniem blijven, want anonimiteit is een terugkerend thema in The World.

Ze hebben het appartement zojuist op de markt gezet voor £9,2 miljoen.

De wat bling-bling inrichting (witte lampenkappen met glazen kwastjes, een copulerend paartje van gips) zal niet ieders smaak zijn, al zul je ook zeker niet om de lithografieën van Picasso en Chagall heen kijken.

Maar dat is nou juist het punt. Je koopt je appartement direct, net als een huis of flat, en richt het vervolgens naar eigen inzicht in.

Het is van jou zo lang als je wilt. Je komt en gaat afhankelijk van waar het schip in de haven ligt, met routes die drie jaar van tevoren worden gepland, waaronder naar Antarctica, Australië, Papoea-Nieuw-Guinea en Alaska.

Je kunt het hele jaar aan boord blijven als je dat wilt. Wat je niet kunt doen, is je appartement verhuren op de vrije markt; dit is geen timesharingregeling. Nee, echt niet.

Dit is een drijvend appartementencomplex – een condominium, zoals Amerikanen het graag noemen – volledig eigendom van de bewoners. Het is een levensstijlkeuze, waarbij je 'voorkeuren' (zoals ze genoemd worden) worden vastgelegd, tot en met de vraag of je je omelet liever zacht of wat steviger wilt. 'Er is maar één regel aan boord – en dat is: wees niet onbeleefd', zegt Tim Hockey, 62, voormalig CEO van de Canadese bank TD Canada Trust, die momenteel voorzitter is van de raad van bestuur van zeven personen (die allemaal gekozen worden door de bewoners en hoe groter je oppervlakte, hoe meer stemrecht je hebt).

'Wees vooral niet onbeleefd tegen de bemanning, want zij zijn net zo'n belangrijk onderdeel van de gemeenschap als ieder ander.'

Er zijn 165 appartementen, variërend van studio's (vanaf ongeveer £ 1,8 miljoen) tot appartementen met drie slaapkamers. Er zijn waarschijnlijk altijd 150-200 bewoners aan boord, die worden verzorgd door 300 bemanningsleden. Een aantal van hen werkt al op het schip sinds de bouw in 2002.

Het was een lastige start toen verhuur nog was toegestaan. Het werkte niet en de bank moest het in 2003 overnemen. Toen greep een groep bewoners in en maakte er een non-profitorganisatie van.

Sindsdien is het een soort geheim genootschap geworden, waar privacy heilig is. Iedereen die een appartement wil kopen, wordt grondig gescreend: eerst om er zeker van te zijn dat ze het geld hebben en vervolgens om te bepalen of ze erin passen. Dit proces vereist de goedkeuring van ten minste twee bestaande bewoners.

Meneer Hockey, die deels in Toronto, soms in South Carolina en zes maanden bij The World woont, noemt misschien één vaste regel, maar er zijn nog veel meer dingen die je wel en niet moet doen, die hij omschrijft als 'etiquette aan boord'.

Niemand mag zonder toestemming foto's maken van andere bewoners. Ook mag niemand in de openbare ruimtes mobiel bellen.

Een selfie maken staat gelijk aan een wind laten. En de dresscode is uitgebreid, met een 'Altijd Ongepast'-gedeelte, dat 'ontblote middenrif', 'slippers' en 'het tonen van een overdreven of onthullend decolleté' omvat.

'Het is in feite een drijvend dorp', zegt Stephen Lawrence, geboren in Londen en voorzitter en CEO van het vastgoedimperium Sadel Group, die twee jaar geleden zijn appartement aan boord kocht.

'En net als in de meeste dorpen kun je mensen zo veel of zo weinig zien als je wilt. Als ik mijn eigen jacht zou kopen en mensen erop zou uitnodigen, zouden we er bij elke maaltijd mee opgescheept zitten, en wie wil dat nou?'

Maar ik ken geen enkel dorp met zo'n scala aan bars en restaurants, een vloot vergaderzalen, een tennis- en pickleballbaan, een pokerroom, een golfsimulator (met een professional aan boord), lezingen van gerenommeerde historici en wetenschappers, een schoonheidssalon, een goed gevulde bibliotheek, enzovoort. De spa en het fitnesscentrum aan boord zijn ook niet mis. Behandelingen omvatten 12 sessies Lipo Laser Body Contouring voor £ 2.255. Dhr. Lawrence en zijn partner, Claire James, brengen ongeveer vier maanden per jaar aan boord door, maar hebben ook huizen in het centrum van Londen, Lausanne in Zwitserland en Chamonix in Frankrijk.

'We wilden de wereld zien, maar dan zonder dat we telkens onze spullen hoefden te pakken,' aldus de heer Lawrence.

'Dit bevalt ons perfect en ik vind het prettig dat de meeste bewoners selfmade zijn. Niemand heeft het gevoel dat ze zich moeten bewijzen.'

Gelukkig heeft het bestuur mijn aanwezigheid goedgekeurd en zijn alle bewoners op de hoogte gebracht (inclusief een foto van mij waarop ik er redelijk fatsoenlijk uitzie) – waarschijnlijk voor het geval ze me met een grote boog om zich heen willen slaan.

Meerdere van hen doen dat, waaronder een voormalige Amerikaanse golfer die vier majors won en nu zijn privacy bewaakt met de precisie van een winnende putt op de 18e green.

Ik weet niet zeker of ik dit mag vermelden, maar tot voor kort was Judith Sheindlin – of Judge Judy, de ster van de Amerikaanse realityshow over de rechtszaal – een vaste bewoner, en momenteel maakt zelfhulpgoeroe Dr. John Demartini deel uit van de gemeenschap, evenals Ashley Faull, 58, de Britse winkelkanaalmagnaat die in Sandbanks, Dorset woont.

Dat geldt ook voor Troy en Sissy Templeton uit Miami, Florida. De heer Templeton was senior partner bij Trivest, de Amerikaanse private-equitymaatschappij, met een beheerd vermogen van bijna £ 6 miljard.

De Templetons nodigen me uit voor het diner, kort voordat ze naar Londen vliegen, waar ze in Claridges zullen verblijven en zowel de halve finales bij de mannen als de vrouwen op Wimbledon zullen bijwonen. Voor de eerste hebben ze £10.000 betaald voor twee obligatieplaatsen.

'We wilden een vakantiehuis, maar niet elk jaar naar dezelfde plek terug,' zegt meneer Templeton. 'We waren helemaal geen cruiseliefhebbers, maar toen kwamen we aan boord om het een paar weken uit te proberen – en dat was het.'

De uitstapjes voor inwoners van The World verschillen van de normale excursies op een cruiseschip.

Na ons vertrek uit Cagliari is onze volgende stop Palermo op Sicilië. Daar ga ik samen met de bewoners (die ik absoluut niet 'passagiers' wil noemen) naar een privéconcert in het operagebouw, met een receptie met drankjes en hapjes.

En waar normale excursies per schip op dezelfde dag worden gedaan, kunnen ze hier wel een week duren. Zo is er bijvoorbeeld volgend jaar oktober, wanneer het schip voor de kust van Zuid-Korea ligt, een vijfdaagse reis naar de Gobiwoestijn in Mongolië en vervolgens naar de hoofdstad Ulaanbaatar, beide per privécharter. Deze reizen kunnen £ 8.000 per persoon extra kosten.

Twee van mijn aan-boord-vrienden zijn de Australiërs Richard en Heather Penn. Ze hebben in de loop der jaren zes verschillende appartementen gehad en worden geclassificeerd als 'kandidaten', wat betekent dat ze opnieuw willen kopen na een paar jaar geleden verkocht te hebben.

Bewoners verhuizen vaak naar een hogere of lagere prijs – of, in het geval van de Penns, vertrekken ze een paar jaar en keren dan terug. Ik nodig dit vriendelijke en bescheiden stel uit voor een drankje in mijn appartement, nadat ik Eddie Wong, de directeur van de residentie, heb gevraagd of hij een fles champagne en wat bijpassende hapjes kan klaarmaken.

'Het is de hele gemeenschapszin die het uniek maakt', zegt de 79-jarige Penn. 'Eerlijk gezegd zijn de leden van de club als familie, en zo worden ze ook behandeld.' Penn verdiende zijn fortuin door aerobics en later Weight Watchers naar Australië en Nieuw-Zeeland te brengen, en zijn familie is eigenaar van de rugbyclub Manly Warringah Sea Eagles.

Lees meer

'Gezien de mensen aan boord is alles opmerkelijk ingetogen en discreet', zegt meneer Penn. 'Je kunt altijd je eigen jacht charteren, maar dan moet je nog steeds alle benodigde vergunningen regelen en de bemanning beheren. Hier wordt alles voor je geregeld. Je komt gewoon aan waar en wanneer je wilt.'

Op een ochtend ontbijt ik met de voorzitter van de raad van bestuur, de heer Hockey. Na zijn vertrek bij TD Canada Trust werd hij president en CEO van TD Ameritrade, dat hij in 2020 voor 26 miljard dollar verkocht aan Schwab Corporation.

Ik kijk uit naar eieren met spek, misschien met wat Amerikaanse wafels en ahornsiroop erbij – maar merk dat hij zich beperkt tot een halve grapefruit. Als de ober komt, zeg ik: 'Ik neem wat hij heeft', voordat ik te horen krijg dat meneer Hockey zijn financiële nieuwsbrief voor die dag al heeft geschreven, een krachttraining in de sportschool heeft gedaan en een uur op de hometrainer is gesprongen.

Dit is het enige cruiseschip waar de bars om 22.00 uur vrijwel leeg zijn – en het enige schip waar je soms het gevoel hebt dat het helemaal van jou is. Nadat ik bij pickleball flink ben verslagen door meneer Wong, trek ik een paar baantjes in het zwembad en besef ik dat er niemand anders is. En het is pas 19.00 uur.

Voordat ik vertrek, vraagt meneer Arroyo hoe het met me gaat. Ik zeg hem dat het fantastisch gaat en dat ik er niet vanaf wil. Ik noem terloops hoe fijn het is om op vakantie te zijn in de Middellandse Zee waar nog nooit iemand een selfie heeft gemaakt, maar mijn stem vervaagt, zwak van schaamte – omdat één persoon een paar selfies heeft gemaakt.

Ja, dat zal ik zijn – een schokkende schending van de etiquette. Ik weet maar al te goed dat de wereld zoveel beter is zonder hen.

Bezoek aboardtheworld.com voor meer informatie over The World.