Rochford klimt op de top van de Mayo-vulkaan terwijl ze voor een laatste keer een gevecht moeten leveren
Declan Bogue
INTERCOUNTY MANAGEMENT in het moderne tijdperk is een blufspel. Om de buitenwereld te laten denken dat je zo relaxed bent dat je misschien zelf om je heen kijkt naar een extra laagje, terwijl je boven op een vulkaan zit. Of op zijn minst een bunsenbrander, met je billen in bruin leer.
Ga even terug naar de eerste ronde van de National Football League in 2023. Paddy Carr had Donegal net naar een overwinning op Kerry geleid. Hij had moeite om zijn tranen te bedwingen toen hij vertelde hoeveel het betekende om de inwoners van de county een beetje geluk te brengen.
Carr was eind oktober aangesteld als nieuwe directeur en had te maken met het pensioen van Michael Murphy. Hij stond onder druk, dus de overwinning was een enorme opluchting.
Maar nog voordat de competitie was afgelopen, was hij al vertrokken na een ontmoeting met enkele belangrijke spelers. Zij lieten duidelijk weten dat ze hem niet de juiste man voor de baan vonden.
Vroeger kwam het niet voor dat managers halverwege het seizoen een post verlieten. Tegenwoordig komen ze om de paar seizoenen voor.
Het waren vreemde laatste weken in de wereld van Mayo GAA. De nederlaag tegen Cavan betekende een laatste confrontatie zaterdagavond tegen Tyrone in Omagh. Manager Kevin McStay werd afgelopen zaterdag tijdens de teamtraining in Castlebar onwel. Hoewel zijn gezondheid nu stabiel is, moest hij aftreden als manager van het countyteam.
McStay, van nature fatsoenlijk en enorm gerespecteerd in de GAA, komt niet over als een van de Teflon-individuen aan de top van het Gaelic football-management. Zijn leven en carrière buiten de sport hebben hem een meer complete persoonlijkheid gegeven, maar de stress van de afgelopen weken moet voor hem niet makkelijk te verdragen zijn geweest.
Journalist Michael Gallagher schreef deze week in de Mayo News dat hij aanwezig was bij de nederlaag tegen Cavan en herinnert zich: "In de laatste minuten van die wedstrijd moest je de venijnige kritiek van een kleine groep mensen op hem horen om het te geloven. Hoe dit kon gebeuren tart elke verbeelding, maar het verbaast me niet."
Ondanks alles gaat de Mayo-show door en rolt door naar Omagh. De show zal nu worden geleid door Stephen Rochford, die tien jaar geleden al manager was.
Vroeger was het een behoorlijke uitdaging.
Of je het nu leuk vindt of niet, de kleedkamer waar hij binnenstapte kon worden gezien als iets van 'sterk' tot 'moeilijk', gezien de manier waarop het vorige managementteam, bestaande uit Pat Holmes en Noel Connelly, uit hun functies werd gezet.
Binnen Mayo was de aanhang nog aan het verwerken hoe ze Dublin in twee All-Ireland halve finales hadden laten gaan. Maar er was een gevoel dat de mening van dezelfde spelers die onder James Horan waren gevormd tot geloofwaardige All-Ireland kanshebbers, wellicht wel in overweging zou worden genomen.
Na een typisch lang en moeizaam benoemingsproces duurde het 30 november voordat de districtsraad de benoeming van Rochford bevestigde. Hoe het met de vorige functionarissen was afgelopen, was natuurlijk een van de eerste vragen die hem werd gesteld.
Zijn antwoord was illustratief. Het had zo door een pr-bureau geschreven kunnen zijn om iedereen een beetje op te vrolijken. Klassieke rugbytaal.
"Het is betreurenswaardig wat er is gebeurd. Er loopt een bemiddelingsproces tussen de speler en het districtsbestuur en we zullen alle belangrijke lessen die we daaruit trekken meenemen."
Nadat hij dat gedaan had en naar bed was gegaan, ging hij aan de slag.
De speelstijl die hij met Mayo had, was niet helemaal vergelijkbaar met die als manager van Corofin, die hij naar een All-Ireland clubtitel coachte.
Hij wist dat hij over de beste halfbacklinie van Ierland beschikte, gemodelleerd naar het voorbeeld van Horanball, en hij hield die eenheid intact.
Hoewel ze in 2016 en 2017 de All-Ireland finale weliswaar twee keer hebben verloren, waren beide prestaties zo goed als Mayo ooit in de moderne tijd kon presteren.
Twee eigen doelpunten tegen krijgen in de gelijkgespeelde finale van 2016 was bizar. Het was echter ongelooflijk dat Dublin de aanval tot 0-6 kon beperken. In de replay was het slechts 0-8 voor Dublin, waarmee ze met één punt verschil wonnen.
In de finale van het jaar erop was het verschil opnieuw slechts één punt.
Hoewel 'Newbridge or Nowhere' het einde betekende van Rochfords eerste Mayo-periode, zou er altijd vraag naar hem zijn.
Declan Bonner maakte een zet en haalde Rochford naar het management van Donegal, waar hij vier seizoenen bleef.
"Er is geen tijd om er te lang bij stil te staan", zegt Bonner over Rochfords huidige overgang van Mayo's Maoir Foirne naar Bainisteoir.
Ik weet zeker dat de jongens weer aan het trainen zijn sinds zaterdagochtend toen het incident plaatsvond. Hij maakt het team klaar voor de wedstrijd tegen Tyrone en zij zullen opgepept worden door hoe ze het in Ballybofey hebben gedaan.
"Het lijdt geen twijfel dat het een stressvolle situatie is en dat de eisen enorm zijn", zegt Bonner, terugkijkend op zijn eigen twee periodes bij Donegal, van 1998 tot en met 2000 en opnieuw van 2018 tot en met 2022.
Maar je hoeft het niet te doen als je het niet wilt doen, en veel mensen besluiten dat ze het niet willen doen. Zo is het nu eenmaal. De goede dagen zijn goed en de slechte dagen zijn vrij laag. En natuurlijk wegen de slechte dagen absoluut zwaarder dan de goede dagen.
"Tenzij je jaar in jaar uit provinciale kampioenschappen of All-Irelands wint, is er veel om mee om te gaan."
Rochford is niet iemand die graag een tussenjaar neemt met een metaforische periode op reis. Als hooggeplaatste bankfunctionaris bij AIB coacht hij al sinds hij nog voor Crossmolina speelde en dit jaar viert hij zijn tiende verjaardag in de county football.
Nadat zijn tijd bij Donegal erop zat, werd hij benoemd tot coach voor Bernard Flynn's potentiële managementteam van Meath, voordat het districtsbestuur de baan aan Colm O'Rourke gaf.
Een paar maanden later sloot hij zich aan bij McStay. Destijds leek het een volle zaal met Donie Buckley en Liam McHale, en ook selector Damian Mulligan.
Dat het er topzwaar uitzag, bleek al na het eerste jaar, toen McHale vertrok. Hij zei: 'De vier jongens hadden een compleet andere filosofie over hoe dit team moest spelen dan ik... Ik vond het gewoon niet zinvol om daar te zijn, omdat ik zo ver van hun denkwijze afstond.'
Naarmate de seizoenen vorderden, kreeg Rochford meer controle en leidde hij de sessies met inbreng van Buckley.
Nu worden ze geconfronteerd met een schot op niets. Dezelfde oude mayonaise. Andere mayonaise. Er verandert niets.
Bekijk hier de nieuwste aflevering van The42's GAA Weekly-podcast
The 42
