Lars Klingbeil: Portret najpotężniejszego człowieka w SPD

Berlin. Na pierwszy rzut oka sprawa nie jest jasna: po porażce w wyborach federalnych SPD musi się odnowić, uważa lider partii Lars Klingbeil. Brzmi to tak, jakby chciał zrezygnować – jako ktoś, kto jest częściowo odpowiedzialny za ten marny wynik.

Jednak zamiast rezygnować z jednego stanowiska, Klingbeil chce teraz objąć inne: w środę chce zostać wybrany na szefa frakcji SPD w Bundestagu. Zostało to uzgodnione na forum prezydium partii w noc wyborczą. Klingbeil obchodził 47. urodziny.

Politolog z Münster w Dolnej Saksonii, kibic FC Bayern i gitarzysta-amator, staje się najpotężniejszym człowiekiem w SPD. W koalicji ze związkiem zawodowym byłby drugą centralną postacią po kanclerzu Friedrichu Merzu (CDU).

Klingbeil ma to w pewnym sensie we własnych rękach: przejmuje negocjacje w imieniu SPD. To nie jest łatwe zadanie. Entuzjazm SPD na rzecz odnowionej koalicji z Unią jest ograniczony. Pozostałaby jednak tylko jedna opcja – rząd CDU/CSU i AfD. Związek jest temu przeciwny, ale SPD chce za wszelką cenę temu zapobiec.

Biuletyn RND z okręgu rządowego. Każdy czwartek.

Zapisując się do newslettera wyrażam zgodę na warunki umowy reklamowej .

Jeszcze przed negocjacjami, jeszcze przed pierwszą rozmową z Merzem, Klingbeil złożył oświadczenie: Lider CDU niedawno „nie pogłębił rozłamu z SPD, ale go pogłębił”, powiedział, odnosząc się do ostatniego przemówienia wyborczego Merza, w którym ostro skrytykował „zielonych i lewicowych szaleńców”. Głosowanie w Bundestagu w sprawie polityki migracyjnej, w którym Unia uzyskała większość dzięki częściowo prawicowej, ekstremistycznej AfD tuż przed wyborami, nadal wywiera wpływ na SPD.

Oburzenie jest prawdziwe. Dla Klingbeila może to być również element negocjacyjny. Klingbeil wydaje się być przyjazny i pojednawczy wobec świata zewnętrznego. Ale skarżą się CDU/CSU, że lider SPD potrafi być bardzo niegrzeczny. A przy odrobinie życzliwości raczej nie udałoby mu się awansować w partii, do której wstąpił w wieku 18 lat.

Klingbeil już wcześniej zetknął się z polityką federalną w ramach partii: jako student pracował w biurze okręgowym ówczesnego kanclerza Gerharda Schrödera. Został wiceprzewodniczącym Jusos, w 2009 r. po raz pierwszy wszedł do Bundestagu i odpowiadał za politykę cyfrową i obronną. Klingbeil często podkreślał swoją bliskość z Bundeswehrą; jego ojciec był zawodowym żołnierzem.

Wzrost ten rozpoczął się w 2017 r., kiedy kandydat SPD na kanclerza Martin Schulz mianował Klingbeila sekretarzem generalnym po jego porażce w wyborach. Po upadku koalicji na Jamajce, utworzonej przez CDU/CSU, Zielonych i FDP, Klingbeil nadzorował utworzenie wielkiej koalicji, pomimo silnego oporu w partii. Gdy dwa lata później przywódczyni partii Andrea Nahles w przypływie frustracji zrezygnowała ze stanowiska, Klingbeil zorganizował konkurs na jej następcę. Każdy kryzys w SPD kończył się jakimś planem, a Klingbeil zawsze sprawiał wrażenie spokojnego.

I przynajmniej jedno udało się osiągnąć: wcześniej podzielone kierownictwo partii zeszło szeregi. Po wyborach w 2021 r. Klingbeil objął przewodnictwo w partii i nadal liczył na jedność opinii publicznej w duecie ze swoją współliderką Saskią Esken. Krytykę ograniczył: wielokrotnie domagał się lepszej komunikacji ze strony kanclerza Olafa Scholza (SPD).

Potem nastąpiła przerwa w działaniu sygnalizacji świetlnej – i linie uskoków stały się wyraźniejsze. Przez kilka dni Klingbeil i Esken pozwalali, aby debaty na temat kandydata na kanclerza trwały nadal. Wolałbyś urzędującego Scholza czy ministra obrony Borisa Pistoriusa, króla wyborów? Klingbeil przedstawił się jako ostrożny menedżer i stwierdził, że należy dać partii przestrzeń do dyskusji. Scholz nie sprawił, że wyglądało to lepiej. Klingbeil dał jasno do zrozumienia, że ​​dystansuje się od kanclerza, praktycznie na wypadek porażki wyborczej.

Teraz lider SPD posunął się jeszcze dalej. Niektórzy w SPD byli zaskoczeni. Przywódca Juso Philipp Türmer żalił się w „Spieglu”, że fatalne wrażenie zrobiło to, że „jeden z architektów porażki” starał się o stanowisko przewodniczącego klubu parlamentarnego jako swój pierwszy krok po wyborach. Rzecznik parlamentarnej lewicy, Tim Klüssendorf, również skrytykował podejście ARD. W istocie jednak krok ten „na pierwszy rzut oka nie jest zły”. SPD musi być w stanie działać szybko – wyjaśnił Klingbeil. Związek naciska na szybkie rozpoczęcie negocjacji i chce, aby zakończyły się one przed Wielkanocą.

Władze partii i klubu parlamentarnego jednogłośnie poparły Klingbeila. Pomóc mógł fakt, że polecił go poprzedni lider klubu parlamentarnego Rolf Mützenich, przedstawiciel lewicy. Według Mützenich Klingbeil może więc stawić czoła Merzowi z wyjątkową siłą, autorytetem i konsekwencją.

Pozostaje pytanie, czy stanowisko w grupie parlamentarnej będzie miało charakter przejściowy. Mówi się, że Klingbeil ma ambicje objęcia stanowiska ministerialnego. Gdyby objął ministerstwo obrony, to właśnie Pistorius zostałby w tyle.

Jeśli nic nie wyjdzie, Klingbeil może podjąć się innego stanowiska w kolejnych wyborach: kandydata na kanclerza. Jedno mogło mu pomóc: Klingbeil wyraźnie wygrał w swoim okręgu wyborczym Rotenburg I – Heidekreis, uzyskując najlepszy wynik w wyborach bezpośrednich ze wszystkich posłów SPD.