Saksonia: Co robią posłowie, jeśli zostaną odsunięci od pełnienia funkcji?
Drezno/Lipsk. Co następuje po karierze politycznej? Wszystko jest możliwe. Rozważmy na przykład Monikę Lazar, posłankę Partii Zielonych do Bundestagu z Lipska, która szukała pracy w piekarni. Detlef Müller, członek SPD z Chemnitz, ogłosił zamiar powrotu do pracy jako maszynista. Każdy, kto oddaje swoją legitymację parlamentarną — czy to dobrowolnie, czy z powodu głosowania — nagle ma mnóstwo wolnego czasu. Oto dziewięciu członków parlamentu z Saksonii, którzy niedawno opuścili parlament krajowy lub Bundestag, opowiadających o tym, co robią teraz. Wywiadu udzielili im koledzy z naszych partnerskich redakcji, Sächsische Zeitung i Leipziger Volkszeitung .
Zawsze, gdy było to możliwe, Matthias Rößler przejeżdżał rowerem około 10 kilometrów ze swojego domu w Cossebaude do parlamentu krajowego. Na początku roku skończył 70 lat.
Źródło: kairospress
34 lata w polityce: „Pół życia!” mówi ze śmiechem Matthias Rößler. Były przewodniczący parlamentu krajowego Saksonii właśnie skończył 70 lat. A teraz, jesienią swojego życia, musi nauczyć się wielu rzeczy na nowo. Na przykład prowadzenia samochodu. „Jeśli przez całe życie masz kierowcę, który załatwia sprawy na tylnym siedzeniu, zapominasz, jak to się robi” – mówi. W rodzinie Rößlerów jest to już oczywiste: za kierownicą siedzi jego żona. Zamiast tego częściej jeździ z nią na rowerze. Przejechał około 30 000 kilometrów swoim Diamantem, kupionym 18 lat temu. Zawsze z Cossebaude do parlamentu krajowego i z powrotem. Teraz myśli o innych miejscach wzdłuż Łaby.
Ale nie tylko Rößler musi się przyzwyczaić do nowej sytuacji – jego wyborcy również. Od czasu zjednoczenia Rößler zasiada w parlamencie kraju związkowego, zawsze wybieranym przez mieszkańców Miśni w pierwszym głosowaniu. I tak jest, że nawet w 2025 roku wyborca od czasu do czasu odciąga go na bok na ulicy, ponieważ ma on jakieś obawy. I jak wtedy reaguje emerytowany polityk? „Słucham przez chwilę”, mówi Rößler. Następnie wyjaśnia. „Ale większości ludzi nie przeszkadza, że jestem już nikim”. A czasami, mówi Rößler, gdy może, daje napiwek.
Geert Mackenroth pozostaje Komisarzem Saksonii ds. Cudzoziemców. Niespodziewanie poparł swoją partię w kampanii wyborczej za pośrednictwem TikToka.
Źródło: Ronald Bonss (archiwum)
Następca Thomasa de Maizière'a, Geert Mackenroth, wcześniej sędzia i prokurator, został ministrem sprawiedliwości Saksonii w 2004 roku. Dwadzieścia lat później, będąc jeszcze zwykłym członkiem parlamentu i mając 74 lata, nie ubiegał się o reelekcję. Czy przejście na emeryturę było dla niego trudne? „Znam kolegów, którzy bardzo z tego powodu cierpią” — mówi. „Ja widzę to bardziej jako kwestię sportową: trzeba uczciwie zakończyć sezon”. Polityk CDU mówi, że ostatnie kilka lat najbardziej mu się podobało. „Jako minister funkcjonujesz; jako sędzia dbasz o to, żeby przetrwać dzień” — mówi. Życie członka parlamentu jest z kolei „ekscytujące i ekscytujące — to tam możesz zrobić największą różnicę”.
Dwa lata temu, kiedy Mackenroth ogłosił swoje odejście, brzmiał inaczej, niemal rozczarowany: „Kiedy treść zostaje zastąpiona pustymi frazesami, kiedy zdjęcia na Instagramie i Facebooku liczą się bardziej niż argumenty, polityka traci zbyt wiele ze swojej wiarygodności”. Ale wtedy pochodzący z Kilonii polityk nagle pojawił się na portalu społecznościowym TikTok, próbując swoich sił jako zwięzły komentator debat politycznych pod koniec swojej kariery politycznej. „Bum, bum, bum, znowu to zrobili” — powiedział o zakazie fajerwerków. Czy teraz kontynuuje to, czego nie może już z siebie wyrzucić w sali plenarnej? „Nie” — mówi Mackenroth. Klipy TikToka były raczej eksperymentem w kampanii wyborczej. Niczym, co naprawdę go interesowało.
Jego harmonogram prawdopodobnie byłby na to zbyt napięty: chce wybrać się z żoną na rejs po Bałtyku, potem w marcu do Indii, a zimą na Gran Canarię. „Może Werona lub Sylt” – mówi emerytowany urzędnik państwowy. „W zależności od tego, gdzie są wnuki”. Ale pochodzący z Kilonii chce pozostać wierny swojej przybranej ojczyźnie, Saksonii, pomimo trudnej walki, jaką jego partia toczy tam z AfD. „Kiedy przychodzi co do czego” – mówi – „Sakson zachowuje się odpowiedzialnie”.
Ma kilka rad dla polityków, którzy obejmą jego miejsce: „Drodzy następcy: nie ograniczajcie się do mediów społecznościowych, musicie być w tym dobrzy, koncentrować się na treściach, być blisko ludzi, być traktowani poważnie i pracować co najmniej 60 godzin tygodniowo”.
Nadal będzie mógł osobiście udzielać wskazówek na korytarzach parlamentu stanowego przez kilka kolejnych tygodni: Jako komisarz ds. cudzoziemców Mackenroth będzie nadal uczestniczył w każdym posiedzeniu plenarnym i posiedzeniu grupy parlamentarnej. Tak więc, dopóki nie zostanie wybrany nowy, jego kariera polityczna będzie kontynuowana. Do kiedy? „Nie wiem” — mówi Mackenroth ze śmiechem. Ale powinno to nastąpić najpóźniej po przerwie wakacyjnej.
Mąż Kerstin Köditz nazywa transmisję na żywo z parlamentu krajowego – którą ona czasami włącza – „metadonem dla byłych polityków”.
Źródło: Dietrich Flechtner
„Tak, proszę?” W tle ćwierkają ptaki. „Tak to jest, kiedy otwierasz okno” – mówi Kerstin Köditz. Przez 23 lata w parlamencie stanowym była członkini parlamentu stanowego rzadko brzmiała tak zrelaksowana, jak dziś. Przez większość czasu zajmowała się trudnymi tematami: ekstremizmem, obywatelami Rzeszy, neonazistami. Teraz, jak mówi, ma do przepracowania zupełnie inną listę: pływanie, minigolf, kurs języka francuskiego w ośrodku edukacji dla dorosłych. I tak, teraz niektóre rzeczy są inne. „Kiedyś po prostu podlewałam kwiaty, teraz też zrywam zwiędłe liście”.
Czy tęskni za swoim dawnym życiem w parlamencie? Tylko na początku, mówi Köditz, czasami siadała przed laptopem i oglądała transmisję na żywo z sesji plenarnej. „Mój mąż nazywa to metadonem dla byłych polityków” – mówi. Po prostu nie chce jeszcze nazywać siebie emerytką. Chociaż w pewnym sensie nią jest. Köditz zasiadała w parlamencie tak dawno temu, że teraz, w wieku 58 lat, otrzymuje już emeryturę. Dzisiejsi posłowie mogą o tym tylko pomarzyć.
Kariera polityczna Marco Böhmego dobiegła końca – również dlatego, że w wybory wtrąciła się organizacja dysponująca dużymi pieniędzmi.
Źródło: Christian Modla
Marco Böhme chciałby pozostać w parlamencie krajowym. „Miałem realną szansę” — mówi 35-latek. Prawdopodobnie by mu się udało: nigdzie w Saksonii tak wiele osób nie głosowało na lewicę jak w jego okręgu wyborczym w Lipsku. Jednak jeszcze więcej osób poszło za rekomendacją lewicowego stowarzyszenia Campact, które ingerowało w kampanię wyborczą w Lipsku, wysyłając setki tysięcy listów i polecając Zielonych. Marco Böhme został wyrzucony. I zapisał się ponownie na uniwersytet: na studia magisterskie z urbanistyki. Co teraz nie wydaje mu się takie złe. „Jeszcze pięć lat i miałbym 40 lat — prawdopodobnie nie wróciłbym na uniwersytet”.
Nie chce wracać do parlamentu. „Każda porażka to także doświadczenie, które czyni cię silniejszym” – mówi. „Parlament to także prawdziwy kołowrotek dla chomika”. Ale nie zamierza całkowicie odpuścić. W przyszły weekend będzie kandydował na przewodniczącego landowego Partii Lewicy i ma duże szanse. Utrzymał też swoje biuro w Lipsku-Lindenau – dzięki darowiznom i dotacji ze stowarzyszenia Campact. „Mała rekompensata” – mówi Böhme.
Podczas kryzysu uchodźczego nauczyciel demokracji Frank Richter szukał pozytywnego konfliktu z Sasami – ale jako polityk nie potrafił zwyciężyć.
Źródło: Claudia Hübschmann
Być może Frank Richter nauczył się czegoś o sobie przez pięć lat w parlamencie krajowym. Że może wiele osiągnąć sam. Że gorzej funkcjonuje w grupach – w polityce, jak mówią, w kręgach władzy. „Było dla mnie jasne, że nie jestem żołnierzem partyjnym” – mówi 65-latek, wspominając. „Nigdy tam nie należałem i nigdy nie przebiłem się”. To był mały sukces, gdy Martin Dulig przekonał Richtera, wieloletniego członka CDU i działacza na rzecz praw obywatelskich NRD, do wejścia do parlamentu krajowego z ramienia SPD w 2019 r. i dołączenia do partii wkrótce potem. W końcu Richter jest powszechnie znany dla wielu Sasów, być może nawet wzorem do naśladowania: jako dyrektor Krajowego Centrum Edukacji Politycznej pośredniczył między zaniepokojonymi obywatelami a politykami jeszcze przed rokiem uchodźców w 2015 r., traktując wiele osób i ich opinie poważnie od wczesnego etapu.
Niemcy to kolorowy kraj. W tej sekcji zbadaliśmy poruszające historie z całych Niemiec. Nie ze Wschodu, nie z Zachodu, nie z lewicy, nie z prawicy, ale prawdziwe życie w całym jego inspirującym bogactwie — prawdziwe Niemcy.
W polityce nie odniósł sukcesu: w 2018 r. o włos zabrakło mu do objęcia stanowiska burmistrza Miśni. A SPD postanowiło nie nominować go do parlamentu krajowego po raz drugi. Chciałby. „Potem powiedziano mi, że sprawy nie będą się toczyć dalej” – mówi. „Mój wyjazd był melancholijny”. Następnie Richter przeprowadził się z Saksonii do Merseburga. Jego żona pracuje w Halle. Teraz regularnie oprowadza wycieczki po kościele miejskim w Merseburgu. Napisał też książkę: „23 oazy na wschodzie” od Morza Bałtyckiego po Rudawy.
Zostaję w SPD – czy na pewno? Richter rozważa to. „Ból brzucha jest coraz gorszy” – mówi. Mówi o obecnej polityce azylowej, którą jego partia również popiera, i zawieszonym łączeniu rodzin. „Ale zostaję” – mówi Richter. „Nie zrobię tego tak szybko”.
Wraz z Nadją Sthamer Lipsk stracił jedynego członka SPD w Bundestagu. Nie ujawniła jeszcze, co przyniesie jej przyszłość.
Źródło: SPD Lipsk
Największym żalem Nadji Sthamer jest to, że nie jest tak „skuteczna” bez mandatu w Bundestagu. Zawsze dobrze się to sprawdzało, jak mówi, kiedy jako członkini parlamentu opowiadała się za sprawami, które mieszkańcy Lipska zgłaszali jej do Biura Obywatelskiego. Ale potem szybko myśli o rzeczach, za którymi nie tęskni. „Sesje maratońskie do trzeciej lub czwartej rano”, na przykład. Dla matki dwójki dzieci zawsze oznaczało to bycie dobrze zorganizowaną. Nie było czasu na hobby, takie jak jej grupa teatralna.
35-latka wciąż nie chce rezygnować z polityki: po prostu uwielbia debatować i kłócić się. Sthamer planuje kandydować do zarządu wykonawczego stanu w maju i do tego czasu kontynuować wolontariat. Nie zdecydowała jednak, jaka będzie jej przyszła kariera. Na razie planuje przerwę: dwa tygodnie na Jedwabnym Szlaku na Bliskim Wschodzie. Właśnie wyruszyła w tę podróż – tym razem zupełnie sama. Być może absolwentka nauk politycznych i religioznawstwa powróci z pomysłami na własną przyszłość.
Ivo Teichmann był wcześniej członkiem SPD i AfD, a teraz jest członkiem Alliance Germany. Odsunął się od AfD.
Źródło: Egbert Kamprath
Kiedy Ivo Teichmann odsunął się od swojej partii, przebywał na oddziale intensywnej terapii w szpitalu uniwersyteckim. Członek AfD miał koronawirusa i zgłosił swoją chorobę na Facebooku. Teichmann cierpiał na wrodzone zaburzenie neurologiczne od dzieciństwa i przewidywano ciężki przebieg choroby. Ostatecznie podłączono go nawet do respiratora. Jednak jego partyjni koledzy nie byli tym zainteresowani, jak wyjaśnia. „Mam nadzieję, że umrzesz” – napisała do niego osoba, którą dobrze znał z partii. „To wszystko jest wymysłem rządu” – napisał ktoś inny. „Stałem się bardziej wrażliwy w szpitalu” – mówi Teichmann. W 2022 roku ogłosił rezygnację z partii. „AfD nie udało się jednak stać prawdziwą alternatywą dla polityki starych partii w sensie koniecznej korekty kursu” – napisał wówczas również.
Dwa lata później Teichmann kandydował z ramienia „Sojuszu Niemiec” – z mniejszymi nadziejami. Teraz wrócił do pracy dla swojego dawnego pracodawcy: kraju związkowego Saksonia. Absolwent administracji publicznej, pracuje w dziale bezpieczeństwa informacji w Ministerstwie Gospodarki. „Na przykład chodzi o to, aby wszystkie dane zostały zachowane na wypadek ataku rosyjskich hakerów” – mówi. Teichmann jest więc nadal w centrum polityki. Ale musi też zadbać o siebie. Obecnie remontuje swój dom, który planuje udostępnić. W przypadku postępu choroby, jak mówi 57-latek, jego następnym krokiem będzie zasianie trawy na swojej posesji. Następnie uda się na rehabilitację. „A kiedy wrócę, chcę, aby wszystko było ładne i zielone”.
Mario Kumpf: Uzyskał dobry wynik dla AfD, ale partia i tak zwolniła wykwalifikowanego kucharza.
Źródło: Rafael Sampedro
Mario Kumpf odpowiada na pytanie o swoją przyszłość po odejściu z polityki na piśmie. Być może dlatego, że jego odejście nie było do końca łatwe: na początku 2024 r. jego partia spontanicznie zwolniła wykwalifikowanego kucharza, który zdobył bezpośredni mandat w 2019 r., i nominowała innego w wyborach stanowych. Niedługo potem Kumpf odsunął się od swojej partii i kandydował na burmistrza swojego rodzinnego miasta Ebersbach-Neugersdorf – choć nie z ramienia AfD. I ostatecznie bezskutecznie.
Jak się podnieść po takich niepowodzeniach? Kumpf opisuje temat polityki w swoim życiu jako „plac budowy” i pisze o „negatywnym stresie, jakiego doświadcza się codziennie jako członek parlamentu i urzędnik partii”. Kumpf, urodzony w 1986 r., nadal angażuje się w lokalną politykę jako radny miejski i radny powiatu Görlitz – i robi to „bez ideologicznych klapek na oczach, które charakteryzowałyby partyjną dyscyplinę”.
Merle Spellerberg była zaangażowana w rozbrojenie – teraz została matką.
Źródło: STEFAN_KAMINSKI
Dla Merle Spellerberg czas w Bundestagu nadszedł nagle. Prowadziła kampanię do ostatniego dnia przed wyborami. W 2021 roku, mając zaledwie 24 lata, wślizgnęła się do Bundestagu, zajmując trzecie miejsce na liście landowej Saksonii. Teraz jest jedną z 33 Zielonych, którzy muszą opuścić najwyższą izbę w Niemczech. „Odchodzę z mieszanymi uczuciami” — mówi. „Mandat wiąże się również z wysokimi kosztami osobistymi”. Podróże służbowe, późne wieczory na spotkaniach w Berlinie, weekendowe konferencje partyjne i inne spotkania.
A Spellerberg mówi o osobistej wrogości. W ciągu ostatnich czterech lat kilkakrotnie składała skargi na obelgi na platformach mediów społecznościowych. Obecnie kontynuuje studia na kierunku „Stosunki międzynarodowe” na Uniwersytecie Technicznym w Dreźnie. Być może, jak uważa, temat ten mógłby być powiązany z powrotem do polityki w przyszłości. W Komitecie Obrony zajmowała się rozbrojeniem. Teraz wydaje się, że temat ten stał się nieaktualny.
Podobnie jak każdy członek parlamentu, Spellerberg otrzymuje teraz trzy miesiące zasiłku przejściowego za każdy rok służby w Bundestagu. Następnie planuje wziąć dwa miesiące urlopu rodzicielskiego: Westfalka, która przyjechała do Saksonii na studia, właśnie została matką. Czas spędzony z dzieckiem pomaga jej również zdystansować się od codziennego życia politycznego. „Ale nie przestanę być osobą polityczną bez mojego mandatu w Bundestagu” – mówi.
rnd
