Pięć najważniejszych filmów Eusebio Ponceli

Śmierć Eusebio Ponceli pozostawiła po sobie filmografię naznaczoną wyrazistymi postaciami i filmami, które na stałe wpisały się w historię hiszpańskiego kina. Przez ponad cztery dekady pracował nad projektami artystycznymi, thrillerami , dramatami i filmami historycznymi, budując ugruntowaną karierę zarówno w Hiszpanii, jak i za granicą. Te pięć tytułów odzwierciedla najbardziej znany okres jego kariery.

Kultowy film Ivána Zuluety , w którym Poncela wcielił się w José Sirgado, reżysera filmowego rozdartego między uzależnieniem od heroiny a obsesją na punkcie obrazów. Film poniósł porażkę w kasie po premierze, ale z czasem stał się nieodłącznym elementem madryckiej kontrkultury i zdobył nagrody Ponceli na międzynarodowych festiwalach, takich jak Fantasporto . W maju film został uznany przez Babelię za najlepszy film ostatnich 50 lat , a obecność Ponceli w tym filmie na zawsze odcisnęła swoje piętno na hiszpańskim kinie.

W erotycznym thrillerze Pedra Almodóvara Poncela zagrał komisarza policji w historii naznaczonej przemocą, seksem i popędem śmierci. Film był wyświetlany na międzynarodowych festiwalach i umocnił związek aktora z hiszpańskim kinem artystycznym .

Pedro Almodóvar powierzył Ponceli główną rolę Pabla Quintero, homoseksualnego filmowca uwikłanego w trójkąt namiętności naznaczony zazdrością i obsesją. Film ugruntował międzynarodową pozycję Almodóvara i zdobył nagrodę Teddy na Berlinale, a jednocześnie dał Ponceli jedną z najbardziej kultowych ról w jego karierze.

Hiszpańsko-argentyńska koprodukcja, w której Poncela gra przyjaciela głównego bohatera. Film w reżyserii Adolfo Aristaraina to dramat pokoleniowy o relacji scenarzysty z jego synem. Jego rola zdobyła nagrodę Sant Jordi dla najlepszego hiszpańskiego aktora oraz Srebrnego Kondora w Argentynie .

Thriller Juana Carlosa Fresnadillo, w którym Poncela wciela się w enigmatycznego ocalałego z Holokaustu, prowadzącego podziemne kasyno, w którym hazard opiera się na szczęściu. Film zdobył nagrody na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Toronto oraz kilka technicznych nagród Goya, stając się jednym z najbardziej oryginalnych filmów hiszpańskiego kina przełomu wieków.