Dlaczego praca w złej kondycji kosztuje więcej niż praca w ogóle

Subskrybuj Google News

Podczas gdy rząd dąży do osiągnięcia 43,8 miliarda euro oszczędności do 2026 roku, kolejna przepaść po cichu się powiększa: niepokój w miejscu pracy. Przewlekła absencja, masowe wypalenie zawodowe, powszechna demobilizacja... Praca, która sprawia, że ludzie chorują lub stają się obojętni, kosztuje więcej, niż przynosi.

Przeczytaj także

Wywiad: Kto tak naprawdę zapłaci za budżet Bayrou? Debata ekonomistów Anne-Sophie Alsif i Henriego Sterdyniaka

Według indeksu IBET 2024 [ PDF ], to zbiorowe wycofanie się generuje roczny koszt w wysokości 14 840 euro na pracownika, czyli prawie 300 miliardów euro rocznie. Ponad 10% naszego PKB wyparowało w obojętności!

Dyskutując o cięciach budżetowych, ignorujemy ten cichy rozlew krwi. Paradoks: rozważamy ograniczenie refundacji za długotrwałe zwolnienia lekarskie (zwłaszcza z powodu raka), ale pozwalamy na rozprzestrzenianie się kultury zawodowej, która sama w sobie generuje zmęczenie, lęk, choroby i utratę sensu życia.

Wypalenie zawodowe i depresja

Absencja wzrosła z 3,2% w 2019 r. do 4,5% w 2024 r. 92% francuskich pracowników twierdzi, że nie angażuje się w swoją pracę, co plasuje Francję na przedostatnim miejscu w Europie [ Gallup , 2024] . Spośród absencji trwających ponad trzy miesiące połowa jest związana z wypaleniem zawodowym, a 47% z depresją [ Prévia , 2025] .

Przeczytaj także

Firmy płacą cenę w postaci rotacji, nieplanowanych zwolnień, spadku jakości, opóźnień i utraty konkurencyjności. Państwo ponosi konsekwencje w postaci ubezpieczeń społecznych, wzrostu diet i licznych ukrytych kosztów związanych z zbiorowym wycofaniem się z pracy. Przedstawiamy prostą, konkretną i ambitną propozycję: uczynienie dobrostanu w pracy sprawą narodową począwszy od 2026 roku, roku wyborczego. Dlaczego? Ponieważ takie uznanie pozwoliłoby nam:

• mobilizacja wszystkich podmiotów publicznych i prywatnych wokół tego samego celu;
• uogólnić pomiar dobrostanu w pracy poprzez utworzenie obowiązkowego indeksu sektorowego IBET dla firm zatrudniających ponad 50 pracowników, zgodnie z zaleceniami Victora Waknine’a, twórcy wskaźnika i metody jego obliczania opartej na ekonomicznych skutkach wycofania się z pracy;
• uzależnić pomoc publiczną od jasnych zobowiązań dotyczących jakości życia w pracy;
• i przede wszystkim wyposażyć wszystkie organizacje, w tym mikroprzedsiębiorstwa i MŚP, w konkretne i mierzalne narzędzia do podejmowania zrównoważonych działań.

W całej Francji inicjatywy są już z powodzeniem wdrażane. Niektóre firmy koncentrują się na spójności, uznaniu i motywacji zbiorowej poprzez podejście oparte na grywalizacji, interakcjach społecznych i kulturze więzi. Inne opracowują strategie prewencyjne i spersonalizowane wsparcie, aby wspierać pracowników w trudnych sytuacjach: rodzicielstwo, opieka , niepełnosprawność, problemy ze zdrowiem psychicznym, trudności finansowe itp.

Przeczytaj także