Dług: Francja pożycza teraz więcej niż Włochy na 10 lat

Właśnie osiągnięto psychologiczny kamień milowy. Dzień po upadku premiera François Bayrou po wnioskowanym przez niego wotum zaufania, krzywe dochodowości, na których Francja i Włochy zaciągają pożyczki na 10 lat, przecięły się. Na rynku obligacji rentowność francuskich 10-letnich obligacji wynosiła we wtorek rano 3,48%, podczas gdy ich włoski odpowiednik wynosił 3,47%. To wydarzenie, uważnie obserwowane od tygodni, oznacza, że ​​aby finansować się na rynkach, Francja oficjalnie zaciąga teraz większe pożyczki o tym terminie zapadalności niż Włochy, dawny „kaczka kulawa” europejskich finansów publicznych. W ciągu dnia krzywe ponownie się przecięły, zmieniając się nieznacznie.

Żądając od Paryża premii za ryzyko w tym samym zakresie, co od Rzymu w przypadku 10-letnich obligacji skarbowych (OAT), inwestorzy zwracają uwagę na obecny paraliż polityczny , a przede wszystkim na chroniczną niezdolność do konsolidacji finansów publicznych. Rynek stopniowo się pozycjonował od czasu ogłoszenia wotum zaufania 25 sierpnia; upadek rządu w poniedziałek nikogo nie zaskoczył. Oczekuje się, że przecięcie się krzywych będzie kontynuowane w czasie, „ryzyko francuskie nie jest już uważane za mniej istotne niż ryzyko włoskie” – podkreśla Éric Dor, profesor i dyrektor studiów ekonomicznych w Szkole Zarządzania Ieseg. Rzeczywiście, podczas gdy François Bayrou chciał zmniejszyć deficyt publiczny o 44 mld euro w 2026 roku, aby obniżyć go do 4,6% PKB, z myślą o powrocie poniżej 3% w 2029 roku, poniedziałkowe głosowanie w Zgromadzeniu Narodowym wysyła sygnał, że taki cel jest nie do pomyślenia.

Pomiń reklamę

Symbol ten jest tym bardziej wymowny , że Włochy do niedawna uosabiały fiskalną niedyscyplinę charakterystyczną dla krajów południowej strefy euro. W latach 2011 i 2012, w okresie problemów finansowych, które doprowadziły do ​​interwencji Europejskiego Banku Centralnego (EBC), inwestorzy udzielali pożyczek po lichwiarskich stopach procentowych przekraczających 7%, znacznie wyższych niż we Francji, która wówczas wynosiła 3%. Chociaż Rzym nadal ma wyższy dług (138% PKB) niż Francja (114%), jego wysiłki na rzecz redukcji deficytu publicznego, który spadł z 7,2% w 2023 r. do 3,4% w 2024 r., są nagradzane, twierdzi ekonomista Christian de Boissieu. „Rynki są pod wrażeniem korekty włoskiego deficytu publicznego, a negatywnie – naszych trudności w znaczącym zmniejszeniu naszego” – zauważa. „Nasza delta podąża w dobrym kierunku, ale w ślimaczym tempie”. „ Pomimo naszych rekordowych oszczędności w wysokości 430 miliardów euro, co samo w sobie stanowi bezpieczeństwo, «karana jest nasza niestabilność polityczna» – uważa Philippe Crevel, dyrektor generalny Cercle de l'épargne.

Przeczytaj także Guillaume Tabard: „Po upadku François Bayrou, wyścig Emmanuela Macrona z czasem”

Emmanuel Macron , który oficjalnie przyjął rezygnację François Bayrou w ten wtorek, mianował Sébastiena Lecornu nowym premierem. Ale jaka jest średnia długość życia, w obliczu rozdrobnionego Zgromadzenia Narodowego i opozycji, która w miarę upływu pięcioletniej kadencji coraz łatwiej wyraża krytykę? Jedynym „sposobem na przetrwanie”, pozwalającym uniknąć rozpadu, który miałby szkodliwe skutki dla gospodarki i finansów publicznych, wydaje się być rewizja naszych ambicji budżetowych . W notatce Allianz Trade z zeszłego tygodnia oszacowano, że niskie szanse rządu Bayrou na przetrwanie sprawiają, że „przyjęcie odchudzonego budżetu (20 mld euro w porównaniu z 44 mld euro) jest prawdopodobne do końca roku”. W najlepszym razie pozwoliłoby to na powrót do równowagi -5% PKB w 2026 roku i oddaliłoby Francję od ścieżki redukcji deficytu, do której zobowiązała się wspólnie z europejskimi partnerami.

Wyzwanie dla nowego rządu pozostanie takie samo, jak dla jego poprzedników: uzyskanie zgody Partii Socjalistycznej i, jeśli to możliwe, Zgromadzenia Narodowego. Ale „wyraźnie widać, że RN już wierzy, że to się udało” – ubolewa Jean-René Cazeneuve, poseł Renaissance z okręgu Gers i były sprawozdawca Komisji Finansów, który bardziej liczy na odpowiedzialnego ducha partii Oliviera Faure. Wysoce kontrowersyjny zakaz indeksacji emerytur do inflacji, który miał przynieść oszczędności rzędu 3 miliardów euro w przyszłym roku, zostałby oczywiście usunięty z ustawy o finansowaniu ubezpieczeń społecznych. Możliwe byłyby ustępstwa w kwestii opodatkowania, „ale nie ma mowy o stosowaniu podatku Zucmana” w wysokości 2% od aktywów powyżej 100 milionów euro – ostrzega Jean-René Cazeneuve. Gest ten prawdopodobnie umożliwiłby uchwalenie budżetu, ale jednocześnie wysłałby sygnał rynkom, że Francja przedkłada podatki nad wzrost wydajności. Dylemat, który wybrany przedstawiciel Gers rozstrzyga w następujący sposób: „Lepiej ograniczyć ambicje budżetowe, niż płacić za kryzys polityczny, który będzie nas kosztował znacznie więcej”.

Przeczytaj także : Cenzura: Fitch ostrzega przed „bardzo rozdrobnionym francuskim krajobrazem politycznym”, który utrudnia odzyskiwanie kont

Zawirowania na froncie zadłużenia mogą się na tym nie skończyć. W najbliższy piątek, 12 września, po zamknięciu rynków, amerykańska agencja ratingowa Fitch Ratings ma wypowiedzieć się na temat jakości francuskiego długu. Jednak ten ostatni, z ratingiem AA- (bardzo niskie ryzyko) od października 2024 roku i negatywną perspektywą, nie ma już żadnej siatki bezpieczeństwa przed potencjalnym obniżeniem ratingu do A+ (niskie ryzyko). Fitch przedłużył rating w marcu ubiegłego roku, pozostawiając perspektywę bez zmian, wskazując jednocześnie na czynniki, które mogą doprowadzić do przekroczenia Rubikonu: „Niemożność wdrożenia wiarygodnego średnioterminowego planu konsolidacji fiskalnej, na przykład z powodu opozycji politycznej lub presji społecznej, który pozwoliłby na ogólną stabilizację długu w średnim terminie” oraz „znacznie mniej korzystne perspektywy wzrostu gospodarczego i osłabienie konkurencyjności”. Warunki te do złudzenia przypominają obecną sytuację. Gdyby analitycy agencji obniżyli rating francuskiego długu, zostałby on automatycznie odrzucony przez inwestorów instytucjonalnych, takich jak fundusze emerytalne, które unikają inwestycji o ratingu A. Doprowadziłoby to do ciągłego wzrostu stóp procentowych i zwiększyłoby obciążenie długiem, które według François Bayrou wyniesie 66 miliardów euro w 2025 roku. „Francja pozostaje atrakcyjnym podmiotem; emituje dług bez trudności” – podkreśla Éric Dor – „ale z powodu niestabilności będzie powoli dławiona”.