📕 😂 👍🏻

Kilka lat temu często mijałem przydrożny stragan z lodami w budowie. Przez tygodnie dach tego straganu, gigantyczny biały wir z włókna szklanego, leżał na ziemi obok konstrukcji, czekając na opuszczenie dźwigiem na ukończony, stożkowaty budynek. Wiedziałem, co miał symbolizować, ale za każdym razem, gdy na niego patrzyłem, moją instynktowną pierwszą myślą było : „Jest tam gigantyczna emoji kupy” .

Keith Houston w swojej historii emoji, Face With Tears of Joy , twierdzi, że emoji „stały się tak wszechobecne w naszym piśmie, tak codzienne, że powinniśmy mówić o nich jednym tchem z gramatyką i interpunkcją”. Nie wiem nic o gramatyce, która wydaje się być tak fundamentalna dla języka, mówionego i pisanego, jak same słowa. Cel interpunkcji? Zdecydowanie. Podczas gdy lekka, dowcipna mieszanka popkultury i historii technologii w Houston zastanawia się, czym dokładnie są emoji — symbolami? Słowami? Piktogramami? Pismem? Językiem? — jego twierdzenie, że te małe obrazki stały się nierozerwalną częścią naszej kultury, a może nawet naszej podświadomości, wydaje się wiarygodne, a gigantyczna emoji kupy przy autostradzie jest tego przykładem.

Slate otrzymuje prowizję od zakupów dokonanych za pośrednictwem linków na tej stronie. Dziękujemy za wsparcie.

„Face With Tears of Joy” zagłębia się w historię języka pisanego, który narodził się z obrazków przedstawiających rzeczywiste przedmioty – ideogramów – a następnie przekształcił się w symbole dźwięków mówionych. Pismo klinowe, hieroglify i znaki chińskie powstały w ten sposób, więc, jak pisze Houston, „kuszące jest wyobrażenie sobie, że emoji również mogą kiedyś stać się prawdziwym pismem dzięki podobnemu mechanizmowi”. Jednak projekty takie jak bełkotliwe „przełożenie” Moby Dicka na emoji z 2009 roku tylko pokazały, jak mało prawdopodobne jest to stwierdzenie. Emoji nie mają przecież żadnego znaczącego związku z językiem mówionym, a języki, którymi posługują się użytkownicy emoji, mają już swoje własne formy pisane. Emoji są w całości fenomenem komunikacji tekstowej.

Houston śledzi pojawienie się emoji aż do ich ojczyzny w Japonii, gdzie urządzenia tak prymitywne jak pagery obsługiwały małe pikselowe obrazki, które użytkownicy uważali za zachwycające. (Używa terminu emoji zarówno dla pojedynczego glifu, jak i dla całego leksykonu obrazów, z szacunku dla tych japońskich korzeni). Istnieją pewne debaty na temat tego, kto dokładnie stworzył pierwsze emoji, ale początkowo zasługa przypadła inżynierowi o imieniu Shigetaka Kurita, który stworzył czcionkę złożoną z symboli dla telefonów komórkowych pod koniec lat 90. Od samego początku emoji odzwierciedlały zainteresowania ich twórców. Według Houstona, Kurita „dodał symbole dłoni wykonujących gesty 'kamień', 'papier' i 'nożyce', ponieważ uważał, że mogą być przydatne w grach mobilnych”, a oprócz bardziej ogólnego emoji sedana, umieścił jedno SUV-a, „ponieważ Kurita jeździł nim za każdym razem, gdy jeździł na snowboardzie”.

Emoji zyskało popularność na Zachodzie w latach 2010., kiedy Apple udostępniło kolorowe, szczegółowe wersje na iPhone'a. Google dodało kilka piktogramów, które nazwało „goomoji”, do Gmaila w latach 2000. i podjęło ważny krok, składając petycję do organizacji Unicode Consortium o nadzorowanie standaryzowanego kodowania emoji. Jednak dopiero wszechobecność tekstu w wysokiej rozdzielczości sprawiła, że emoji stały się powszechne poza Japonią. Fragmenty książki „Face With Tears of Joy” poprzedzające to wprowadzenie zapewniają nostalgiczną podróż dla wczesnych użytkowników, z przystankami przy tak sugestywnych innowacjach, jak czcionka Zapf Dingbats w pierwszych komputerach Macintosh, czy niegdyś powszechne emotikony.

Houston nie używa wystarczającej liczby emotikonów, z których pierwszy został zaproponowany w 1982 roku przez informatyka Scotta E. Fahlmana na elektronicznej tablicy ogłoszeń Uniwersytetu Carnegie Mellon. Forum dyskusyjne, w którym można było pisać wyłącznie tekstem, będące wówczas jedną z głównych form komunikacji online, miało pewien problem: nie zawsze było jasne, kiedy ktoś żartuje. Fahlman zaproponował, aby takie posty zawierały „znacznik” składający się z dwukropka, myślnika i nawiasu zamykającego (sekwencji znaków, której teraz nie mogę wpisać bez przetworzenia jej przez edytor tekstu w emotikonę).

Choć emotikony były prymitywne, rozwiązywały istotny problem w tych rodzących się formach komunikacji. Posty online miały nieformalny charakter, niczym rozmowa, ale brakowało im elementów języka mówionego, które nie są słowami: tonu głosu, mimiki, gestów, śmiechu. Ten brak kontekstualnego charakteru jest często obwiniany za to, jak łatwo interakcje online mogą przerodzić się w nieporozumienia i waśnie. Niektórzy bardzo utalentowani pisarze potrafią przekazać wszystko, co chcą powiedzieć, samymi słowami, ale wraz z pojawieniem się internetu niezliczone osoby z podstawowymi umiejętnościami pisarskimi zostały nagle wciągnięte w często drażliwe wymiany zdań bez pomocy pozatekstowych określeń, które sprawiają, że interakcje osobiste stały się dla większości z nas o wiele bardziej zrozumiałe. Dlatego, aby zrekompensować tę różnicę, przekształcili mimikę twarzy w znaki interpunkcyjne.