Po upadku rządu Bayrou Emmanuel Macron ma „niewiele akceptowalnych opcji”

Upadek rządu Bayrou był komentowany nawet w Stanach Zjednoczonych. Odejście premiera pozostawia Emmanuela Macrona z „niewieloma akceptowalnymi opcjami”, zauważa CNN. Tę ocenę podzielają inne amerykańskie media. „Wall Street Journal” , „Washington Post” i „New York Times” używają terminu „pogarszający się” , aby zdefiniować konsekwencje zbliżającego się kryzysu. Według „WSJ” pogarsza się „bałagan fiskalny i polityczny” . Według „ Post” to „problemy Macrona”, a według „ Timesa ” to „paraliż” kraju.

„Co dalej?” pyta CNN . Całodobowy kanał informacyjny wymienia nazwiska Sébastiena Lecornu, ministra sił zbrojnych, i Géralda Darmanina, ministra sprawiedliwości, jako potencjalnych następców, ostrzegając jednocześnie, że ich nominacja będzie miała charakter „zatrutego kielicha”. Premier z innej partii? „To opcja, teoretycznie, ale kandydat z prawicy zostałby zablokowany przez lewicę i odwrotnie”, odpowiada CNN . Dymisja prezydenta Republiki? Wykluczył to, upiera się media z siedzibą w Atlancie. Nowe wybory? „Z pewnością wzmocniłyby” Zgromadzenie Narodowe i „pogłębiłyby podziały we francuskim parlamencie”.

Jedno jest jednak pewne – podsumowuje kanał: „niestabilność w Paryżu to dar zarówno dla” Władimira Putina, jak i Donalda Trumpa, „którzy dzielą wspólną przyjemność z wyśmiewania słabości Europy”.

Fakt, że Emmanuel Macron musi zastąpić drugi rząd w niecały rok , „daje wyobrażenie o tym, w jakim stopniu Francja tkwi w spirali dysfunkcji politycznej, która drenuje finanse publiczne”, zauważa „ Wall Street Journal” . Impas „podsyca frustrację społeczną i daje partiom skrajnym okazję do argumentowania, że ​​nadszedł czas, aby wyborcy zmienili zdanie po dekadach rządów tradycyjnych przywódców”. Zatem, jak zauważa „Washington Post” , Francja, druga co do wielkości gospodarka Unii Europejskiej i jedyne mocarstwo UE posiadające armię nuklearną, jest „spowita niebezpieczną niepewnością”.

Ponieważ kraj stoi w obliczu „politycznej próżni pozbawionej wiarygodnych odpowiedzi”, martwi się New York Times . „Presja” na Emmanuela Macrona, „oblężonego prezydenta, którego notowania spadły do ​​15 procent”, rośnie. Gazeta uważa, że ​​wybór ministra renesansu byłby „jak przyklejanie plastra na drewnianą nogę”. „Alarmujący stan dryfu” opisany przez gazetę prowadzi ją do stwierdzenia, że ​​„Francja stała się praktycznie niemożliwa do rządzenia”. Bez ustępstw Times mówi o „kraju bez tradycji kompromisu i budowania koalicji, takich jak we Włoszech czy Niemczech”. Zapewnia, że ​​następny przywódca, niezależnie od jego poglądów politycznych, będzie musiał pokonać „dylemat żądania zmian, których Francja konsekwentnie odmawiała, w przeciwieństwie do krajów europejskich, które od Skandynawii po Niemcy, były w stanie ograniczyć swoje państwo opiekuńcze”.

Po drugiej stronie Atlantyku, Le Soir en słusznie wzywa do odpowiedzialności francuskiej klasy politycznej. „Zgoda nie jest już opcją. To obowiązek” – głosi surowy post. „Obserwując w ten poniedziałek w Palais Bourbon kolejny przygnębiający spektakl Zgromadzenia niezdolnego do szacunku, oddającego się gwałtownym inwektywom i jałowemu pozowaniu, można było zadać sobie pytanie: kto naprawdę zrozumiał powagę sytuacji?” – ubolewa dziennik. „Jeśli utworzenie rządu jedności narodowej wydaje się niemożliwe, konsensus jest konieczny przynajmniej w celu przyjęcia budżetu. Czas jest poważny. Czas na wielkie wyjaśnienie nadejdzie później, w 2027 roku” – błaga Le Soir .

W Hiszpanii El País porównuje Zgromadzenie Narodowe do „diabolicznej kostki Rubika” , zauważając, że skrajna prawica „zaciera ręce przed tym widowiskiem” . Jego konkurent El Mundo wymienia nazwiska Oliviera Faure'a – wybór „skomplikowany przez różnice ideologiczne i nagromadzone napięcia” – oraz Erica Lombarda – „w technokratycznym profilu” – ale wspomina rolę Bruno Rétailleau, przedstawionego jako „kluczowa postać” , wiedząc, że kilka tygodni temu oświadczył, iż LR nie będzie rządzić wspólnie z socjalistami.

A w przypadku premiera z Partii Socjalistycznej, jak można pogodzić „ dorobek neoliberalnego prezydenta z programem lewicy, ulgi podatkowe Macrona i podatek socjalistów od bogaczy?” – pyta Süddeutsche Zeitung.

Z kolei „Corriere della Sera” dostrzega w „ bezprecedensowym kryzysie finansów publicznych” echa kryzysu Włoch sprzed 15 lat. „ Aby wyjść z tego impasu, kraj potrzebowałby premiera zdolnego do podjęcia drastycznych środków, podobnych do tych, które Mario Monti wdrożył we Włoszech w 2011 roku: cięcia emerytur i świadczeń, zwiększenia wpływów podatkowych i ograniczenia wydatków publicznych” – sugeruje mediolański nagłówek, niezbyt optymistycznie. „Francuski system instytucjonalny, oparty na półprezydenckim systemie, okazuje się mniej elastyczny i mniej odporny niż często krytykowany włoski model parlamentarny, który obecnie wydaje się skuteczniejszy w zarządzaniu głębokimi kryzysami”.

W innym artykule zatytułowanym „Co teraz się stanie?” dziennik rozważa możliwość dotąd odrzucaną, ponieważ prezydent Republiki powtarzał, że nie opuści Pałacu Elizejskiego, ale „Jeśli polityczny impas się utrzyma, a sytuacja finansowa Francji się pogorszy, Macron może być zmuszony zmienić zdanie”. Bo nawet jeśli „nadal wierzy w swoją zdolność do gestykulacji, niczym Houdini, by wyjść z najgorszych sytuacji […], droga wyjścia z kryzysu politycznego i gospodarczego, który ciąży obecnie nad Francją, wydaje się wręcz zbyt wąska”, uważa Politico Europe.