Program PAUSE: „Obowiązkiem Francji jest ratowanie mieszkańców Gazy, którym jest w stanie pomóc”

W piątek minister spraw zagranicznych Jean-Noël Barrot ogłosił w programie France Info, że wstrzymuje ewakuację Palestyńczyków z Gazy do Francji po tym, jak w mediach społecznościowych pojawiły się zrzuty ekranu z antysemickimi postami przypisywanymi studentowi z Gazy. To wyjątkowo niesprawiedliwa decyzja.

Niesprawiedliwe, bo zrzuty ekranu nie stanowią namacalnego dowodu. Niesprawiedliwe, bo nawet jeśli oskarżenia przeciwko temu studentowi byłyby uzasadnione, nie zobowiązują one Francji do wymierzenia kary zbiorowej Palestyńczykom w Strefie Gazy oczekującym na ewakuację, w tym dwudziestu sześciu laureatom Programu PAUSE (Narodowego Programu Przyjęć Kryzysowych dla Naukowców i Artystów na Uchodźstwie), prowadzonego przez Ministerstwo Szkolnictwa Wyższego i Badań Naukowych, utworzonego w 2017 roku specjalnie dla cudzoziemców, których życie jest zagrożone z powodu ich działalności.

Ci laureaci noszą imiona Ziad, Osama, Ruba, Mahmud, Duha… Są badaczami, filmowcami, poetami, pisarzami lub profesorami. Jak wszyscy mieszkańcy Gazy, żyją w ciągłym niebezpieczeństwie śmierci. Podobnie jak 225 palestyńskich dziennikarzy, których zaginięcie zostało udokumentowane i którzy stanowili okno na świat, grozi im śmierć, ponieważ są przyszłością Gazy, a ta przyszłość nie jest tym, czego pragną rząd Netanjahu i izraelska skrajna prawica, Bezalel Smotrich i Itamar Ben-Gvir, ani dla Gazy, ani dla Palestyny, ponieważ zaprzeczają jej istnieniu.

Eliminacja tych aktorów palestyńskiego społeczeństwa obywatelskiego, zwłaszcza w Strefie Gazy, jest częścią szalonego planu izraelskiej władzy wykonawczej, której nieubłagany mechanizm został ujawniony przez Międzynarodowy Trybunał Karny, Organizację Narodów Zjednoczonych i liczne organizacje pozarządowe, a kilka jej elementów spełnia kryteria ustanowione w Konwencji o zapobieganiu i karaniu zbrodni ludobójstwa z 1948 roku. Ich zniknięcie oznacza zatem zagrożenie i tak już ponurej przyszłości narodu palestyńskiego.

Minęły miesiące, odkąd wnioski dwudziestu sześciu palestyńskich absolwentów programu PAUSE zostały zatwierdzone przez Ministerstwa Szkolnictwa Wyższego, Badań Naukowych i Kultury, a także Spraw Zagranicznych i Spraw Wewnętrznych, które mogły je „sprawdzić” przed zatwierdzeniem. Od miesięcy, pomimo akceptacji wniosków, dwudziestu sześciu palestyńskich absolwentów programu PAUSE czekało na to, aż Francja wywiąże się ze swoich zobowiązań wobec nich i przeprowadzi ewakuację. Na próżno.

Z tego powodu 19 maja kilka osobistości francuskiego społeczeństwa obywatelskiego w artykule opublikowanym w „Le Monde” ostrzegło przed poważnymi dysfunkcjami we wsparciu francuskich instytucji dla tego programu narodowego, który nie doprowadził jeszcze do ewakuacji laureatów i ich rodzin. Podkreślono również wciąż aktualną polityczną i moralną odpowiedzialność Francji, która szczyci się swoją wpływową pozycją na Bliskim Wschodzie.

Pomimo wielokrotnych apeli kilku grup i dziesiątek parlamentarzystów, ewakuacje te nadal nie nastąpiły. Od tego czasu Ahmed Szamia, architekt, który znalazł się wśród zwycięzców, został zamordowany przez armię izraelską. Od tego czasu „w Strefie Gazy panuje najgorszy scenariusz głodu”, jak czytamy w niedawnym oświadczeniu ONZ.

ONZ stwierdza w nim, że prawie 40% populacji nie je obecnie przez kilka dni, a wszystkie dzieci poniżej 5. roku życia są narażone na ostre niedożywienie, a tysiące z nich cierpią już na ciężkie ostre niedożywienie, najgroźniejszą formę niedożywienia. Do tego dochodzi zniszczenie infrastruktury sanitarnej i wody pitnej, a także 90% placówek służby zdrowia, mimo rosnącej liczby śmiertelnych chorób i ciągłych bombardowań izraelskiej armii, powodujących coraz więcej ofiar śmiertelnych i rannych.

Prezydent Republiki, Emmanuel Macron, potwierdził jednak w swoim przemówieniu na Sorbonie 5 maja, a następnie ponownie w IMA 5 czerwca, pilną potrzebę przyjęcia tych ludzi „w imię tego naukowego uniwersalizmu, bliźniaczego uniwersalizmu europejskiego”. Ta wizja rzeczy jest nasza – Ziad, Osama, Ruba, Mahmud, Duha i inni palestyńscy laureaci programu PAUSE są mostami między naszymi społeczeństwami i niosą w sobie obietnicę pożądanego świata.

Ta bezwładność stanowiła już jaskrawy kontrast z szybkością, z jaką władze francuskie wdrażają środki mające na celu przyjmowanie amerykańskich naukowców, których badania są zagrożone przez administrację Trumpa, czy z legalnym przyjmowaniem ukraińskich uchodźców przez kraje europejskie. Miała ona tendencję do afirmowania podwójnych standardów charakterystycznych dla zachodnich kancelarii w odniesieniu do Gazy i sytuacji, gdy zagrożone jest życie ludzi pracujących na rzecz pokoju.

Już nawet tam nie jesteśmy. Decyzja o zawieszeniu ewakuacji Palestyńczyków z Gazy pod pretekstem, że student z Gazy rzekomo zamieścił naganne posty w mediach społecznościowych, to przejście od bezwładności do haniebnego wyrzeczenia.

Takie stanowisko tłumi nadzieję i wpędza ludzi w śmiertelną pułapkę.

Wzywamy władze francuskie, aby zrobiły wszystko, co możliwe, by wywiązać się z obietnicy uratowania wszystkich palestyńskich absolwentów programu PAUSE.

Od tego zależy przyszłość Gazy i Palestyny.

Od tego zależy przyszłość stosunków między naszymi społeczeństwami, spadkobiercami Oświecenia, a Bliskim Wschodem, a jej przyszłości nie da się kształtować bez nich.