„Gra z Zidane’em, Lizarazu i Gourcuffem była niesamowita” – komik Nordine Ganso dzielił boisko ze swoimi idolami.

Piłka nożna od dawna zajmuje dużą część mojego życia. Jako dziecko dorastające w Cenon, niedaleko Bordeaux, wyobrażałem sobie siebie jako profesjonalistę. Byłem lewoskrzydłowym z dobrą lewą nogą. Grałem w Cenon, w Regional 1, do 17. roku życia. Szybko jednak zdałem sobie sprawę, że nie mam ani talentu, ani chęci do poświęceń niezbędnych do osiągnięcia sukcesu. Byłem rezerwowym, numerem 15. Ku rozpaczy mojego ojca, zagorzałego kibica piłki nożnej. Porzuciłem wszystko dla stand-upu i nie żałuję tego. Mój młodszy brat Yannis, który był naprawdę dobry, kontynuował grę w CFA2 ze Stade Bordelais.

Girondins to mój ulubiony klub we Francji, mimo że kibicowanie tej drużynie stało się trudne, bo przeżywa koszmar (spadek do National 2). W maju 2024 roku, z okazji setnej rocznicy powstania Parc Lescure , który stał się stadionem Chaban-Delmas, zostałem zaproszony na galę w drużynie byłych legend Bordeaux: Zidane'a, Lizarazu, Chamakha, Gourcuffa i Mavuby. To było szaleństwo znaleźć się wśród tych wspaniałych piłkarzy! Panowała szalona atmosfera. Przedryblowałem Claude'a Puela i asystowałem przy ostatnim golu...

Od dziecka kibicuję Arsenalowi. Mój ojciec zapoznał mnie z tą drużyną, w której grało wielu francuskich piłkarzy, w tym Thierry Henry, mój idol. Nigdy się z nim nie rozstałem. Przez ostatnie pięć lat jeździłem na Emirates tak często, jak to możliwe. Byłem tam na obu meczach z PSG w Lidze Mistrzów w tym roku, w fazie grupowej , a potem w półfinale . Prawdopodobnie będę tam jeździł jeszcze częściej w tym sezonie: rozmawiam z Canal+ o tworzeniu dla nich treści cyfrowych. Mam to szczęście, że regularnie otrzymuję zaproszenia od Williama Saliby. Skontaktowaliśmy się przez TikToka, kiedy dowiedział się, że kibicuję. Dzięki niemu i innym piłkarzom mam kolekcję około pięćdziesięciu koszulek Kanonierów.

W mojej pracy poznaję wielu piłkarzy. Przychodzą oglądać mój program, śledzą mnie w mediach społecznościowych. Lubią stand-up, ja lubię piłkę nożną, jesteśmy w tym samym wieku. Mają bardzo proste życie w domu, tak jak ja. Niektórzy to prawdziwi przyjaciele, na których mogę liczyć. Rio Mavuba jest jak wujek, Benoît Costil jak starszy brat. Jestem też mocno związany z Khéphrenem Thuramem i Manu Koné. Niektórzy są bardzo zabawni, jak oczywiście Adil Rami. Kylian Mbappé też. Spotkałem go raz, rozśmieszał mnie, bo był taki lekki i bardzo spontaniczny, daleki od publicznego wizerunku. Musi być ciężko być ciągle krytykowanym tak jak on.

Dzięki Jonathanowi Ikoné poszedłem na mecz Fiorentiny. Odkąd w 2020 roku fiolet stał się moim ulubionym kolorem, uważnie śledzę wyniki Violi i innych drużyn grających w fioletach. Kupiłem koszulkę Anderlechtu podczas występu w Brukseli. Jest jeszcze Tuluza, ale to wróg Bordeaux, więc unikam oglądania...

Na scenie, tak jak w życiu, noszę dres, bo lubię się swobodnie poruszać. To odmiana od podstawowego stroju stand-upowego, czyli czarnego T-shirtu i jeansów. Od stycznia mam nawet kontrakt z Adidasem. W swoim programie trochę opowiadam o piłce nożnej, ale nie wyobrażam sobie, żebym miał pisać cały program o tym temacie. To byłoby zbyt ekskluzywne. Przychodzi do mnie mnóstwo dziewczyn, nie chcę ich stracić!