Rok po igrzyskach olimpijskich: gigantyczna intryga mająca na celu wskrzeszenie przeszłości

Wręcz przeciwnie, prawda? Więc raz, dwa, trzy, jedziemy... W Libération , jak wielu Francuzów, uwielbialiśmy Igrzyska Olimpijskie. Radosną bezczelność ceremonii otwarcia , sportowe widowiska i adrenalinę, perfekcyjną organizację, ducha harmonii, który ogarnął cały kraj, codzienną magię, wieczór w Tuileries, gdy kocioł wzbił się w paryskie niebo.

Kocioł powrócił 21 czerwca i teraz jesteśmy mniej szczęśliwi. Zaoferowanie możliwości tym, którzy nie mogli się nim cieszyć w zeszłym roku, to dobra intencja. Ale coś nam mówi, że te same emocje nie zawsze rodzą się w tych samych garnkach. I co mówi o nas to pragnienie, by wskrzesić, nieco sztucznie, chwilę zbiorowej łaski? Otworzyć na nowo, bo tak mówiono w zeszłym roku, tę „zaczarowaną przerwę”? Sama natura przerwy polega na tym, że się zamyka… To samo dotyczy ceremonii i innych inicjatyw organizowanych wszędzie, by uczcić pierwszą rocznicę Igrzysk Olimpijskich w sobotę. Niektóre, jak instalacja na północy stolicy złotych posągów dziesięciu kobiet , które zapisały się w historii feministycznych zmagań, wydobytych z wód Sekwany w zeszłym roku, są dobrym pomysłem. Ale ogólnie rzecz biorąc, w tym ponownym świętowaniu na żądanie jest nieco sztuczny duch.

Narracja

Energia poświęcona ożywianiu przeszłości dorównuje jedynie trudnościom napotkanym w ciągu ostatniego roku w celu zachowania przyszłości sportu we Francji. Dziedzictwo Igrzysk Olimpijskich z tego punktu widzenia pozostaje skromne. Zrozumieliśmy wyraźnie, że ograniczenia budżetowe zostaną nałożone na wszystkich ( chociaż? ). Ale te, które zostaną wprowadzone w tym obszarze, będą sprzyjać francuskiemu nastawieniu: traktowaniu sportu jako czegoś znikomego. Rozwój praktyki sportowej nadal nie jest tu postrzegany jako korzystna inwestycja. Od zdrowia, fizycznego lub psychicznego, po wspólne życie, jest to jednak oczywiste. Łatwiej jest jednak nadmuchać kocioł na kilka miesięcy niż postawić, w dłuższej perspektywie, na pozytywny wpływ na wyniki w nauce, morale naszej młodzieży, oszczędności w kwestiach opieki zdrowotnej lub wydatków na bezpieczeństwo. Obecna konwencja obywatelska w sprawie czasu dla dzieci mogłaby być okazją tej jesieni, aby ponownie porozmawiać o roli sportu. Ale nie przyznalibyśmy jej medalu.