„Nie możesz pozwolić, by twoje własne uczucia objawiały się w byciu zrzędliwym i złośliwym”
„W GRUPIE składającej się z ponad 30 graczy nie da się zadowolić wszystkich – 10–15 chłopaków nie dostaje czasu gry, a to jest trudne.
„W każdej karierze nadchodzi taki moment, kiedy trzeba podjąć decyzję, czy wysiłek jest wart potencjalnej nagrody. Micheál doszedł do tego etapu”.
Kiedy menadżer Kerry Jack O'Connor wypowiedział te słowa w zeszłym roku, miał na myśli napastnika Dr Crokes Micheála Burnsa, który właśnie opuścił panel. Decyzja zapadła z powodu braku czasu gry. Nie był to ostatni raz, kiedy Kerry słyszał o Burnsie, ale więcej o tym później.
Były menadżer hurlingu w Cork, John Meyler, spotkał się z tym gatunkiem wiele razy wcześniej. Widział je w kilku klubach i drużynach międzyokręgowych, które podlegały jego dowództwu. Zna mowę ciała rozczarowanego gracza. Wie, jak brzmi ich wewnętrzny dialog.
„Co jeszcze muszę zrobić, żeby się tam dostać? Ten i ten nie strzelił gola. Ten i ten nie zrobił tego”.
To częsty refren gracza, który czuje się rozczarowany ustawieniem. A w dniach poprzedzających weekend półfinałowy All-Ireland hurling, to myśl, która przejdzie przez umysły wielu graczy, którzy nie dostaną tego, do czego trenowali. Dla niektórych to brak gry. Dla innych to w ogóle brak minut.
Na tym etapie sezonu 15 pozycji startowych zostało już obsadzonych, podobnie jak obsada rezerwowych. Czas przesłuchań dobiegł końca. Pozostały tylko role peryferyjne, ograniczone do pola treningowego. Ta praca jest ważna w całym systemie, ale też trudno ją sprzedać.
W umyśle Meylera drużyna jest podzielona na trzy grupy graczy: starterów, zmienników i graczy, „którzy czują, że nie są naprawdę zaangażowani”. Poza tymi, którzy znajdują się w grupie pierwszej, w obozie jest wiele niewykarmionych gęb. Zrównoważenie ich uczucia niespełnienia z potrzebami kolektywu to nieustanna walka menedżera. A rzeczywistość jest taka, że menedżer zawsze musi stawiać jedną grupę wyżej od drugiej.
„Czasami może to być dla ludzi trudne i frustrujące, ponieważ »nie dostaję szansy, nie dostaję szansy na grę«, mówi Meyler.
„Są na czubku góry lodowej. Próbują tylko dostać się do panelu 26. dnia meczowego.
„To wtedy demotywujące. 'Robię co mogę, ale to nie wystarczy. 'A czasem trzeba usiąść z menedżerem i powiedzieć: 'Co muszę zrobić?'”
Meyler zawsze wolał robić pierwszy krok, gdy zajmował się niezadowolonymi graczami w panelu. To on inicjuje szczerą rozmowę na temat obszarów budzących obawy w ich grze. A gdy tylko pojawiała się okazja, by pokazać swoją wartość, upewniał się, że są odpowiednio ostrzegani o tym, co jest stawką.
To w ich rękach jest zmiana ich pozycji w składzie graczy. I to, co zrobią dalej, zależy od nich.
„Musisz mi pokazać, co potrafisz” – mówi Meyler w takim scenariuszu. „Umieszczę cię przy takim a takim zawodniku.
„To jest tak naprawdę jedyna podstawa, na której mogą dostać się do [panelu meczowego] w wieku 26, 20 lub 15 lat. Chłopaki muszą dostrzec szansę na treningach.
„Zawsze starałem się rozmawiać z 11 graczami, którzy zostali pominięci w panelu 26. Potrafię wyłowić z ciebie negatywne punkty i pozytywne. A czasami nie ma sensu kłócić się z menedżerem”.
Znaczenie pięciu zmian w dniu meczu jest dobrze znane. Żadna drużyna nie może obejść się bez sięgania po posiłki w meczach trwających ponad 70 minut. Kiedy Meyler był trenerem Cork, półfinał All-Ireland 2018 jego drużyny przeciwko późniejszym mistrzom Limerick przeszedł do dogrywki.
Tego dnia Rebels dokonali ośmiu zmian z ławki rezerwowych, w tym Shane Kingston i Daniel Kearney, którzy obaj wrócili po zdjęciu z boiska. Robbie O'Flynn również został wprowadzony tego dnia i nadal pełni rolę rezerwowego w 2025 roku.
Kingston jest również stałym zmiennikiem Cork w dzisiejszych czasach, podobnie jak Conor Lehane, który zaczął w półfinale All-Ireland 2018. Przejście na opcję rezerwową jest trudne do zaakceptowania, gdy wiesz, jak to jest być pierwszym wyborem. Utrzymanie zaangażowania tych graczy jest również wyzwaniem dla menedżerów.
„Idziesz do nich i mówisz: 'Słuchajcie, nie zaczniecie w niedzielę, ale najprawdopodobniej przyjdziecie, a ja chcę, żebyście byli gotowi'” – mówi Meyler.
„José Mourinho zwykł mawiać: 'Chcę dwóch zawodników na każdą pozycję.' A potem ten drugi zawodnik wywiera na ciebie presję, żebyś grał. Rezerwowi, których wprowadzasz, muszą mieć wpływ. Wprowadzasz takiego samego za takiego samego.
„Patrzysz na Shane’a Kingstona, wszedł na boisko przeciwko Clare w Ennis i szczerze mówiąc, nie był świetny. Potem wszedł na finał w Munster i zdobył trzy punkty.
„Więc mówi wtedy do Pata Ryana: 'Muszę grać przeciwko Dublinowi. Muszę być tam od samego początku'”.
Zarówno Kingston, jak i Lehane wyszli na główne role w tym epickim finale w Munster. Gdy walka przerodziła się w dogrywkę i rzuty karne, para pojawiła się odpowiednio w 65. i 72. minucie i zdobyła łącznie pięć punktów z gry. Obaj zgłosili się na ochotnika, gdy doszło do rzutów karnych i obaj zamienili swoje strzały na punkty, co dało Cork pierwszy tytuł prowincjonalny od 2018 roku z przewagą 3-2.
Chwila, którą należy docenić dla ich cierpliwości, gdy z pewnością czasami kusiło ich użalanie się nad sobą. Dotyczyło to szczególnie Lehane'a, który został wyrzucony z drużyny Cork na sezon 2021.
„Ma zaledwie 32 lata, jest genialnym miotaczem” – mówi Meyler o powrocie Lehane’a z dziczy. Zawodnicy zazwyczaj nie wracają z wygnania między hrabstwami. Trajektoria zwykle przebiega w jedną stronę: wzrost, po którym następuje spadek. Ale zdarzały się też wyjątki.
Michael Fitzsimons przepracował się z powrotem do wyjściowej piętnastki piłkarzy z Dublina po utracie swojego miejsca. Gwiazda Kierana Donaghy'ego narodziła się w Kerry w sezonie 2006, ale on również został wyrzucony z selekcji, zanim jego kariera rozgorzała na nowo w 2014. Walczył z kontuzją, aby zasłużyć na drugie przyjście, które przyniosło mu chwałę All-Ireland w tym roku.
Lehane również należy do tej szanowanej grupy, podobnie jak wspomniany wcześniej Micheál Burns. Rok po słowach O'Connora o wątpliwościach i ostateczności Burns wraca do rotacji Kerry, przygotowując się do półfinału All-Ireland Football po zdobyciu dwóch punktów z ławki rezerwowych przeciwko Armagh w zeszły weekend.
„To zależy od zawodnika, jego osobowości, jego nastawienia” – mówi Meyler o zawodnikach, którzy stają przed podobnym wyzwaniem. „Jeśli chce medalu All-Ireland, musi tam zostać.
„A on musi być częścią zespołu. To jest etos zespołu, kultura zespołu. To tam masz swojego psychologa, który stara się utrzymać kulturę 37 graczy. I tworzysz tę kulturę wokół całej idei zarządzania rezerwowymi.
„To zależy od jednostki, czy będzie miała osobowość, która pomoże jej odzyskać pewność siebie”.
Aby jeszcze bardziej wzmocnić swój argument, Meyler wskazuje na swojego syna Davida, który jest emerytowanym reprezentantem Irlandii. Przez ponad dekadę grał w angielskiej piłce nożnej i grał w Premier League. Sport zawodowy to jeszcze bardziej nieprzejednane środowisko dla graczy walczących o pozycję.
„David zawsze mi to mówił, kiedy był w Anglii: »Nigdy, przenigdy nie pokazuj menedżerowi swojej słabości. Zawsze bądź pozytywny. Zawsze stawiaj drużynę ponad sobą«.
„Nie możesz pozwolić, żeby twoje osobiste uczucia przejawiały się w byciu zrzędliwym i złośliwym”.
Wpływowa siła drużyny będzie widoczna ponownie w weekendowym półfinale All-Ireland hurling, gdy Cork i Dublin spotkają się ponownie. Ubiegłoroczne spotkanie zakończyło się pięciopunktowym zwycięstwem Rebels, co pozwoliło im awansować do ostatniej czwórki.
Tym razem okazje mogą pojawić się wszędzie. Już teraz jest wolne miejsce w zespole Cork z powodu kontuzji ścięgna udowego Séamusa Harnedy'ego, a Declan Dalton otrzymuje nominację do drużyny, która została nazwana wczoraj wieczorem. A ponieważ John Hetherton do tej pory w tych mistrzostwach spisał się znakomicie jako rezerwowy w Dublinie, zarówno Pat Ryan, jak i Niall Ó Ceallacháin będą ponownie patrzeć na graczy na galerii w sobotę.
- Sprawdź najnowszy odcinek podcastu GAA Weekly kanału The42 tutaj
The 42
