Ameryka: Mistrzowska drużyna czy sklep spożywczy?

Dla Club América, najbardziej udanej i medialnej instytucji Meksyku, chwała nie jest opcją; to obowiązek. Po zdobyciu historycznego trzykrotnego mistrzostwa oczekiwania ogromnej rzeszy fanów były jasne: zbudować dynastię. Wzmocnić drużynę gwiazdami, zatrzymać jej kluczowych graczy i zdominować kontynent. Jednak rynek transferowy Apertury w 2025 r. opowiada inną historię, która mniej pachnie imperium, a bardziej wydajną linią produkcyjną.

Ten sąd stawia przywódców amerykańskich na ławie oskarżonych. Zarzut: działanie z „mentalnością małego sklepu”, podczas gdy ich publiczność jest oszukiwana przez fantazję nieograniczonej wielkości.

Fakty są jasne i można je zobaczyć w dokumentach transferowych. Klub wykonał znaczące ruchy, ale ich natura generuje głęboką nieufność.

* Wrażliwe straty: odejście kluczowych graczy, takich jak Chilijczyk Diego Valdés do Vélez Sarsfield i wypożyczenie Javairo Dilrosuna do LAFC, to bezpośrednie ciosy w rdzeń mistrzowskiej drużyny. Do tego dochodzą uporczywe plotki, które umieszczają filary, takie jak Álvaro Fidalgo, w orbicie Sevilli, a Briana Rodrígueza w orbicie brazylijskich klubów.

* The Calculated Highs: Z drugiej strony gwiazdą transferu jest Alexis Gutiérrez, utalentowany pomocnik, za którego Cruz Azul zapłacono 5 milionów dolarów. Dołączają do niego również takie nazwiska jak Rodolfo Cota i Erick Sánchez, piłkarze o udowodnionej jakości, ale niekoniecznie posiadający status „gwiazdy międzynarodowej”, którego oczekują fani.

Reakcja fanów jest wyraźnie sfrustrowana. W mediach społecznościowych i na forach panuje nastrój rozczarowania. Oskarżają zarząd o brak „wizji wielkości” i rozmontowanie drużyny, gdy tylko osiągnie ona chwałę. Sprzedaż zawodnika takiego jak Valdés nie jest postrzegana jako strata, ale jako zdrada projektu sportowego.

Strategia zarządzania América, analizowana na zimno i twardo, jest bardzo udanym i zrównoważonym modelem biznesowym piłki nożnej, podobnym do europejskich klubów, takich jak Porto, Benfica i Ajax. Cykl jest jasny:

* Wykrywanie i kupowanie talentów z potencjałem (np. Diego Valdés, Brian Rodríguez).

* Twórz je w bardzo wymagającym środowisku i zdobywaj dzięki nim tytuły.

* Sprzedaj go po najwyższej wycenie, aby uzyskać znaczny zysk.

* Reinwestuj część zysku w kolejny cykl rozwoju talentów (np. zakup Alexisa Gutiérreza).

Ten model jest genialny finansowo. Zapewnia długoterminowe zdrowie ekonomiczne klubu. Problem polega na tym, że ten model „klubu na sprzedaż” kłóci się wprost z historyczną tożsamością i obietnicą marki Club América.

Zarząd nie popełnia błędu biznesowego, popełnia akt fałszywej reklamy. Obiecuje swojemu „konsumentowi” (fanowi) imperialny produkt, zespół, który ceni swoje gwiazdy, ale dostarcza pragmatyczny produkt, zespół, który sprzedaje je temu, kto da najwięcej. „Wielkość” staje się narzędziem marketingowym, a nie filozofią operacyjną.

Sąd uznał, że zarząd Club América jest winny stworzenia zasadniczego zerwania więzi z fanami klubu poprzez priorytetowe traktowanie modelu biznesowego kupna-sprzedaży kosztem zbudowania stabilnej sportowej dynastii.

Nie są osądzani za odpowiedzialność finansową; są osądzani za brak przejrzystości co do ich prawdziwych celów. Sprzedają marzenie o wiecznej dominacji, ale działają z kalkulatorem w ręku.

Wyrok skazujący ich na nieustanny cykl świętowania i rozczarowań. Kibice będą świętować tytuły, ale będą cierpieć w każdym okienku transferowym, wiedząc, że ich bohaterowie mają datę ważności i cenę sprzedaży. Sprawa jest zamknięta.