Nie jesteśmy eleganccy, przysięgam na Snoopy'ego.

Snoopy był elegancki. Przysięgam na niego. To nie była kwestia eleganckiego wyglądu, choć staje się coraz mniej, jak festiwale muzyki niezależnej i klasyczne Adidasy, ani kulturowa awizacja, która ma na celu wtargnięcie do naszych barów jak Converse i brody. Nie. Snoopy, Woodstock i biedny Charlie Brown , który miał w szafie tylko koszulkę polo, byli eleganccy, kropka.

W późnych latach 80. pewnego lata pojechaliśmy odwiedzić moich wujków, tych, którzy jeździli, do ich zwykłego miejsca na wakacje: Marbelli , oczywiście. Moja matka, być może po to, żeby nas zintegrować, spędziła cały wyjazd, wylewając niedopałki piwa z plaży na moje włosy, żeby zachować blond (nie udało jej się) i kupiła mi niebieską bluzę ze Snoopym na literach, które potwierdzały początkową tezę: Puerto Banús. Uwielbiałam ją, ponieważ, nie będę kłamać, niebieski zawsze wyglądał na mnie świetnie, a także uwielbiałam te komiksy. Gdy tylko wróciłam do mojej dzielnicy, Moratalaz , i pewnego dnia zabrałam ją do szkoły, zdałam sobie sprawę ze swojego błędu. Przyjęcie nie było ciepłe. W tamtych czasach, gdy świadomość klasowa była czymś więcej niż nostalgicznym wspomnieniem, Snoopy'emu zakazano wstępu pod M-30. Schowałam bluzę i nigdy więcej jej nie zobaczyłam.

Teraz Snoopy wrócił, a ja to świętuję, bo zawsze był przeciwieństwem tego, co nam sprzedawano. Pies, który marzył o zostaniu pisarzem, lotnikiem lub hokeistą, by uciec od nudnego życia jako pupil. Wokół niego stado nieudaczników, którzy się nie poddali, przyjaciół, którzy się nie zdradzili... albo może zdradzili, ale zawsze sobie wybaczali. Brudny od kurzu, szukający swojego miejsca na wytartym kocu, z niepewnością i ciągłym lękiem przed życiem, którego nie czuł ani razu w swoim życiu.

Każdej nocy, podczas mojego chorego przewijania Instagrama , aby plotkować o rzeczach, które mnie nie obchodzą, o ludziach, którzy mnie nie obchodzą, widzę reklamy różnych marek odzieżowych — powiedziałbym, że wszystkich — sprzedających mi ubrania ze Snoopym , a ten cholerny pies nie mógłby być bardziej fotogeniczny, to prawda. W telewizji musisz uważać, jeśli chcesz przebrać się za magika (kurtka i koszulka), ponieważ istnieje szansa, że ​​inny czterdziestoletni komentator, próbując wyglądać młodo, będzie miał Snoopy'ego leżącego w czerwonej kabinie, podczas gdy ty będziesz go pokazywać na rowerze z Woodstockiem, i będzie to wyglądać trochę dziwnie. Po szkole my, rodzice, wyglądamy jak dzieci ze wszystkimi tymi kreskówkami.

Nie narzekam; uwielbiam móc w końcu swobodnie pokazać jedną z moich ulubionych postaci, a moja szafa zaczyna przypominać budę dla psa. Kiedy to piszę, dzwoni interkom z informacją o dostarczeniu Switch 2 w dniu premiery, a ja jestem zbyt leniwy, żeby iść korytarzem. Odsuwam na bok kilka kart Samba, które zostawiłem. Kiedy wracam z pudełkiem, patrzę przez okno i widzę moje obecne sąsiedztwo...

Kurde, Snoopy nadal jest elegancki.