Stuletni spektakl gromadzi ostatnie gejsze w Tokio

Stuletni spektakl gromadzi ostatnie gejsze w Tokio
Nawet sami Japończycy nie rozumieją ich w pełni
: specjalista
AFP
Gazeta La Jornada, czwartek, 22 maja 2025 r., s. 5
Tokio. Po lśniącej podłodze parkietu, w pomieszczeniu położonym wysoko na szczycie dyskretnego tokijskiego budynku, ostatnie gejsze stolicy Japonii suną precyzyjnymi krokami w rytm muzyki, utrwalając starożytną, zanikającą sztukę.
Pod czujnym okiem swoich mistrzów gejsze z dzielnicy Shinbashi, niedaleko Pałacu Cesarskiego, codziennie powtarzają te choreografie w ramach Azuma Odori, spektaklu tanecznego, który rozpoczął się sto lat temu.
Aby uczcić tę setną rocznicę, od wczoraj do wtorku gejsze z 19 regionów Japonii po raz pierwszy podzielą się sceną ze swoimi odpowiedniczkami ze świata Shinbashi, których liczba zmniejszyła się do około czterdziestu.
Te kobiety są ostatnimi strażniczkami zagrożonej sztuki, spadkobierczyniami tysiącletniej tradycji, którą Japonia niekiedy uważa za widmo przeszłości – wyjaśnia Hisafumi Iwashita, pisarz i specjalista w tej dziedzinie, w rozmowie z agencją AFP.
Jak wyjaśnia, sami Japończycy mają trudności ze zrozumieniem prawdziwej rzeczywistości gejszy lub nie są jej w pełni świadomi
.
Stereotypów jest wiele. W zbiorowym wyobrażeniu często uważa się je za kurtyzany. Natomiast w języku japońskim słowo gejsza oznacza osobę zajmującą się sztuką, mężczyznę lub kobietę wyszkoloną w tradycyjnych japońskich sztukach.
Iwashita podkreśla, że rola gejszy wykracza poza taniec i śpiew
.
Jak potwierdza Koiku, gejsza z Shinbashi, jesteśmy tam przede wszystkim po to, aby witać i zabawiać klientów w tradycyjnych restauracjach zwanych ryotei
.
Renesans powojenny
Ubrana w ciemne kimono i dopełniona obi (pasem) z motywami wiosennymi, Koiku postanowiła zostać gejszą, by żyć zgodnie ze swoją pasją do tańca i muzyki.
Zwykle potrzeba 10 lat, żeby zostać uznanym za kompetentnego
, mówi weteran, który uczestniczy w programie Azuma Odori od ponad trzech dekad.
W tym zamkniętym świecie spektakl oferuje szerokiej publiczności rzadką okazję docenienia tej tradycyjnej sztuki na scenie Shinbashi Enbujo, teatru zbudowanego w tym celu w 1925 roku.
W tę setną rocznicę przyjazd gejsz z całego kraju pozwala nam odkryć typowe style i tradycje każdego regionu podczas dwóch codziennych występów trwających ponad półtorej godziny.

▲ Od wczoraj do wtorku gejsze z 19 regionów Japonii po raz pierwszy podzielą się sceną ze swoimi odpowiedniczkami z Shinbashi, pozwalając im odkryć typowe style i tradycje każdego regionu podczas dwóch codziennych występów trwających ponad półtorej godziny. Zdjęcie AFP
W Kioto taniec jest uważany za najważniejszą sztukę. Z kolei w Tokio gejsze słyną z umiejętności gry na shamisenie (japońskim instrumencie strunowym) i śpiewu
, wyjaśnia Hisafumi Iwashita.
Na początku pokazu gejsze Shinbashi zabawiały na oficjalnych bankietach nowych przywódców, którzy przybyli do Tokio. Tokio, które ponad pół wieku wcześniej stało się stolicą Japonii, zastępując Kioto.
Ekspert twierdzi, że kobiety te odegrały kluczową rolę w ukształtowaniu współczesnej kultury japońskiej.
Teatr Shinbashi Enbujo, otwarty sto lat temu podczas pierwszego festiwalu Azuma Odori, został zniszczony podczas II wojny światowej i odbudowany w 1948 roku.
Po konflikcie przedstawienie odżyło, a jego scenografia miała wpływ na tradycyjny teatr kabuki. Jak wyjaśnia Iwashita, w latach 50. i 60. serial zaczął tracić na popularności, gdyż widzowie preferowali prostsze przedstawienia
.
Świat się zmienił
W Tokio, podobnie jak na całym archipelagu, sztuka gejszy jest zagrożona wyginięciem.
Jakiś czas temu było nas 100, potem 60... a liczba ta stale maleje
, martwi się Koiku, dla którego najważniejsze jest znalezienie rozwiązań,
zanim będzie za późno
.
Według Iwashity spadek popularności gejsz w stolicy wynikał przede wszystkim ze zniknięcia bogatej klienteli, która wcześniej wspierała ich interesy.
Przełomowym momentem był rok 1993, kiedy premier Morihiro Hosokawa zaapelował o zakończenie oficjalnych kolacji w ryotei w związku z poważnym kryzysem gospodarczym.
To ciężki cios dla przemysłu
– mówi Iwashita.
Świat się zmienił, a wraz z nim sposób, w jaki witamy klientów
– ubolewa Koiku. Teraz firmy same organizują przyjęcia w swoich siedzibach lub gdzie indziej
– kontynuuje.
Iwashita ostrzega, że przyszłość tego zawodu jest niepewna. Fakt, że taki teatr nadal istnieje i organizuje setną edycję Azuma Odori, jest cudem
.
jornada