Pies rasy Sanxe w Cieśninie Ormuz

Amerykański lotniskowiec Nimitz wczoraj przepłynął przez Cieśninę Malakka, kierując się do Ormuz. Po kilku miesiącach żeglugi po Morzu Południowochińskim USS Nimitz — 333-metrowy okręt z dwoma reaktorami jądrowymi, 90 samolotami bojowymi i około 6000 żołnierzy na pokładzie, w tym marynarzy i personelu sił powietrznych — zmierza w kierunku Bliskiego Wschodu, aby wzmocnić nadzór nad Cieśniną Ormuz, bramą do i z Zatoki Perskiej oraz ważną enklawą morskiego transportu węglowodorów.

Jako środek ekstremalny w obliczu izraelskich ataków powietrznych, reżim irański może być skłonny do zablokowania Hormuz, aby sprowokować globalny kryzys dostaw paliwa, który zmusiłby do zatrzymania ofensywy. W przypadku braku bomby atomowej, Hormuz może być ostatnią deską ratunku dla ajatollahów. W zeszłą niedzielę irańska oficjalna agencja prasowa poinformowała, że władze w Teheranie rozważają zablokowanie cieśniny, przez którą przepływa około 20 milionów baryłek ropy naftowej dziennie, co stanowi około 20% światowego zużycia ropy naftowej. Prawie 60 milionów ton skroplonego gazu ziemnego przepływa tą samą trasą dziennie.

Wracamy do 1980 roku. Kiedy wojna iracko-irańska wybuchła zaraz po rewolucji islamskiej w starożytnej Persji, obie strony rozpoczęły działania wojenne na wodach Cieśniny Ormuz, aby zablokować sobie nawzajem tankowce. W rezultacie ceny ropy wzrosły ponownie, co doprowadziło do wzrostu inflacji. Gospodarka hiszpańska poniosła porażkę, a Adolfo Suarez zaczął się denerwować. Jego problemy narastały i potrzebował tylko nowego kryzysu naftowego. Suarez wygrał dwa kolejne wybory parlamentarne (1977 i 1979), ale gromadził wrogów wśród klas rządzących. Bankierzy i główni biznesmeni uważali, że spełnił swoją rolę i że nadszedł czas, aby promować utworzenie dużej hiszpańskiej partii konserwatywnej. Nie mogli zrozumieć Suareza, który przyjął palestyńskiego przywódcę Jasera Arafata , który opóźnił wejście Hiszpanii do NATO i który najwyraźniej chciał konkurować z PSOE na jej własnym terenie. Wojskowi ultrasi go nienawidzili. Hierarchia katolicka, w trakcie wojtyliańskiej zmiany w Rzymie, oskarżyła go o zbyt wiele świeckich ustępstw na rzecz lewicy. Jego partia rozpadała się, niszczona wewnętrznymi niezgodami. A król Juan Carlos wkrótce wycofał swoje poparcie.

W tym momencie Suárez zaczął obsesyjnie myśleć o Hormuzie. We wszystkich swoich interwencjach parlamentarnych powoływał się na cieśninę, która mogłaby udusić światową gospodarkę. Prasa madrycka zaczęła wyśmiewać jego niezwykłe zainteresowanie polityką międzynarodową. Suárez cierpiał na syndrom Hormuza, pisali. 29 stycznia 1981 r., podczas gdy potyczki w Zatoce Perskiej trwały, Adolfo Suárez González zrezygnował, próbując zapobiec możliwości wojskowego zamachu stanu, który uważał za nieuchronny. Zamach stanu miał miejsce 23 lutego. Ponad czterdzieści lat później Hormuz powraca, a kolejny hiszpański prezydent znajduje się w tarapatach. Historia się nie powtarza, ale się rymuje.

Suarez nigdy nie interesował się zbytnio polityką międzynarodową, ale zdał sobie sprawę, że Hormuz może zadecydować o jego losie. W przypadku Pedro Sáncheza sprawy mają się odwrotnie. Jest jednym z hiszpańskich prezydentów, który wykazał największe zainteresowanie i kompetencje w polityce zagranicznej, rywalizując z Felipe Gonzálezem i José Maríą Aznarem . Mówi płynnie językami i bardzo dobrze zna kręgi polityki europejskiej. Jednak w ostatnich tygodniach zdystansował się od frontu zagranicznego, ponieważ jego problemy wewnętrzne narastały. Przypomnijmy, że dwa miesiące temu Sánchez udał się do Chin, aby spotkać się z prezydentem Xi Jinpingiem , tego samego dnia, w którym premier Włoch, Giorgia Meloni , została przyjęta przez Donalda Trumpa w Białym Domu. Ta podróż do Pekinu była bardzo znacząca. Miała w sobie nutę buntu wobec Waszyngtonu. Pewnego dnia dowiemy się, jaki był polityczny koszt tej podróży dla obecnie niespokojnego prezydenta Sáncheza.