Jak Virgil Abloh otworzył bramy luksusowej mody

Style Points to kolumna poświęcona związkom mody z resztą świata.

Kiedy Robin Givhan zabrała się za pisanie „Make It Ours”: Crashing the Gates of Culture with Virgil Abloh”, swojej nowej książki o zmarłym projektancie, nie chciała podążać tradycyjną ścieżką biograficzną, jak sama to opisuje: „Urodził się w chłodny, jesienny dzień”. Zamiast tego starszy krytyk i laureat Nagrody Pulitzera w Washington Post zamierzał opisać skrzyżowanie człowieka i momentu, okresu przełomowych zmian w branży modowej oraz postaci, która była wyjątkowo przygotowana, aby wykorzystać tę szansę.

Kiedy Abloh zmarł w 2021 roku w wieku zaledwie 41 lat , pozostawił po sobie skomplikowane dziedzictwo. Jego kariera w modzie trwała mniej niż dekadę, ale w tym czasie zmieścił nieskończoną aktywność. Givhan łączy historię Abloha z historią innych czarnoskórych projektantów — Edwarda Buchanana i Ozwalda Boatenga, którzy poprzedzali go w branży, oraz Pharrella Williamsa, który zastąpił go w męskiej odzieży Louis Vuitton — aby umiejscowić Abloha w miejscu i czasie, w którym pojawił się w modzie. „Wiedziałam, że kiedy [Louis Vuitton] ogłosił Pharrella jako następnego projektanta, to będzie koda” — mówi. „Więc w dziwny sposób wiedziałam już, jaki będzie koda, zanim jeszcze zaczęłam”.

„Make It Ours” autorstwa Robin Givhan

Zanim Abloh weszła na scenę, świat luksusu, który był bardzo zamknięty, zaczął otwierać swoje drzwi, aby przyciągnąć młodszą i bardziej zróżnicowaną bazę klientów. Abloh, jak mówi, „skorzystała z faktu, że moda stała się o wiele bardziej dostępna online, nie tylko dzięki transmisjom strumieniowym, ale także dlatego, że [bycie] online pozwoliło projektantom, jeśli chcieli, na bezpośredni kontakt z klientami. Virgil przeniósł to na wyższy poziom, nie tylko udostępniając klientom rzeczy do obejrzenia lub nagrywając filmy, aby rozmawiać z nimi bezpośrednio, ale naprawdę angażując ich — w niektórych przypadkach zatrudniając ich. Skorzystał również na tym, że konsumenci mieli sposób, aby odpowiedzieć branży naprawdę głośno i jednogłośnie”.

Innym czynnikiem była, jak to nazywa, „zmieniająca się kultura wokół mody męskiej… Nie sądzę, że gdyby [Abloh] projektował przede wszystkim odzież damską, zostałby zaproszony do objęcia sterów damskiej marki Dior, ale moda męska była zupełnie innym środkiem wyrazu”. Kultura trampek, która była i jest nadal w dużej mierze napędzana przez kolekcjonerów płci męskiej, pozwoliła Ablohowi osiągnąć status supergwiazdy, mimo że nie spełniał wymogów, na przykład nie ukończył szkoły mody ani nie miał początkowego wsparcia dużej marki. Jeden z najbardziej pouczających fragmentów w książce Givhan przygląda się sposobowi, w jaki nadal lekceważymy zainteresowanie kobiet modą, jednocześnie ceniąc zainteresowanie mężczyzn. „Wiesz, jak to jest, gdy piszesz i szokujesz się, gdy zdajesz sobie sprawę, jak bardzo słowa, które zawsze były kojarzone z konkretnym tematem, są nacechowane? I jak dają ludziom rodzaj godności i mocy, których inne słowa nie dają?” — mówi Givhan. „Myślałem o rozmowach, w których mężczyźni brali udział, jeśli chodzi o trampki, i o tym, jak nazywano ich bestiami szumu. Są na tropie. Są w ataku i nie są nazywani ofiarami mody”.

Abloh z A$AP Rockym na pokazie męskiej kolekcji Louis Vuitton na wiosnę 2019.

Niemal nie trzeba wspominać, że Abloh skorzystał również z turbodoładowanej kultury celebrytów w modzie lat 2010. Jako bliski współpracownik Kanye Westa i dyrektor kreatywny jego agencji Donda, Abloh stał się gwiazdą na własnych prawach, wykorzystując swoich sławnych przyjaciół, aby zwrócić uwagę na swoje projekty i zapowiadając wzrost celebrytów, takich jak Pharrell, przejmujących stery luksusowych marek.

Kaia Gerber z Ablohem za kulisami pokazu Off-White jesień 2019.

Choć stał się ostatecznym insiderem, Abloh zachował atrybuty outsidera na wiele sposobów: był czarnoskórym mężczyzną w przeważająco białej branży, mieszkańcem Środkowego Zachodu w stolicach mody, Paryżu i Nowym Jorku, a także samoukiem, który stosował te same wzorce, co jako DJ, do swoich kreacji modowych. Uważał się również za burzyciela, patrząc na postaci takie jak Steve Jobs tak samo jak na projektantów mody. Podczas gdy moda od dawna rozwijała się dzięki wykluczeniu, Abloh chciał przyciągnąć więcej osób , a niekoniecznie tylko swoich klientów. Kiedy zaprezentował swoją debiutancką kolekcję odzieży męskiej Louis Vuitton w Paryżu, zaprosił 3000 studentów mody, aby zajęli miejsca na widowni. „Był kimś, kto, że tak powiem, podniósł zasłonę tajemnicy. Był skłonny dzielić się prototypami butów sportowych podczas przemówienia. Rzucał buty sportowe w publiczność, aby ludzie mogli na nie spojrzeć. Publikował historię i proces projektowania na swoim Instagramie. Moda może być tak niejasna, że ​​samo rzucenie odrobiny światła i zdemistyfikowanie jej jest niezwykle pomocne” — mówi Givhan. Oczywiście jego demokratyzacja mody nie była całkowita: pozycjonował Off-White jako markę luksusową z odpowiednimi cenami. Ale nawet jeśli jego produkty nie były dostępne dla wszystkich, „twierdziłbym, że Virgil uczynił [modę] bardziej dostępną, ponieważ rozpoznał ogrom marzenia i powiedział: 'Twoje marzenie jest ważne. Wejdź'”.

Abloh z Naomi Campbell na pokazie kolekcji Off-White na wiosnę 2018 r., inspirowanej księżną Dianą.

Givhan przygląda się również temu, w jaki sposób doświadczenia Abloha jako dziecka ghańskich imigrantów w USA ukształtowały jego podejście do kariery. Jego rodzice priorytetowo traktowali to, co ona nazywa „warstwami ochronnymi” edukacji, które gwarantowały im przyszłość w ich nowym kraju ojczystym, a Abloh uzyskał licencjat z inżynierii lądowej i tytuł magistra architektury na długo przed tym, jak jego nazwisko zaczęło być wymieniane w kręgach mody. „Jeśli spojrzeć na to w zarysie, wydaje się, że przeszedł od 0 do 100 praktycznie z dnia na dzień, a jego trajektoria była niezwykle szybka”, zauważa Givhan, „ale po drodze było wiele, wiele stopniowych kroków”.

Jego tożsamość drugiego pokolenia była „kluczowa dla lepszego zrozumienia jego temperamentu, ambicji, obowiązkowości, którą wyrażał, wybierając studia inżynierskie, oraz poczucia pilności, które zdawał się mieć w odniesieniu sukcesu” – mówi. Oznaczało to również, że Abloh, mimo że był członkiem pokolenia X, niechętnego do wyprzedawania się, miał bardziej uległe usposobienie niż wielu jego rówieśników. Jego miłość do dezorganizacji ma swoje granice: „Nie chciał przewracać stołów w sali konferencyjnej. Chciał móc usiąść na czele stołu”.

Gość ubrany w jeden z projektów Abloha inspirowanych Czarnoksiężnikiem z Krainy Oz podczas męskiego tygodnia mody w Paryżu.

Ta sama otwartość, którą Abloh pielęgnował w stosunku do swoich fanów i zwolenników, stała się obciążeniem podczas rozrachunku rasowego w 2020 r. „Zaczęło się dostrzegać pewne napięcie między tą postawą a wieloma jego fanami po zamordowaniu George'a Floyda”, ponieważ krytykowano go za postrzegane niepowodzenie w sprostaniu chwili. „Jego centrowe zachowanie zostało wzięte pod uwagę i musiał się z tym zmagać w czasie rzeczywistym”, mówi.

Nawet teraz dziedzictwo Abloha wciąż się rozwija, co sprawia, że ​​pisanie o nim jest zarówno fascynujące, jak i trudne. „Naprawdę zastanawiam się, gdzie byłby w takiej chwili? Czy nadal powiedziałby: »Nie jestem buntownikiem. Nie jestem miotaczem ognia«? A gdyby tak zrobił, jak by to wypadło u ludzi, którzy byli jego fanami? To jest dla mnie smutne, że nie można zobaczyć tej ewolucji” — mówi Givhan. „W przypadku wielu osób, które rzucały duży cień i umierały dość młodo, myślę, że ma to pewien rodzaj efektu powiększającego. Widzisz ich osiągnięcia powiększone, ponieważ porównujesz je do wszystkich rzeczy, które mogłyby się wydarzyć”.