Byli z Erdoğanem przez jakiś czas! Opublikowali oświadczenie

Nazwiska, w tym były prezes Sądu Konstytucyjnego (AYM) Haşim Kılıç, były minister edukacji narodowej Hüseyin Çelik i były minister kultury i turystyki Ertuğrul Günay, wydali deklarację zatytułowaną „Wezwanie do sprawiedliwości”. Deklaracja brzmi następująco:

„Rządy prawa są w Turcji zawieszone. Zwłaszcza po nowelizacji konstytucji z 2017 r. „władza wykonawcza” stała się osobista, a „władza ustawodawcza i sądownicza” faktycznie znalazły się pod kierownictwem i kontrolą władzy wykonawczej. „Podział władzy”, który jest podstawą demokracji, przekształcił się w unię władzy. Pomimo jasnych postanowień konstytucji, orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego (AYM) i ETPC (Europejskiego Trybunału Praw Człowieka) często nie są przestrzegane. Preferencje polityczne i arbitralność stały się dominujące w implementacji prawa.

WYZNACZANIE POWIERNIKÓW

Zatrzymania bez uzasadnionych podstaw, niepotrzebne przedłużanie okresu procesu, tworzenie nowych przestępstw w oparciu o sfabrykowane dowody, takie jak powiązania i kontakty, wymyślanie i przypisywanie przestępstw przy pomocy tajnych świadków, konfiskowanie majątku i aktywów osób uznanych za winnych bez decyzji sądu, ignorowanie orzeczeń ETPC, wyznaczanie powierników i praktyki takie jak dekrety ustawowe stanowią bezpośrednie naruszenia konstytucji, prawa międzynarodowego i praw człowieka.

ARBITRALNE ZATRZYMANIA

Szkody w przewidywalności prawa, niesprawiedliwe i bezprawne pozbawienie osób bez prawnych przeszkód pracy i pożywienia, eliminacja prawa do pracy i bezpieczeństwa majątkowego stopniowo tworzą obraz „środowiska strachu”, a ten obraz szkodzi pokojowi i dobrobytowi społeczeństwa w kraju oraz reputacji naszego kraju za granicą. Niesprawiedliwość jest kwestią przetrwania. W szczególności nieprzewidywalna interpretacja przepisów karnych, arbitralne zatrzymania i aresztowania dziennikarzy, pisarzy, ludzi biznesu i polityków podważają zaufanie do wymiaru sprawiedliwości i szacunek dla państwa.

MUSI BYĆ PRZEPROWADZONA RADYKALNA REFORMA SĄDOWNICTWA

Odzwierciedlenie przekonań, poglądów politycznych i podejść ideologicznych członków sądownictwa w ich decyzjach jest najpoważniejszym problemem zależności i stronniczości, który należy rozwiązać. Wykorzystanie sądownictwa jako instrumentu praktyk, które doprowadzą do politycznych starć i arbitralności, położy kres rządom prawa, demokracji i wolnościom. Gdy weźmie się pod uwagę powszechność praw i wolności, żadne państwo nie może odrzucać naruszeń praw z obroną „spraw wewnętrznych”. Problemu między sądownictwem a organami ustawodawczymi i wykonawczymi nie można rozwiązać bez ustanowienia równowagi między niezależnością i bezstronnością sądownictwa a jego „odpowiedzialnością”. Dlatego radykalna reforma sądownictwa, która zapewni bezstronność i niezależność sądownictwa, od edukacji prawniczej po restrukturyzację wyższych organów sądowniczych, jest nieunikniona. Zapewnienie obywatelom bezpiecznego życia wolnego od wszelkiego rodzaju lęków i strachu, co jest ich najbardziej podstawowym prawem konstytucyjnym, jest racją bytu państwa. Dlatego praktyki sądowe, które są wyraźnie postrzegane jako mające cele polityczne, powinny zostać najpierw zakończone. Największą szkodą, jaką można wyrządzić państwu, jest dyskryminacyjna ingerencja polityki w funkcjonowanie prawa. Obiektywny, wiążący charakter orzeczeń Trybunału Konstytucyjnego i ETPC jest niezbędny do rozwiązania obecnych niesprawiedliwości. Należy powstrzymać szkodzenie zasadzie sprawiedliwego procesu poprzez praktyki podatne na nadużycia, takie jak „tajne świadectwo”, „afiliacja” i podobne praktyki. Rozszerzenie poważnie ograniczonego obszaru wolności słowa jest niezbędnym wymogiem roszczenia do bycia demokratycznym państwem rządzonym przez rządy prawa. Oczywiste jest, że wolność słowa i pluralizm wzmocnią naszą jedność, a jedność w pluralizmie wzmocni nas. Państwo używa siły. Tam, gdzie nie jest ona ograniczona i kontrolowana, panuje arbitralność i bezprawie. Sądownictwo jest ostatnią ostoją ludzi przed takimi negatywnościami. Tam, gdzie nie ma prawa i sprawiedliwości, nie ma wolności. Wolność może być chroniona tylko tam, gdzie istnieje porządek prawny oparty na sprawiedliwości.

W tym kontekście pierwszą rzeczą, którą należy zrobić, jest urzeczywistnienie zasady podziału władzy i przejście do takiej formy rządu, w której równowaga i kontrola są zapewnione między organami państwowymi”.

KTO PODPISAŁ?

Sygnatariuszami deklaracji są: były prezes Trybunału Konstytucyjnego Haşim Kılıç, były minister edukacji narodowej Hüseyin Çelik, były minister kultury i turystyki Ertuğrul Günay, były minister rozwoju Müslim Doğan, były minister pracy i zabezpieczenia społecznego Hakan Tartan, były minister turystyki Bahattin Yücel, były wicepremier Ertuğrul Yalçınbayır, byli parlamentarzyści Abdullah Erdoğmuş, Beyhan Aslan, Haluk Özdalga, Sırrı Özbek, Nesrin Nas, Suat Kınıklıoğlu, prawnik Ali Rıza Çoban, socjolog Doğu Erbil, ekonomiści Erdal Türkkan, Mehmet Altan, pisarz Figen Çalıkuşu i menadżer biznesowy Helün Fırat.