Czym jest sprawa o negatywną decyzję? Kto płaci wynagrodzenie ekspertowi w przypadku negatywnej opinii? Na kim spoczywa ciężar dowodu?

Niektóre spory, które mogą wyniknąć pomiędzy stronami stosunków dłużnych, mogą wynikać nie tylko z dokumentów, ale również z różnic w ich interpretacji. W niektórych przypadkach roszczenie o zapłatę staje się kwestią, którą należy kwestionować nie tylko pomiędzy stronami, ale także w ramach systemu prawnego. Często wątpliwości te ujawniają się nie poprzez język dokumentów, lecz poprzez treść procesów. Aby wyjaśnić tę procedurę, zadawane są pytania, takie jak: czym jest negatywne powództwo deklaratoryjne, kto płaci wynagrodzenie ekspertowi, na kim spoczywa ciężar dowodu.

Czym jest sprawa o negatywną decyzję?

Powództwo deklaratoryjne negatywne to szczególny rodzaj powództwa składanego przez osobę w celu uzyskania od sądu stwierdzenia, że ​​dana osoba nie ma w rzeczywistości długu. Ten rodzaj pozwu, z którym najczęściej zwracają się osoby, które wszczęły lub prawdopodobnie wszczęją postępowanie egzekucyjne z powodu zadłużenia, ma na celu zapewnienie oficjalnego wykazania braku długów. Pozew można złożyć zarówno przed wszczęciem postępowania egzekucyjnego, jak i po jego wszczęciu.

Negatywne powództwo deklaratoryjne złożone przed wszczęciem pościgu ma na celu ochronę osoby przed możliwością niesprawiedliwego pościgu. Pozew składany w toku postępowania egzekucyjnego zazwyczaj ma na celu wstrzymanie postępowania egzekucyjnego, podnosząc, że dług ujęty w aktach sprawy w rzeczywistości nie istnieje. Ten rodzaj pozwów jest częsty, zwłaszcza w przypadku dochodzeń wszczętych na podstawie weksli, czeków lub pisemnych dokumentów potwierdzających dług.

Osoba składająca powództwo deklaratoryjnie negatywne stara się udowodnić przed sądem, że nie ma długu. Jeżeli po zakończeniu sprawy sąd orzeknie, że dług w rzeczywistości nie istnieje, postępowanie egzekucyjne ulega umorzeniu, a powód zostaje zwolniony z postępowania egzekucyjnego, któremu był poddany, mimo że nie był dłużnikiem.

Kto płaci wynagrodzenie ekspertowi w przypadku negatywnej opinii? Na kim spoczywa ciężar dowodu?

W toku postępowania deklaratoryjnego sąd może powołać biegłego w sprawach wymagających wiedzy technicznej. Przykładowo, może zaistnieć konieczność zasięgnięcia opinii eksperta w takich kwestiach, jak to, czy podpis na wekslu należy do powoda, prawidłowość rachunków płatniczych lub analiza zapisów w księgach handlowych.

Opłatę za sporządzenie opinii biegłego strona wnioskująca o przeprowadzenie badania uiszcza z góry w kasie sądowej. Ponieważ powód zazwyczaj żąda powołania biegłego w celu udowodnienia jego roszczenia, początkowo honorarium pobiera się od powoda. Jednakże na koniec sprawy strona, której zeznania okażą się błędne, będzie zobowiązana do pokrycia tych kosztów. Innymi słowy, jeśli powód okaże się miał rację, honorarium zostanie pobrane od pozwanego. Sąd na końcowym etapie podejmowania decyzji obciąża kosztami osobę, przeciwko której wydano wyrok.

Zgodnie z ogólną zasadą ciężar dowodu spoczywa na stronie wnoszącej roszczenie. Ponieważ osoba występująca z roszczeniem w powództwie deklaratoryjnym, tj. osoba, która twierdzi, że nie jest dłużnikiem, ciężar udowodnienia, że ​​dług nie istnieje, spoczywa na powodzie. Innymi słowy, jeśli osoba składająca pozew twierdzi, że „ten dług nie należy do mnie”, musi poprzeć to twierdzenie konkretnymi dowodami. Jednak w niektórych szczególnych przypadkach ciężar dowodu ulega zmianie. Na przykład, jeżeli twierdzi się, że podpis jest sfałszowany, wówczas ciężar udowodnienia autentyczności podpisu przechodzi na drugą stronę.