Fikret Otyam, który przedstawia Anatolię za pomocą kolorów, fotografii i pióra

Minęło 10 lat od śmierci malarza, fotografa, dziennikarza i pisarza Fikreta Otyama.

Otyam urodził się 19 grudnia 1926 roku w Aksaray jako trzecie dziecko Vasıfa Beya i Naciye Hanım. Pracę w aptece swojego ojca rozpoczął w wieku 6 lat.

Otyam sporządzał notatki w swoim notatniku na temat historii, które publikował w stambulskiej gazecie „Gece Postası” w latach 1945–1946. Robił to, słuchając opowieści mieszkańców wsi, którzy w tych latach przychodzili do jego apteki.

Artysta, brat znanego kompozytora i dyrygenta Nedima Vasıfa Otyama i Nusreta Kemala Otyama, ukończył szkołę podstawową i średnią w Aksaray. Zainteresowanie fotografią rozwinął w szkole średniej dzięki swojemu nauczycielowi języka francuskiego, emerytowanemu pułkownikowi Lüleci Haşimowi Beyowi.

Otyam, który nauczył się fotografii od swojego starszego brata, otworzył wraz ze swoim przyjacielem i nauczycielem sztuki w Aksaray zakład fotograficzny o nazwie „Foto Üç Yıldız”.

Otyam rozpoczął naukę w liceum im. Atatürka w Ankarze. Następnie uczęszczał do liceum z internatem w Kayseri. Po ukończeniu szkoły kontynuował współpracę z ojcem i w tym okresie poznał malarza Neşeta Günala. Dostrzegając jego zainteresowanie malarstwem, Günal zasugerował Otyamowi zapisanie się do Państwowej Akademii Sztuk Pięknych w Stambule.

W związku z tym Otyam, który w 1945 r. rozpoczął naukę w Akademii, a w 1953 r. ukończył warsztaty Bedri Rahmi Eyüboğlu, w czasie studiów zajął się dziennikarstwem, sztuką, pisaniem literackim i przeprowadzaniem wywiadów fotograficznych.

Chociaż Otyam otrzymał klasyczne wykształcenie w warsztacie İbrahima Çallıego w pierwszym roku nauki w Akademii, po przeniesieniu się do warsztatu Eyüboğlu otrzymał możliwość swobodnej pracy pod względem tematyki i formy.

Następnie Fikret Otyam rozpoczął pracę w „Gece Postası”, a po ukończeniu studiów pracował w gazetach takich jak „Son Saat”, „Dünya”, „Ulus” i „Cumhuriyet” oraz pisał cotygodniowe artykuły w gazecie Aydınlık.

Mistrz sztuki przygotowywał artykuły prasowe na temat swoich wywiadów z mieszkańcami wschodniej i południowo-wschodniej Anatolii i publikował je w książkach „Landless”, „Gide Gide”, „Ha Bu Diyar”, „Harran ve Irıp” i „Ey Samandağ Samandağ”.

Otyam w wywiadzie tak wspominał tamte dni:

Jako zastępca redaktora naczelnego i redaktor gazety Dünya, po raz pierwszy podróżowałem do wschodniej i południowo-wschodniej Anatolii za zgodą moich pracodawców, Faliha Rıfkıego Ataya, którego wspominam z szacunkiem, oraz Bedii Faika. Jako dziecko w centralnej Anatolii, ta podróż... Anatolia szepnęła mi, że musimy chronić tych ludzi, te ziemie, góry, jeziora, drzewa, pełzające stworzenia i nieopisaną przeszłość. Mam nadzieję, że spełniłem ten szept.

Artysta, który otworzył swoją pierwszą wystawę obrazów w 1952 roku, aż do swojej śmierci zorganizował ponad 30 wystaw w kraju i za granicą, a jego obrazy znajdowały się w różnych muzeach i kolekcjach prywatnych na całym świecie.

Otyam, który w latach 1953–1996 prezentował na wystawie „Ludzkie krajobrazy z mojej ojczyzny, Anatolia 63” swoje fotografie dokumentujące życie narodu anatolijskiego pod tytułem „Gide Gide”, kontynuował malowanie, skupiając się jednocześnie na fotografii i pisaniu aż do 1980 roku.

Po ukończeniu Akademii Otyam został zastępcą redaktora naczelnego gazety Dünya, a także zajmował się rysowaniem okładek książek i wnętrz sławnych osób.

Artysta, który po 1956 roku pracował jako publicysta zajmujący się sztuką i polityką w gazecie „Ulus”, a od 1962 roku także w gazecie „Cumhuriyet”, po przejściu na emeryturę kontynuował twórczość malarską.

Otyam, który w swoich obrazach przedstawiał kozy i anatolijskie kobiety w chustach na głowach i z kreskami na powiekach, zapamiętany został jako malarz, który uwielbiał przedstawiać Anatolię, jej mieszkańców, zwierzęta, rośliny i lokalne elementy.

Scenariusz Fikreta Otyama „Toprak” został zekranizowany w 1952 roku pod reżyserią jego starszego brata Nedima Vasıfa Otyama, natomiast sztukę „Mine” wystawił w 1968 roku reżyser Ayberk Çölok w Teatrze Artystycznym w Ankarze.

Otyam zachorował podczas dializy w prywatnym ośrodku zdrowia w Antalyi 26 stycznia 2015 roku. Rozumie się, że doznał krwawienia z żołądka i był leczony z powodu niewydolności nerek w Szpitalu Szkoleniowo-Badawczym w Antalyi. Zmarł 9 sierpnia 2015 roku w wieku 89 lat.

Przez całe życie artysta napisał następujące książki: „Hu Dost”, „40 lat temu, 40 lat później”, „Moja nienasycona miłość Anatolia”, „Kopalnie nie kwitną”, „Na zaminowanej ziemi”, „Krwawe koszule”, „Jego imię to Jemen”, „Harran Koçakması”, „Słodki przyjaciel”, „Gazele wylądowały”, „Mój przyjaciel Orhan Kemal i jego listy”, „Pavli Kardeş”, „Nie płacz, matko”, „Te lata naszej Gazipaşy i İsmet Paszy”.

Fikret Otyam był również producentem serii „Gide Gide Series”, „If Anyone Questions Us”, „The World Must Be Beautiful”, „Through Otyam's Lens” oraz wystaw fotograficznych z grupą „Them Group”, „Human Landscapes from My Homeland”, „Human Landscapes” oraz „wspólnych krajowych i międzynarodowych wystaw malarstwa i tkactwa z Filizem Otyamem”.