Skromny pokaz mody Dolce & Gabbana

Tradycja włoskiej haute couture została zachowana w szczegółach kolekcji, ozdobionej luksusowymi tkaninami. Jednak niektóre elementy balansują na granicy kulturowej prostoty. Można zauważyć, że normy skromności są tu i ówdzie wyolbrzymiane w teatralny sposób, co może stwarzać problem z równowagą na cienkiej granicy, na której lokalna wrażliwość tańczy z tożsamością marki, ale nie było problemu.

Dla dużych marek, takich jak Dolce & Gabbana, nie jest nowością zwracanie się w stronę konserwatywnej odzieży w świecie mody; uderzające jest jednak to, że w tym pokazie, zamiast reinterpretować swoje kody estetyczne, marka prezentuje je lokalnym konsumentom w formie „pokazu”. Tworzy to większy efekt na widowni, ale nie wydaje się przyczyniać bezpośrednio do trwałej kultury ubioru. Jednak moim zdaniem jest to zupełnie nowy kierunek sprzedaży. Marka od dawna skupiała się na bogatych Chińczykach i przeprosiła za poważny skandal reklamowy. Teraz jej nową trasą wydaje się być świat arabski. Skakanie w ten sposób jest niewiarygodnie fatalną sytuacją dla tożsamości marki. Z tego powodu możemy również przewidzieć, że w Europie od bardzo dawna sprawy nie są na pożądanym poziomie.

Esprit France ogłasza upadłość

Wniosek Esprit France o upadłość jest jaskrawym przykładem tego, jak marki tracą „tożsamość” w erze szybkiej mody. Znany z prostych, funkcjonalnych i młodzieńczych projektów w latach 80. i 90., Esprit nie był w stanie wyznaczyć wyraźnej granicy między podążaniem za trendami a DNA swojej marki w ostatnich latach. Zamknięcie francuskiego oddziału marki jest nie tylko wynikiem warunków ekonomicznych, ale także estetycznego braku wizji.

Z perspektywy mody kolekcje Esprit od dawna nie ustanowiły języka designu ani nie nawiązały emocjonalnej więzi z klientami. Fakt, że marka została zapomniana, nawet w sercu mody, takim jak Paryż, pokazuje konsekwencje nieinwestowania w „tożsamość designu” w tym sektorze.

Patrząc w przyszłość, to bankructwo nie jest końcem, ale oznaką radykalnej restrukturyzacji. Esprit może stanąć na nogi dzięki mikrokolekcji specyficznej dla lokalnych rynków lub zrównoważonej polityce produkcyjnej. Jednak może to osiągnąć tylko wizjonerski dyrektor kreatywny z nutą projektanta mody. Osobiście uważam, że znaleźli się w tym stanie z powodu swojej rozpieszczonej natury.

Partnerstwo Jacquemusa z L’Oréal symbolizuje, że współczesne marki modowe nie ograniczają się już do ubrań; zaczynają również wkraczać w kody sensoryczne i lifestylowe. Czerpiąc inspirację z pasterskiej prostoty Prowansji, ekspansja Jacquemusa w markę kosmetyczną wydaje się naturalną ewolucją. I to z gigantem, jakim jest L’Oréal.

Jeśli Jacquemus wniesie do świata kosmetyków ciepły i miękki minimalizm, który stosuje do tekstyliów, dzięki temu partnerstwu, może powstać bardzo wyrafinowana, prosta, ale „aktualna” gama produktów. Jednak prawdziwym testem będzie to, czy marka będzie w stanie utrzymać swoją oryginalność w obliczu przemysłowych oczekiwań sektora kosmetycznego. Istnieje poważna luka kulturowa między strukturą komercyjną L’Oréal a rzemieślniczą estetyką Jacquemus.

Ta współpraca może być zarówno ekscytująca, jak i edukacyjna dla branży: Żyjemy w nowej erze, w której marki modowe próbują dotknąć nie tylko wyglądu, ale także zapachów, dotyku skóry i małych luksusów życia. Jeśli zostanie odpowiednio zarządzana, ta współpraca może wyznaczyć nowy standard zarówno pod względem estetycznym, jak i komercyjnym.

Inwestycja w produkcję skór znanej marki

Zakup przez Pradę 10% udziałów w wysokiej jakości włoskim producencie skóry Rino Mastrotto można uznać za jeden z najbardziej eleganckich przykładów integracji pionowej w branży modowej. Zrównoważony rozwój luksusu nie polega już tylko na wyborze materiałów, ale także na własności łańcucha produkcyjnego. Prada również działa z tą świadomością. Ale dla mnie coś jest nie tak z tą liczbą. Tylko 10% wydaje się wymuszonym stwierdzeniem. Jakby był to wymuszony ruch podjęty decyzją podjętą przy stole włoskiej mody i przemysłu. W rzeczywistości zostało to trochę wyjaśnione.

Z perspektywy mody ta inwestycja nie tylko doda jakości kolekcjom, ale także pozwoli marce zachować stabilność estetyczną i bardziej kontrolowaną innowację w swoich projektach. Matowe i gęsto teksturowane skóry Prady mogą nabrać bardziej wyrafinowanego charakteru dzięki know-how Rino Mastrotto.

Uważam jednak, że w tej decyzji jest coś nie tak. Tylko 10% wydaje się wymuszonym stwierdzeniem. Jakby był to wymuszony ruch podjęty decyzją podjętą przy stole włoskiej mody i przemysłu. W rzeczywistości zostało to trochę wyjaśnione. Jest to sygnał nowej ery, w której włoskie luksusowe marki modowe wracają do swoich „lokalnych partnerów produkcyjnych”. Podczas gdy wracają do korzeni, aby przetrwać w globalnej konkurencji, cały łańcuch ma zostać przejęty pod kontrolę projektanta, aby utrzymać jakość. Prada robi dokładnie to: ustanawia trwałe połączenie między kontrolą, jakością i kulturą.