Maaş ve verimlilik

Meksika'da da ABD'dekiyle aynı maaşlara sahip olmak istiyoruz ama maaşların verimlilikle doğrudan ilişkili olduğunu unutuyoruz. Küçük, orta ve büyük ölçekli işletmelerin kârlarını cezalandırabilecekleri doğrudur, ancak bu durum çaba ve yatırımı caydıracak kadar büyük değildir.

Maaş ve harcamaların her zaman eşit olması için adil bir şekilde oynandığını da biliyoruz. Daha fazla ücret ödenecekse, üretilenin daha fazlası için ödeme yapılması gerekir; bu da zamları ezmek ve enflasyonu körüklemek için mükemmel bir formüldür.

Yeteneği ve dürüstlüğüyle saygı duyulan yasa koyucular istiyoruz; Ancak birçok vatandaşın zihninde, yasa koyucular hayatları boyunca hiç çalışmamış ve hiçbir şey üretmemiş bir grup insan olarak görülebilir ve eğer durum buysa, bu arkadaşların, yasaların bu konuda sahip olduğu yetkileri göz ardı etmeden, iş adamına ne ödemesi gerektiğini, ne kadar ücret alması gerektiğini söylemeye kendilerini adamış olmaları akıl dışıdır.

Öğretmenlerin ve polis memurlarının cömert maaşlar almaları özellikle önemlidir ve son derece adaletlidir, çünkü yaptıkları iş ilk durumda çok büyük önem taşırken, ikinci durumda büyük risk taşımaktadır. Ancak maaşların, onları kazananların elde ettiği sonuçlara göre dağıtıldığı şeklindeki sağlam ilkenin Meksika'da geçerli olması gerekiyor. Bu yasa yürürlüğe girseydi, binlerce öğretmenin ve polisin işten atılmasının yanı sıra yargılanması da söz konusu olurdu, bilmiyorum. Ayrıca çok sayıda öğretmenin ve polis memurunun milyoner olacağını da biliyorum, çünkü çalışmalarının sonuçları bunu kanıtlıyor.

Yaşlılara ve belirli ihtiyaç durumlarında olanlara sağlanan destek, Meksika'yı savunmasız toplumsal gruplara en fazla destek sağlayan ve bu konuda en kararlı ülkeler arasına sokuyor; ancak bu destek, yüksek ve rekabetçi üretkenliğe sahip bir dünya gücü olduğumuzda sonsuza kadar artamazdı. Bu destekleri halkın gözüne girmenin kalıcı bir yolu haline getirmek herkesin hayatını mahvedecektir. Çünkü devletin gelirleri, halihazırda olduğu gibi, sosyal yardımlar ve büyüyen ve pahalı bürokrasiye yapılan ödemeler yüzünden tükenirse, ulusal harcamanın diğer önemli alanları korunmasız kalacak veya hükümet bu alanları ülkeyi daha fazla borçlandırarak çözmeyi tercih edecektir. Ayrıca şunu da unutmayalım ki akıllı kamu harcamaları bizi daha üretken hale getirmeye yatırım yapmaktır, daha çok bakılan bir toplum olmaya değil.

Burada bir paradoks da var: Haftada en fazla çalışma saatinin olduğu iki OECD ülkesi olan Meksika ve Kolombiya, aynı zamanda saat başına en düşük üretkenliğe sahip iki ülke. Bir saatinizi cips yaparak geçirmek, çömlek yaparak geçirmekten kesinlikle daha verimlidir; ancak bir haftanızı çömlek yaparak geçirmek, bürokratik bir ofiste vakit öldürmekten veya bir mağazada cep telefonuyla vakit geçirmekten daha verimlidir.

Asgari ücreti ayda 10.000 pesoya çıkarmak ve çalışma haftasını 40 saate düşürmek politik bir konu değil, sonuçlara dayalı bir maaş ve üretkenliğe dayalı daha iyi çalışma saatlerini garantileyen derin bir ekonomik ve işgücü yeniden mühendisliğinin sonucu olmalıdır. Bir kişi işini hızlı ve üretken bir şekilde yapabiliyorsa neden daha uzun saatler çalıştırılsın ki? Peki, bir başka kişi mevcut iş gününde yapması gerekeni yapamıyorsa, bunu daha da nasıl azaltabilir?