Marsstrand ontdekt: Chinese rover vindt sporen van oerzee

Planetaire wetenschappers lachen nog steeds om het hele Marskanaalgedoe. De Italiaanse astronoom Giovanni Schiaparelli beschreef ze in 1877 voor het eerst als natuurlijke structuren. Later werden ze door steeds meer collega's gezien en al snel werden ze geïnterpreteerd als bouwkundige maatregelen van Marsmannen met irrigatieproblemen. De schrijver HG Wells gebruikte dit idee in zijn roman “War of the Worlds” uit 1898.

Maar uiterlijk in 1909 werd het bestaan ​​van de Marskanalen wetenschappelijk ontkracht. Maar de watervraag vormt sindsdien de rode draad in het Marsonderzoek. Nadat de Mars Global Surveyor-sonde in de jaren negentig lasergegevens had verzameld voor een topografische kaart van de hele planeet, werden de lager gelegen gebieden, die met name het noordelijk halfrond domineren, op natuurlijke wijze blauw gekleurd. De noordelijke laaglanden, “Vastitas Borealis” genoemd, lijken op een Marsbol alsof er een enorme zee tegenaan klotst.

Miljarden jaren geleden was er op Mars inderdaad vloeibaar water. Bewijs hiervoor zijn de aanwezigheid van enorme rivierdalen, kleimineralen en mogelijk zelfs de rode kleur van de planeet. Hoewel eerder werd aangenomen dat het rode Marsstof bestond uit watervrij hematiet, heeft een onlangs in "Nature Communications" gepubliceerd onderzoek bewijs geleverd dat het ferrihydriet is, een vorm van roest waarvan de vorming een bepaalde hoeveelheid vocht vereist.

Er bestond echter onenigheid over de vraag of het water van de oer-Mars voldoende was om een ​​hele zee te vullen. Nieuwe informatie over dit onderwerp komt nu van de Chinese Marsrover Zhurong. In mei 2021 landde het op de rand van een uitstulping in de Vastitas Borealis en vervolgens legde het onder andere een 1,3 kilometer lange route af loodrecht op een mogelijke kustlijn van de hypothetische Noordzee. De grondradar van Zhurong, zo meldt een Chinees-Amerikaans team nu in de "Proceedings of the National Academy of Sciences", ontdekte een verborgen laag onder het puin op een diepte van ongeveer tien meter, die geleidelijk afloopt naar Vastitas. Volgens de auteurs kunnen dit geen windafzettingen, rivierafzettingen of gestolde lavastromen zijn. Het moet eerder een strand van een Marszee zijn geweest, die mogelijk al miljoenen jaren bestond.

De ontdekking prikkelt de verbeelding: het is niet mogelijk dat al deze watermassa's in de ruimte zijn verdwenen. Grote delen ervan moeten in bevroren vorm in de Marsbodem liggen en wachten tot de Mars-chauffeurs van Elon Musk er naar gaan boren. Het technisch herstel van een voldoende dichte atmosfeer om oppervlaktewater naar Mars te laten terugkeren, een proces dat terraforming wordt genoemd, zou echter minstens 900 jaar duren, zo schatte een Amerikaanse botanicus jaren geleden. Het resultaat zou landschappen zijn ergens tussen de Australische outback en Siberië. Maar je zou ook kanalen kunnen aanleggen.