Valentina Maceri presenteert voetbal – en bekritiseert het moderne feminisme

De uitzending in de televisiestudio van de Zwitserse commerciële omroep Blue is afgelopen, Internazionale heeft de halve finale van de Champions League tegen Barcelona gespeeld en nu staat Valentina Maceri midden in de zaal en wordt ze belaagd door toeschouwers.

Een vader benadert Maceri en wil met hem praten over voetbal en een presentatie geven; zijn drie zonen staan ​​een stukje verderop, gekleed in Barcelona-shirts, en kijken verwachtingsvol. Maceri antwoordt, glimlacht en toont dan een foto. En nu wil iedereen met haar op de foto: Valentina Maceri, voormalig profvoetballer, nu voetbalpresentatrice, boegbeeld, politiek schrijfster, provocateur, projectiescherm, rolmodel.

Maceri presenteert al bijna twee jaar de Champions League-avonden op het belangrijkste Zwitserse voetbalkanaal, Blue Sport. Samen met de nationale kletskous Roman Kilchsperger leidt ze de wedstrijden van de Europese Premier League.

Maceri heeft al vanaf het begin van haar carrière te maken met vijandigheid op sociale media. In de commentaarkolommen schrijven ze wat een vrouw bij een sportzender doet. Sinds wanneer praten wasmachines over voetbal?

En toch: Maceri heeft zich al lang bewezen in dit door mannen gedomineerde vakgebied. Inter Milaan en Paris Saint-Germain nemen het zaterdag tegen elkaar op in de finale van de Champions League, het voetbalevenement van het jaar. Maceri, 31, zal het Zwitserse publiek door de avond leiden.

Wat betekent het als een vrouw zich op een natuurlijke manier beweegt in een door en door macho-achtig systeem? Wat als het niet beschuldigt, niet eist, maar gewoon de macht overneemt? Het antwoord ligt ergens tussen zelfbeschikking, hard werken en, zoals Valentina Maceri het zelf noemt, “cojones”. eieren.

De avond begon in de studio backstage, in de steriele gangen van Blue, ergens in de agglomeratie Zürich. Maceri wisselt in de show van gedachten met haar gasten, waaronder voormalig FC Basel-aanvoerder en international Marco Streller en voormalig Duits international Dietmar Hamann. Maceri sluit de microfoon aan en brengt het laatste beetje poeder aan.

Maceri wordt omringd door experts met een uitgesproken mening; Ze is de jongste van de groep en – natuurlijk – de enige vrouw. Ze kon het zonder gewaagde stellingen stellen. Misschien wil ze zichzelf niet blootgeven. Maar Maceri werkt anders.

“2-1 voor Inter”, voorspelt ze. “Nooit,” zegt iemand vanuit de andere hoek van de kamer. Barcelona is aanvallend veel te sterk en wonderkind Lamine Yamal is te gevaarlijk voor de verdediging van Inter. Maceri blijft alleen met haar mening. Een gevoel dat ze al sinds haar kindertijd kent.

Ze groeide op in Neurenberg, in een appartement direct boven het restaurant van haar ouders, die uit Italië waren geëmigreerd. Als kind keek ze op naar haar neefje. Ze voetbalde met hem op straat tegen andere jongens, altijd als enig meisje. Als ze een doelpunt maakte of een jongen voor de gek hield, kreeg ze woede in plaats van applaus. De jongens hielden er niet van om te worden opgehemeld.

Haar ouders waren ook tegen voetballen. Dat is niet voor meisjes. Kromme benen, blauwe plekken, dat hoort niet. Maceri speelde toch door. Een coach ontdekte haar op het schoolplein en overtuigde haar ouders ervan om haar in een meisjesteam te sturen. Ze maakte vervolgens een professionele carrière en speelde onder meer voor de jeugdelftallen van het Duitse nationale elftal en in de Women's Champions League. Toen ze besefte dat haar carrièremogelijkheden beperkt waren, stapte ze over naar het werk voor de camera. En bleef altijd dicht bij het grasveld.

Maceri studeerde communicatie en sportmanagement en liep stages. Daarna ging ze naar de sportredactie van “Bild” en bleef daar zes jaar.

De overstap naar Blue begon met een bericht van presentatoricoon Marcel Reif . Maceri zat voor de televisie en er was een Champions League-wedstrijd aan de gang. Reif vroeg of ze zich kon voorstellen om een ​​show in Zwitserland te presenteren. Blue is op zoek naar een vrouwelijke co-host voor de show met Roman Kilchsperger. Maceri was al bekend van Marcel Reif’s eigen show “Reif ist Live”.

Wanneer Valentina Maceri tegenwoordig op het scherm verschijnt, wordt ze meestal omringd door oude bekenden – bijvoorbeeld Roman Kilchsperger of Marcel Reif. Het zijn mannen met een mening, met tientallen jaren voetbalervaring en met een gevoel van verbondenheid. Op het eerste gezicht lijkt Maceri in elke ronde zijn tegenstander te zijn. Ook al spreekt ze dezelfde taal. Maceri weet waar ze het over heeft als het gaat om een ​​kettingreactie van drie man, tegendruk en een vallende zes man.

Collega's zijn lyrisch over Maceri. Ze is een “machine”. Of gewoon: “enorm”. Dit zijn woorden die mannen doorgaans gebruiken om andere mannen te beschrijven. Dit "één van ons"-gevoel is voelbaar achter de schermen bij Blue, wanneer Maceri voor een wedstrijd met Didi Hamann over een Bundesliga-trainer praat of lacht om een ​​grap van Roman Kilchsperger, zonder met zijn ogen te rollen.

De avond is inmiddels begonnen. Tijdens de rust van de wedstrijd herinnerde Kilchsperger iedereen aan één punt op de lijst met kwesties die hij nog wilde verduidelijken. Welke Champions League-coach is het aantrekkelijkst?

Valentina Maceri zit tegenover de knipogende Kilchsperger. Ze lacht, zoals ze wel vaker doet als dingen raar worden. "Als Italiaan stem ik natuurlijk op Simone Inzaghi", zegt ze. De collega's knikken en maken grapjes over het sportjasje van Hansi Flick en het op maat gemaakte Milan-pak van Inzaghi. Maceri voegt eraan toe dat Flick de Duitse deugden belichaamt , terwijl Inzaghi de Milanese stijl belichaamt. Iedereen lacht. Dan gaan we verder.

Was dat seksistisch?

Maceri zegt later dat je als vrouw niet steeds moeilijk hoeft te doen als er een vraag wordt gesteld, maar dat je de vraag gewoon op een charmante manier kunt matigen. "Ik weet hoe Roman in elkaar zit", zegt ze. En hij wist dat zij hierop kon reageren.

Maceri's eerste boek, "Fuck Female Empowerment - ​​de grote fout van het moderne feminisme", werd onlangs gepubliceerd. Een boek dat meer houding dan vakmanschap is. De argumenten zijn helder, de taal is scherp.

Maceri verwerpt wat velen als vooruitgang zien. Ze schrijft over trots, prestatie en persoonlijke verantwoordelijkheid. Tijdens het gesprek zit ze rechtop en spreekt rustig. Zinnen zoals opgemaakt. Er is geen geluid dat te veel is. De titel van het boek is opzettelijk provocerend, zegt ze, maar moet met een knipoog worden opgevat. ‘Vrouwelijke empowerment’ is tegenwoordig overal: in reclame, op sociale media, een label dat goed verkoopt. “Vaak zit er geen echte gelijkheid achter, maar eerder een beweging die zichzelf in de weg staat.”

Is dit een vrouw die de ladder achter zich omhoog trekt nadat ze zelf de top heeft bereikt? Maceri schudt zijn hoofd: "Nooit. Ik ben blij voor elke vrouw die succesvol is. Ik geloof in gelijke kansen, niet in gelijkheid van resultaten." En dit is precies wat de feministische bewegingen van vandaag de dag willen.

Maceri vermeldt in haar boek een artikel waarin een journalist een opmerking van Roman Kilchsperger over haar jurk als problematisch omschreef. “Het verhaal van de seksist was sneller perfect dan ik persoonlijk kon lachen om de onschuldige grap van mijn collega”, schrijft ze in de inleiding van haar boek. Tegenwoordig bepaalt het publiek wat seksisme is en wat niet.

Niettemin blijft de vraag: wat is het doel van dit boek? Waarom deze aanval – tegen een beweging die eigenlijk aan hun kant staat?

Valentina Maceri had het zich gemakkelijk kunnen maken. Voordelige hostingcontracten, goede beoordelingen, weinig frictie. In plaats daarvan: een boektitel als een middelvinger. Achter zulke slogans kan frustratie schuilgaan, of juist de wens naar nog meer aandacht en in de schijnwerpers.

Voor Maceri is het antwoord duidelijk. Ze zoekt geen ruzie. «Ik zie wat er op sociale media gebeurt. Hoe snel je afgewezen wordt als je een bepaald verhaal tegenspreekt. En mijn carrière is een goed voorbeeld van een vrouw die nooit het slachtoffer speelde en toch succes had." Maceri zegt dat geen enkel jong meisje er baat bij heeft om voortdurend over het onheilspellende patriarchaat te praten.

Nu volgt op zaterdag de finale van de Champions League. Zij zal uitgedaagd worden. En toen? Als Maceri over de toekomst praat, zegt ze: Ballon d'Or, de prijs voor de beste voetballer ter wereld . Zij wil dit gala graag organiseren. Ze wil internationaal werken, misschien in Italië, misschien in Engeland. Dat is haar droom.