Ze ziet haar sport als een klein bedrijf en zichzelf als de baas – nu wint Alessandra Keller goud en brons op de thuiswereldkampioenschappen

De laatste minuten van de WK-race waren een zware strijd voor Alessandra Keller. Ze trok een grimas en haar bovenlichaam wiegde van links naar rechts en weer terug op de fiets. Ze had er duidelijk last van en meldde later krampen in de laatste ronde. Haar vermogen om ontberingen te doorstaan ​​is een van Kellers sterke punten, en zaterdag in Crans-Montana bezorgde het haar de bronzen medaille op de Olympische crosscountry. De Zweedse Jenny Rissveds pakte het goud, voor de Nieuw-Zeelandse Samara Maxwell.

De 29-jarige Keller verlaat het WK in eigen land met twee medailles; ze won dinsdag al goud op de shorttrackdiscipline. Ze zegt dat ze dat met "trots en voldoening" doet. Ten eerste was ze weliswaar wereldkampioen bij de junioren en de U23, maar ondanks haar jarenlange aanwezigheid aan de wereldtop was het haar nog nooit gelukt om een ​​WK- of Olympische medaille te winnen bij de elite. Ten tweede is het pas negen en een halve maand geleden dat Keller werd geopereerd aan haar gescheurde kruisband, zes jaar na de blessure. Het had gemakkelijk een seizoen rust kunnen zijn, maar haar revalidatie was praktisch "uitzonderlijk", zoals haar medische team haar verzekerde.

Alessandra Keller kent de situatie waarin dingen niet gaan zoals verwacht – alleen is het tot nu toe andersom geweest, met minder goede resultaten dan verwacht. Kellers relatie met de Olympische Spelen is daar een goed voorbeeld van. In 2016 miste ze de selectie op het nippertje; ze eindigde meerdere keren als zesde op het WK, maar had een vijfde plaats nodig. In de winter van 2020/21 scheurde ze haar kruisband terwijl ze uit haar auto stapte. Ze onderging in januari een operatie en onderging ook een intensieve revalidatie – maar niet snel genoeg voor de Olympische selectie.

Andere ruiters kregen de voorkeur boven haar en vierden een drievoudige overwinning . Het was bitter om dit thuis te zien voor de in Nidwalden geboren ruiter. In 2024 bereikte Keller eindelijk de Spelen van Parijs, maar haar benen waren die dag niet sterk genoeg voor een medaille.

De tegenslagen in de beginfase zorgden er echter ook voor dat Keller het idee losliet om zoveel belang te hechten aan één enkele race, zoals vaak gebeurt bij de Olympische Spelen. Ze concentreerde zich liever op het beïnvloeden van alles wat ze kon. Ze las talloze boeken over wat er nodig is om succesvol te zijn in verschillende vakgebieden. Ze raakte zo geïnteresseerd in de fysiologische processen in het lichaam dat ze farmaceutische wetenschappen ging studeren aan de ETH Zürich.

Ze besefte echter al snel dat zo'n studieprogramma onverenigbaar was met topsport. Een tijdlang probeerde ze beide tegelijk te doen: om 6 uur 's ochtends opstaan ​​voor trainingskampen, studeren en dan om 8 uur braaf samen met het team het ontbijt klaarmaken, het hele programma volgen en 's avonds weer studeren. Maar dat was te veel. Zelfs voor Keller, die zo energiek is dat ze bewust moest leren om soms op de bank te zitten, omdat herstel zo belangrijk is voor topsporters.

Na haar studie vond Keller een manier om haar gretige geest te vullen met sportkennis. Haar familie had geen ervaring met topsport, dus bouwde ze geleidelijk een team van specialisten om zich heen op, gebruikmakend van de kennis die ze zelf had opgedaan, om verschillende aspecten van haar carrière te verzorgen. Ze behandelt het als haar eigen kleine bedrijf, waarvan zij de baas is, constant strevend naar verbetering en hongerig naar uitdagingen. Ze neemt graag de touwtjes in handen. Dat ze niet koppig is, maar een ontspannen houding heeft behouden, is een van haar sterke punten.

Tegenwoordig is Keller helemaal tevreden met deze omgeving. Dat geldt ook voor Ralph Näf, de manager van haar ploeg Thömus Maxon, met wie ze sinds 2016 samenwerkt. Ook haar vriend Nicolas Fischer, een voormalig wielrenner, die met haar de juiste lijn bespreekt tijdens wedstrijden of aan de fietsen sleutelt. En haar fysiotherapeut, die ze haar beste vriend noemt. De officials van Swiss Cycling omschrijven Alessandra Keller als een van de hardst werkende mensen van de hele ploeg.

Mede dankzij de consistentie van haar omgeving heeft Keller de afgelopen drie jaar twee keer de algemene wereldbeker gewonnen. Voor haar is het logisch dat het een paar jaar duurde om de top te bereiken. "Mijn ontwikkeling sinds mijn juniorjaren is gezond en langdurig geweest", reflecteerde ze in Crans-Montana. Ze is nu de zevende Zwitserse vrouw die een WK-medaille wint in het veldlopen sinds de discipline in 1990 door de UCI werd erkend.

Keller vierde zaterdag niet al te veel. "Zodra ik besef wat ik bereikt heb, komt mijn lichaam in een staat van herstel. Ik wil dat nog even uitstellen." De wereldbekerwedstrijd in Lenzerheide vindt volgend weekend plaats en Keller maakt nog steeds kans op de eindzege in de wereldbeker. Ze wil haar onverwacht sterke vorm optimaal benutten.