'We willen dat La Vorágine elke uithoek van het land bereikt': José Lombana

In de competitieve wereld van de Colombiaanse televisie is José Lombana uitgegroeid tot een sleutelfiguur en een van de meest veelzijdige acteurs. Met een carrière die bijna 15 jaar omspant, heeft Lombana het publiek niet alleen betoverd met optredens in producties als 'Rigo', waar hij Nicolás speelde; 'Leandro Díaz', met Pepe Hinojosa, en zijn meest recente rol als 'Néstor' in de serie van Darío Gómez.

Zijn talent reikt echter verder dan acteren; José heeft zich ook bewezen als een visionair producent, achter projecten als 'Emma Reyes' en, binnenkort, de ambitieuze serie 'La Vorágine', geïnspireerd op de literaire klassieker van José Eustasio Rivera . De serie zal vanaf 7 juli te zien zijn op de schermen van regionale zenders (Telecafé, Teleantioquia, Telecaribe, Telepacífico, Canal Capital, Canal TRO, Canal Trece en Teleislas).

"We willen dat La Vorágine alle uithoeken van het land bereikt, zodat mensen deze productie kunnen ervaren die voor 100 procent door Colombiaans talent is gemaakt en die op echte locaties is gefilmd, in Cundinamarca, Tolima, de oostelijke vlakten en het Amazone-regenwoud, met 48 acteurs en een technische crew van meer dan 120 mensen in de hoofdrol. Samen maken we de beste epische serie op de Colombiaanse televisie", aldus José Lombana, acteur en producent van La Vorágine.

Hoewel José zijn carrière op televisie begon als acteur, geeft hij toe dat hij altijd de behoefte voelde om verhalen te vertellen. Daarom maakt hij al bijna zes jaar deel uit van Quinto Color, een onafhankelijk televisieproductiebedrijf dat de serie La Vorágine creëerde. “Alles is met elkaar verbonden, acteren en produceren zijn voor mij één geheel, en wat ik het liefst doe, is creëren”, aldus hij.

"Het is een eer voor me. Stel je voor dat je de producer bent van La Vorágine. Dat verhaal vertellen. Een land vertellen dat nog nooit is verteld. Dit gebeurde in 1910. Maar het zijn de Colombiaanse vlakten en jungle in 1910," zegt de acteur en producer. Hij voegt toe: "We moesten het creëren, en het gaat niet alleen om het vertellen van het verhaal, maar om het vertellen van het verhaal van Colombia in die tijd, en dat heeft een belangrijke visuele aanwezigheid."

Ik ben een van de uitvoerende producenten. Er zijn drie van ons als belangrijkste producenten aan deze serie verbonden: Jorge López, Rosemary Muñoz en ikzelf. Ik ken twee collega-bestuurders met ongelofelijk veel ervaring in de Colombiaanse televisie- en filmwereld. Ze hebben heel belangrijke dingen gedaan, maar ik heb het gevoel dat mijn generatie sterker, innovatiever en met een meer gefundeerde visie komt. Waarschijnlijk zal ik over een paar jaar van partner moeten wisselen en op zoek moeten naar iemand die jonger is dan ik. Dat is de stap in het leven: ervaring combineren met innovatie.

Dat is wat ik meebreng. Een artistieke visie die voortkomt uit een carrière als acteur en ik denk dat dat een pluspunt is. De details zitten in de artistieke visie van de acteur die produceert. Als een acteur produceert, is er een andere visie; dat betekent niet dat het beter is; Het is gewoon een verschil tussen alle producten op de markt. Ik zou mijn collega-kunstenaars graag willen uitnodigen om ook deel uit te maken van het creatieve proces. Ik geloof namelijk dat daar ook voor ons ruimte is.

Dat gebeurt de hele tijd. Deze banen vragen veel van je. De acteur verlaat de set, maar heeft de hele dag met hem gewerkt. De cameraman zet de camera uit; De lichttechnicus doet het licht uit, maar de acteur heeft met zichzelf gewerkt en met datzelfde lichaam moet hij naar huis om zijn echte leven te leiden. Om te eten, om met zijn familie te praten, om met de hond de straat op te gaan. Daar vind ik mijn momenten, waarop ik tot mezelf moet komen. Stap uit je rol. Stap uit de rol van acteur en ga naar huis.

Ik heb het gevoel dat ik de grootste creatieve momenten juist in mijn normale dagelijkse leven vind. Als ik terugkeer naar mijn menselijkheid, naar mijn normaliteit, en niet naar de opnameset. Voor mij is het heel belangrijk om in contact te blijven met mijn dagelijks leven, met mijn menselijkheid, met mijn honden en met de dieren in mijn huis. Dat helpt mij heel erg.

Het is alleen zo dat, als iemand bijvoorbeeld in zo'n video verschijnt, het niet meteen de bedoeling is dat diegene die de rol van moordenaar op zich neemt, ook daadwerkelijk mensen vermoordt. Soms verwarren mensen dat. Het gaat er niet zozeer om dat je met die context achterblijft, maar er zijn heel kleine dingen over het personage die hij jou niet heeft gegeven, maar die jij hem wel hebt gegeven.

In mijn geval overkwam dit het personage Pepe Hinojosa in de roman van Leandro Díaz. Toen we op de set waren, zei de regisseur tegen mij: "Nou, ik wil dat je meer punten scoort dan Leandro." Omdat we ruzie maken over de liefde, vroeg hij mij: "Hoe kan die liefde Leandro boven jou verkiezen?" -.

Toen drong het tot mij door dat het personage duizelig was. Ik kan je vertellen dat ik dat hele jaar last heb gehad van reisziekte. Er werden zoveel suggesties gedaan en ik dacht er voortdurend over na wanneer het personage last zou krijgen van wagenziekte, zodat hij zichzelf zou kunnen saboteren. Uiteindelijk heb ik, toen ik klaar was met de opnames van de serie, een paar dagen later nog een hele maand last gehad van wagenziekte. Ik begon te beseffen dat het deze dingen waren die het personage had aangegeven op momenten dat personages er duizelig van zouden worden als ze zich zo voelden.

Ik heb het gevoel dat er veel kunstenaars uit de vorige eeuw zijn die nog steeds onbekend zijn. Niet omdat ze niet populair zijn, maar omdat dit meer eer doet aan hun kunst dan aan hun leven. Normaal gesproken richten we in biografieën en romans ons op hem en zijn leven, maar niet op de manier waarop hij deze prestaties heeft bereikt en welke impact dat op hem heeft gehad. Daarom moeten we volgens mij het verhaal vertellen van Lucho Bermúdez, die de Colombiaanse ritmes internationaal maakte. Ik zou hem graag vertegenwoordigen. Net als Lucho vind ik dat er meerdere kunstenaars uit de vorige eeuw zijn die erkenning verdienen. We moeten terug in de tijd en ze erkennen. Voor mij zou Lucho een prachtig geschenk zijn dat ik graag zou uitvoeren.

Er zijn verschillende kunstenaars uit de vorige eeuw die erkenning verdienen. We moeten terug in de tijd en hen erkennen.

Ik vond dat personage erg leuk omdat ik een antagonistisch personage kon spelen en sluw karakter waar ik ondeugende trekjes in kon laten zien. Dat was de instructie van de regisseur: jij bent de minnaar, maar hij heeft er geen moeite mee om de minnaar te zijn. Integendeel, hij is er trots op en hij heeft er geen moeite mee om om 10 uur 's ochtends stiekem het huis van de buren binnen te sluipen om met de vrouw van de buren te slapen. Toen de regisseur me dat vertelde, heb ik een paar vrienden in gedachten genomen en gezegd: natuurlijk zijn zij dat, dit is hoe een schaamteloos persoon is, en zo was het , zo had hij contact kunnen maken met het publiek, omdat hij zichzelf nooit veroordeelde, hij dacht nooit dat hij iets verkeerd deed. Toen de serie werd uitgezonden, dacht ik dat mensen mij zouden haten, maar dat gebeurde niet.

Als je het mij vandaag vraagt, dan gaat het over de productie. Ik ben bijvoorbeeld bezig met het opnemen van een verticale serie, in reel- of TikTok-formaat. Dat is de toekomst. Ik denk dat de dagen van het horizontale concept geteld zijn en dat we alle verhalen op deze manier gaan vertellen. Ik vind het geweldig om in de toekomst te leven, het format te vernieuwen en verhalen te vertellen. Als je het mij vandaag vraagt, ben ik dankbaar dat het leven mij de mogelijkheid heeft gegeven om de rol van producent op me te nemen.