Dansen, wat dansen heet, klein

Dat het Nationaal Dansgezelschap in slechts enkele maanden tijd van een klassieker als 'Don Quichot' is overgestapt op choreografieën van Balanchine of William Forsythe, waaronder ' #INCUBATIO Circumambulatio ', kan alleen maar positief zijn voor de groep, haar voorbereiding, haar mogelijkheden en de diversiteit van haar repertoire, dat zeer veelzijdige dansers vereist.

'#INCUBATIO Circumambulatio' is de eerste choreografie die Muriel Romero voor het gezelschap maakt sinds ze directeur van het ensemble is geworden. Het is een stuk met een rijke achtergrond dat inspiratie haalt uit auteurs als Parmenides , Carl Gustav Jung , Pythagoras en Peter Kingsley .

De basis van de choreografie is een oud Grieks ritueel, de 'incubatio', waarbij iemand zichzelf opsloot en door een sjamaan in een diepe, helende slaap werd gebracht. De choreografie speelt in op de menselijke behoefte om zich af te sluiten van de wereld om zich heen, afstand te nemen van het lawaai en naar de eigen stilte te luisteren.

Er is geen twijfel dat dit een zeer uitgebreid en arbeidsintensief werk is, met een nauwkeurige en verfijnde enscenering (licht, muziek, projecties, enz.) en een ambitieus onderzoek naar de relatie tussen technologie en het menselijk lichaam. Muriel Romero creëert een werk dat ongetwijfeld technisch en esthetisch magnetische momenten biedt...

Maar in dit werk speelt dans een ondergeschikte rol; Het is bijna een passerende gast die slechts zelden de schijnwerpers op zich neemt. Met een esthetiek die doet denken aan geheime bijeenkomsten van geheime genootschappen (in de stijl van de film ' Eyes Wide Shut '). De twaalf performers bootsen het eeuwenoude ritueel na met bijna hypnotiserende momenten... Maar er wordt eigenlijk nauwelijks gedanst. En het Nationaal Dansgezelschap moet vooral dansen.