Het debat dat Pérez-Reverte op gang bracht en dat de aandacht van 'The Times' trok over welk schilderij het Spaanse volk het beste weergeeft

"Picasso schilderde Guernica voor ons, maar Goya schilderde onze ziel." Met deze uitspraak ontketende Arturo Pérez-Reverte een storm op sociale media die uiteindelijk de grenzen overschreed en de pagina's van de prestigieuze Britse krant The Times bereikte. Wat begon als een reactie op X (voorheen Twitter) is uitgegroeid tot een collectieve reflectie op welk werk de Spaanse geest het beste weergeeft .

Het begon allemaal met een ogenschijnlijk nonchalante kritiek. De auteur van The Skin of the Drum toonde zich verrast toen hij op een radiozender hoorde dat Picasso's Guernica "het belangrijkste schilderij in de Spaanse kunst" was. De reactie volgde onmiddellijk. Veel gebruikers vroegen hem welk schilderij zo'n eer zou toekomen, en Pérez-Reverte aarzelde geen moment: "Misschien Las Meninas, maar dat is slechts mijn mening", antwoordde hij in zijn gebruikelijke, directe toon.

Maar het was een tweede bericht dat het debat aanwakkerde. Uren later deelde de schrijver een afbeelding van Duel with Cudgels, een van Francisco de Goya's meest rauwe Zwarte Schilderijen, vergezeld van een krachtige verklaring: "Ik weet niet of het relevant is, luister. De kunst kent een behoorlijk aantal dokters. Maar naar mijn mening is deze het meest representatief." De tweet werd het epicentrum van een cultureel dispuut dat oude passies over de Spaanse ziel en haar meest universele portretschilders aan het licht heeft gebracht.

Voor velen vertegenwoordigt Goya's brute scène, waarin twee figuren elkaar doodslaan terwijl ze vastzitten in de modder, beter dan welk ander doek ook de geschiedenis van het broederconflict dat het land heeft getekend. Van burgeroorlogen tot de meest actuele politieke verdeeldheid, Duel with Cudgels legt een ongemakkelijke maar herkenbare waarheid vast.

Anderen zijn het daar echter niet mee eens. Verdedigers van Guernica benadrukken de symbolische en universele dimensie ervan. "Het is de grootste anti-oorlogskreet van de 20e eeuw", beweren sommige gebruikers. En de waarheid is dat de aanwezigheid ervan bij de Verenigde Naties of de tentoonstelling in het Reina Sofia Museum het tot een wereldwijd symbool van geëngageerde kunst maken. The Times herhaalde ditzelfde argument in zijn artikel en benadrukte de emotionele en diplomatieke kracht van Picasso's werk.

Het debat beperkt zich niet tot slechts twee namen. Ook degenen die Velázquez' Las Meninas verdedigen als een meesterlijk portret van macht, het hof en de schilderkunst zelf, hebben zich in het gesprek gemengd. Voor hen wordt Spaansheid niet alleen gedefinieerd door pijn of conflict, maar ook door de geschiedenis, de ironie en de barokke stijl.

Het interessante aan dit fenomeen is dat het de kunst uit de musea heeft gehaald en naar de bar, op mobiele telefoons en aan de eettafel heeft gebracht. Reverte's tweet heeft gediend als katalysator voor een gesprek dat niet alleen esthetisch is, maar ook politiek, historisch en emotioneel. Wat definieert ons meer: het stille geweld van Goya, de internationale kreet van Picasso of de paleisintriges van Velázquez?

"Picasso schilderde Guernica voor ons, maar Goya schilderde onze ziel." Met deze uitspraak ontketende Arturo Pérez-Reverte een storm op sociale media die uiteindelijk de grenzen overschreed en de pagina's van de prestigieuze Britse krant The Times bereikte. Wat begon als een reactie op X (voorheen Twitter) is uitgegroeid tot een collectieve reflectie op welk werk de Spaanse geest het beste weergeeft .