In 'The 40 Under 40': Juancho Muñoz en zijn vakmanschap als producent en regisseur van dromen

Telkens wanneer iemand het heeft over artiesten als de Ventinos – die in hun tijd ongetwijfeld hits waren – of denkt aan influencers als Calle en Poché of aan een zangeres als Juliana, die momenteel furore maakt, of denkt aan producties als Así fue, gebaseerd op de muziek van Juan Gabriel, denkt men onvermijdelijk aan Juan David Muñoz, beter bekend als 'Juancho', die achter elk van deze hits zat.

Hij is 29 jaar oud en oefent een beroep uit dat niet erg gebruikelijk is in een wereld waarin iedereen op het podium wil staan ​​en maar weinigen zich toeleggen op het toepassen van methodiek en zakelijk inzicht op het ambacht van kunstenaar. Juancho is een van degenen die zijn dromen waarmaakt, maar hij brengt discipline en hard werken mee in een wereld waar dromen niet alleen maar om draait. Dit is het verhaal en het perspectief van een jonge producent en artistiek directeur, over wie in de komende jaren veel gesproken zal worden.

De waarheid is dat ik dit als kind niet durfde te dromen, maar dat ik bijna toevallig in dit beroep en deze baan ben beland. Ik begon als danseres. Ik kwam binnen toen ik bijna 17 was, en de kinderen komen binnen als ze 4 of 5 zijn. Toen ik eenmaal in Misi was, zei ik: "Kom op, ik denk niet dat het podium iets voor mij is." Ik vind het niet zo leuk. Ik had het geluk om nog met María Isabel te mogen werken voordat ze ons verliet, en daar ontdekte ik wat mij fascineerde. Ik vroeg me af: "Wat gaat ze doen? Waar gaat ze heen? Hoe komt ze bij elkaar?" Ik vond het geweldig om te zien wat hij deed en toen zei ik tegen hem: "Misi, wat ik eigenlijk wil leren, gaat over productie."

Ik zal je eens wat vertellen: ik maak een video met vijf vrienden waarin we Disneyliedjes zingen en de video gaat super viraal. Dat resulteerde erin dat ik op 19-jarige leeftijd een voorstel van Sony Music in mijn e-mail kreeg. Een wereldwijde platendeal. En ik zei: "Wat is dit!" Ik zei meteen: ‘Ik word hun manager’, en zo ben ik letterlijk aan deze carrière begonnen: ik ben bevriend met de artiesten. Ik denk dat er in deze sector veel kunstenaars actief zijn, maar dat er weinig zakenmensen achter hen staan. Weet jij hoe die vijf vrienden heetten? Ventino! Een zeer succesvolle groep waar later nog veel mee is gebeurd.

Haha. Ik denk dat ik de minst getalenteerde van mijn vrienden ben. Ja, omringd door veel talent. Mijn vriendengroep bestond natuurlijk uit Juliana, Calle en Poché. Zij zijn fantastische kunstenaars en contentcreators. Wij waren een zeer getalenteerde groep. Maar zonder managers of producenten. Toen zei ik: "Ik ga me richten op het opbouwen van deze mensen en hun carrières."

Ik zou hem producer en artistiek directeur noemen. Voor mij is het vooral degene die de artistieke plannen uitvoert en tot uitvoering brengt. Bijvoorbeeld, ik ben geen muzikant en ik weet niets van muziek, maar ik zeg: "Kom op, ik denk dat we een album moeten maken dat zo klinkt." En vervolgens hebben we het samen met de muziekproducent, de componist en alle anderen voor elkaar gekregen. Daarom denk ik dat het mijn taak is om dingen te laten gebeuren. De juiste mensen voor het juiste project inschakelen. Met andere woorden: “Ik weet dat er een vriend is die muzikant is en die hier heel graag aan mee zou willen werken, en ik weet ook dat er een zanger is die dit dolgraag zou willen doen.” Het is een kwestie van het hele team op één lijn krijgen en organiseren.

José, kijk, de waarheid is dat we een geweldige tijd hebben gehad en dat is iets wat ik vandaag de dag heel hard probeer vast te houden. Ik heb altijd gezegd dat we vrienden zijn die doen alsof we kunstenaars zijn en kunst maken. En dat is wat er met Ventino gebeurde. Met hen hebben we iets heel geks meegemaakt, namelijk de verandering naar het digitale tijdperk. Voor mij was dat natuurlijk heel gemakkelijk, omdat ik een jaar ouder ben dan zij. Het ging erom dat ik een brug of bemiddelaar kon zijn tussen de artiest en het platenlabel. We hadden ongelofelijk veel geluk met het fantastische team dat we destijds hadden. Wij hebben dit heel serieus genomen en ik denk dat dit een onderdeel is van mijn sleutelrol in de centrale entertainmentindustrie.

Het was nooit onze droom om in de muziekindustrie terecht te komen, en het was ook niet onze droom om gouden platen te winnen. Ik zweer het je, op dit moment weten we niet eens hoeveel Ventino er had. Het was waanzin. Voor mij waren er echt twee mijlpalen: ten eerste de Netflix-serie. Een serie afsluiten met een titel die je zelf hebt bedacht, dat is geweldig. En nog iets anders: ik werd als VIP door Joe Biden uitgenodigd in het Witte Huis. Dat is een verhaal waar ik met heel veel liefde aan terugdenk. Joe Biden was gefascineerd door hun stemmen. We werden uitgenodigd door de ambassadeur in Washington en kregen een privérondleiding door het Witte Huis en dronken koffie met de president van de Verenigde Staten in de woonkamer. Stel je dat eens voor, en dan is er ook nog eens iedereen onder de 20 of 21!

Kijk, MUN is eigenlijk ontstaan ​​uit het succes dat we destijds hadden met Ventino, gelukkig maar. Dat heeft mij ertoe aangezet om ondernemer te worden. Ik belde een accountant, startte het bedrijf, en op de dag dat ik begon, José, uploadde ik een foto op Instagram en schreef ik "nieuwe paden". Ik was toen 22, en diezelfde dag belden drie vrienden, ook kunstenaars, mij. Diezelfde avond nog zei ik tegen mijn man: "Hé, er zijn eigenlijk niet veel entertainmentbedrijven. Ik bedoel, er zijn heel veel artiesten die echt niet weten hoe ze een businessplan moeten maken, die niet weten wat een marketingplan is, die geen mening hebben over hun carrière en hun muziek." En zo zijn we met mijn vrienden gaan samenwerken. Momenteel zijn we een team van 16 mensen en kunnen we onszelf met recht een entertainmentbedrijf noemen.

Kijk, het is echt een van de mooiste geschenken die het leven mij ooit gegeven heeft. Dat je dit samen met een van je beste vrienden kunt bouwen. Ik denk dat wij iets spectaculairs hebben, José, en het is dezelfde school die aan de basis ligt van veel van onze manier van werken, een school waar we elkaars werk begrijpen, waar we elkaars werk respecteren en waar we nooit te laat op een vergadering verschijnen. Ze vertelde me iets heel aardigs: "Ik heb het gevoel dat we met mijn project een doek hebben geschilderd."

Ik kan wel zeggen dat het de grootste en tegelijk de mooiste prestatie in mijn carrière is. Het is de eerste keer dat een inwoner van Bogota zoals Juliana een Movistar doet en de derde Colombiaanse die dat doet, na Karol G en Greeicy. Het is een droom om dit stadium te bereiken: dat we samen kunnen doen waar we van houden, met de muziek waar we van houden.

Jose, voor mij ligt de waarheid in authenticiteit. Ik voel me echt als een rode vis in een blauwe oceaan, omdat ik me erg concentreer op wat ik doe, hoe ik het doe en hoe we dat in de popwereld kunnen realiseren, met name met heel unieke choreografie en enscenering. Het gaat er dus om dat je leert van de mensen die al jaren werken, maar ook dat je er zelf ook betrokken bij bent.

Oh, wauw, ik vind wat Valentina Garzón en Laura Maré doen echt spectaculair, en daarom ben ik met ze gaan samenwerken. Van alle artiesten waar ik niet mee samenwerk, vind ik dat Laura Pérez een spectaculaire stem en teksten heeft.

Neem het serieus. Ik denk dat wij in Colombia en Latijns-Amerika schuldig zijn aan het feit dat we alleen maar in dromen leven. Kunstenaar zijn betekent dat je het serieus neemt en als je werk ziet. Mensen zien het als een hobby, als een ‘zijproject’. En niet! Als je je hieraan gaat wijden, zie het dan alsof je een restaurant opent. Je verkoopt een product, dus je moet plannen, een budget hebben, etc. Neem het serieus.

Nee José, ik heb niet echt de Amerikaanse droom, maar eerder de Colombiaanse droom. Haha. Ik zie mezelf in Armenië wonen, gelukkig. Uiteraard wil ik dat Colombiaanse talent exporteren. Ik droom ervan een vestiging te hebben in Mexico, Miami, Los Angeles en Spanje. Maar altijd met het Colombiaanse zegel, dat maakt mij wie ik echt ben. Ik denk dat het meer daarover gaat: Colombia kunnen innemen, maar het hopelijk nooit meer verlaten.

José, ik droom er echt van om het grootste entertainmentbedrijf van Colombia te worden, en hopelijk ook van Latijns-Amerika. Natuurlijk zijn er platenlabels, musicalproducenten en audiovisuele producenten, maar ik droom echt van het moment waarop ik kan zeggen: "We presenteren een musical op Broadway, onze film komt volgende maand uit, deze artiest heeft drie Grammy's gewonnen en we richten een school op in Bogotá."