Megan Maxwell, een intieme dialoog met de koningin van de romantische romans

– Weet je nog hoe het schrijfproces van je eerste roman verliep?

–Ik schreef het boek Bijna een paperback omdat ik geen computer had. Mijn vrienden kwamen langs en ik legde de papieren op tafel. Ze vroegen: "Wat is dat?" en ik antwoordde: "Het is bijna een roman." En toen ik het uit had, kreeg het die titel. Ik gaf het aan mijn moeder en tantes om te lezen. En als ik vrije tijd had, begon ik te schrijven, en omdat ik niet onder druk stond, kostte het me acht of negen maanden om een ​​boek af te maken, totdat ik uiteindelijk zo'n twaalf manuscripten in mijn la had liggen.

–Zou je moeder misschien je eerste redacteur kunnen zijn?

– Ja, natuurlijk. Maar mijn moeder was niet objectief. Voor haar was alles prachtig. Ik was enthousiast, maar ik wist dat ik iets anders moest lezen. Zij waren het die me aanmoedigden om ze naar uitgevers te sturen. Want toen ik een boek oppakte en naar de achterkant keek, stond er "diploma rechten", "diploma in iets anders". Ik dacht: "Wat als ik nergens een diploma in heb? Wie gaat me dan uitgeven?" Maar ik stuurde het op. Natuurlijk zeiden ze nee, maar, oh mijn vriend, als ik een "nee" krijg, komt die krijgshaftige kant van me naar boven. Dus bleef ik proberen een "ja" te krijgen tot ik het kreeg.

–Heeft u naast uw werk ook schrijfcursussen gevolgd?

–Ja, ik zag een cursus romanschrijven en schreef me in. De professor vroeg ons allemaal wat voor soort roman we gingen schrijven. Ik zei dat ik een grappige chicklitroman ging schrijven, zoals Sex and the City. En hij zei: "Jullie hebben geen toekomstvisie; niemand gaat dat boek voor jullie uitgeven. Dat is alleen in de Verenigde Staten of Engeland uitgegeven." En ik antwoordde: "Wat kan mij het schelen? Ik schrijf wat ik wil. En aangezien niemand mij gaat publiceren, zal niemand me ervan weerhouden te schrijven wat ik wil." Hoe dan ook, we volgden de cursus en op de laatste dag moesten we de eerste hoofdstukken van een roman inleveren. Ik had op dat moment al twaalf romans. De professor had mijn laatste essay niet ontvangen en vond dat vreemd, want ik was erg ijverig. Hij belde me op: "Je hebt me je laatste essay nog niet gestuurd." Ik antwoordde: "Kijk, ik heb een boek van zo'n 300 pagina's geschreven, en er zijn zo'n 30 studenten. Als elke student een boek van 300 pagina's voor je schrijft, zou je dood kunnen gaan." Ik herinner me dat hij zei: "Nee, ik wil het lezen omdat ik het hele verhaal heb gevolgd, en ik wil weten wat je aan het eind hebt gedaan."

– Ja. Ik heb het hem opgestuurd. De volgende dag belde hij me: "Ik vond het geweldig." Dat iemand anders dan je moeder, tante of neef dat zegt, geeft het net iets meer waarde. "Wat als ik het publiceer?" vroeg hij. "Hoe dan?" En hij begon te lachen. Hij zei: "Ik ben redacteur en geef van die leescursussen. En de dag dat ik je vertelde dat je geen toekomstvisie had en je antwoordde dat je schreef wat je maar wilde, zei ik: 'Dit meisje heeft iets te zeggen.'" Hij publiceerde mijn eerste roman.

– Ondanks kritiek staat romantiek bovenaan de bestsellerlijst. Wat vinden uw lezers ervan?

– In Spanje zeggen ze altijd tegen me: "Megan, jij bent de Justin Bieber van de boekhandels." Ik vind dat echt grappig. Ze zeggen dan: "Als je je boek publiceert, bespaar je de maand." Ik ben ongelooflijk enthousiast. En niet alleen over mijn eigen boeken, maar ook over die van andere collega's. Bovendien lezen lezers van romantische romans niet één boek per maand; ze lezen er vijf of zes. Dus romantische romans redden ons, maar in de kranten lijken ze nog steeds als tweederangs te worden beschouwd. Wij zijn er om ze te verdedigen.

–In andere interviews zei u dat u een zeer hechte band met uw lezers hebt.

– Nou ja, ik beheer mijn sociale media en dat weten zij.

–Kunt u feedback delen over het lezen van de tekst die u heeft beïnvloed?

–Er is me zoveel overkomen. Eens schreef een meisje me: "Megan, ik heb kanker en ik ga chemotherapie krijgen. Ik neem je boek, Frogs Fall in Love Too, mee." Ik zat het daar te lezen en lag helemaal dubbel van het lachen. Mijn chemo-vriendinnen vroegen me wat ik aan het lezen was. Omdat ze het zo vaak hadden gerecenseerd, vroegen ze of ze hetzelfde boek mochten kopen. De volgende dag hadden ze een boekenclub. De lezer stuurde me een foto, en ze waren allemaal verslaafd aan chemotherapie dankzij het boek. Alleen al de gedachte dat ik die vijf mensen aan het lachen had gemaakt, was geweldig voor me.

– Hartelijk dank dat u hen heeft geholpen om zichzelf te ‘empoweren’.

– Ja, veel vrouwen zeggen tegen me: "Dankzij je boeken besefte ik dat ik een andere richting in mijn leven moest inslaan." Een man schreef me ook, helemaal geïrriteerd: "Mijn vrouw heeft zichzelf sterker gemaakt en is van me gescheiden. Ik hoop dat je haar alimentatie betaalt." Maar meestal vertellen ze me heel, heel leuke anekdotes. Sterker nog, ik heb vandaag een van mijn beste vriendinnen ontmoet dankzij mijn boeken.

–Laat u zich bij het schrijven inspireren door verhalen van mensen die dicht bij u staan?

– Soms wel. Mijn vrienden vertellen me dingen, en dan zeg ik vaak: "Dat hou ik voor mezelf", maar ik verander de naam afhankelijk van de omstandigheden. Of ik zie iemand en zeg: "Oh, ik wil een boek over je schrijven." Weet je wie Can Yaman is? Hij is een Turkse acteur die erg beroemd was in een soapserie. Mijn vrienden stonden erop dat ik hem zag, en hoewel ik geen tijd had, zag ik hem en dacht: "Wow, hij is geweldig. Ik schrijf een boek over die man." Ik raakte fysiek door hem geïnspireerd voor mijn volgende boek. Er zijn veel dingen over mezelf in mijn romans die alleen ik weet, en ik denk dat het andere schrijvers ook overkomt: afhankelijk van hoe je wakker wordt, verloopt het boek die dag zo.