Pablo Aguado, met zweep en kompas, snijdt het zwaarste oor af op de Gijón-markt

Vergeef me, Talavante, de recente winnaar van een triomfantelijke Begoña- beurs, die afgelopen zondag werd afgesloten met de Puerta Grande van de Extremadura-stierenvechter. Maar als we het kaf van het koren scheiden, was het Aguado die de krantenkoppen haalde, want met de meest complexe partij van een gevarieerd stierengevecht met de twee Lorenzo Fraile- ijzers demonstreerde hij zijn opmerkelijke technische vooruitgang zonder zijn persoonlijke benadering van het stierenvechten te verwaarlozen.

Aguado waardeert nu meer stieren, of, met andere woorden, hij gebruikt de zweep zonder zijn ritme te verliezen en haalt het maximale uit stieren die hij voorheen niet de juiste draai kon vinden. Hij was geweldig met een derde stier, die hij opmat en van binnenuit kwam, waarmee hij standhield en vertrouwde voordat hij er voortreffelijk tegen vocht en het belangrijkste oor van de cyclus afsneed. Hij gaf bevel aan de stier die de kermis sloot, die losgeslagen en zonder zijn kop te laten zakken, zichzelf ruimte en tijd gaf, en één voor één stal hij verbluffende natuurlijke passen. Maar deze doodde hij niet.

Talavante daarentegen gebruikte de puntilla niet bij de vijfde stier, een van de stieren van de kermis, waartegen hij met evenveel passie als snelheid vocht. Zijn beslissende optreden had verdiensten, zoals connectie en intensiteit, maar miste meer kalmte in een optreden dat meer direct dan permanent was. Hij wist echter de bitterheid van het gevecht met de rebelse tweede stier te overwinnen, wiens constante ontsnappingen hem een bitter gevoel gaven.

Manzanares van zijn kant trok het meest haalbare lot. De eerste was nobel en zachtaardig, die hij kalm uitvocht zonder hem te forceren om de afgemeten conditie niet te verstoren, en de vierde was dapper en repetitief, die hij elegant uitvocht voordat hij met het staal miste.