Papa / De Kruiderij

De gezinskeuken – het thuis koken – is nooit een mannenwereld geweest. Het was een ruimte gereserveerd voor moeders, grootmoeders, huishoudelijk personeel, vrouwen; zo was het ook in mijn huis. Maar toen mijn vader weduwnaar werd en alleen achterbleef, veranderde er iets in hem.

Ze ontdekte – of herontdekte misschien – dat voeden en gevoed worden ook een uiting van zorg en aanwezigheid is. Ze begon te koken, niet uit plichtsbesef, maar voor haar plezier. Daarin vond ze gezelschap, gesprekken, plezier en een andere manier om dichtbij te zijn.

Hij kijkt naar kookzenders, probeert recepten uit en is dolblij met elk nieuw gerecht dat hij lekker vindt. Hoewel hij ruim tachtig is, behoudt hij zijn levenslust en cultiveert die via eten en literatuur: hij vertelt enthousiast over wat hij heeft gekookt en gegeten, fantaseert over wat hij nog wil ontdekken en herbeleeft de smaken die hij onderweg is tegengekomen. Met hem op reis gaan betekent in elke stad stoppen, een hunkering volgen en luisteren naar het verhaal achter elke hap.

(Lees meer: ​​Van ego tot echo, de ziel van creatieve keuken )

Met passie wijst hij ons de plekken aan waar de lekkerste millefeuilles, de meest verse almojábana en de eerlijkste stoofschotels te koop zijn. In elke herinnering brengt hij de vreugde over van iemand die met enthousiasme en hart op tafel leeft.

Zijn manier om de wereld te bewonen is door ervan te eten, te verkennen, te lezen en ervan te genieten. Dankzij hem heb ik geleerd dat koken niet alleen via de vrouwelijke lijn wordt geërfd: er zijn ook vaders die koken en voeden.

We organiseren eetbare bijeenkomsten, gaan naar Cartagena, naar het centrum van Bogotá, om garnalenceviche te eten, en voor het dessert gaan we naar Doña Pachita voor Gloria-taart. De salpicón (zoute sandwich) in het Nationaal Park is een zondagsgeplande maaltijd. Hij ontbijt altijd met Gala-taart en Coca-Cola maakt deel uit van zijn dagelijkse voeding. Hij is dol op thee en maakt af en toe zijn beroemde aardappelomelet voor me, hoewel ik zou willen dat hij die vaker maakte. De laatste tijd is hij bezig met het perfectioneren van een garnalenmoqueca (een soort dessert) die hij tijdens een reis heeft geprobeerd. Hem gelukkig zien in de keuken herinnert me er voortdurend aan welke rol eten in zijn leven speelt.

Door de geschiedenis heen heeft de gastronomie haar "vaders" gehad: Auguste Escoffier, die de moderne professionele keuken organiseerde; Antoine Carême, de architect van de banketten; Jean Anthelme Brillat-Savarin, filosoof van de smaak; Parmentier, die de aardappel verheerlijkte; Paul Bocuse, die de nouvelle cuisine propageerde; en Ferran Adrià, die de grenzen van culinaire creativiteit verlegde. Referenties, pioniers, systematiseerders, denkers. Namen verbonden met techniek, innovatie, onderzoek en avant-garde.

(Lees ook: Schrijven en kruiden / De condimentary )

En dan zijn er de ouders die ons dagelijks via eten opvoeden en verzorgen. Zij die voor onze kinderen koken, ons verwennen met hun gerechten en waarden aan tafel bijbrengen. Zij die ons uitnodigen om het onbekende te proberen, te herhalen wat we lekker vinden en van het leven te genieten.

Dit is een eerbetoon aan de vaders die de kachel hebben aangestoken, herinneringen hebben gedeeld en ons hebben geleerd dat liefde ook te maken heeft met weten wat en hoe we graag eten . Want juist in die alledaagse gebaren blijft hun liefde bestaan. Aan Douglas, mijn vader.