Urdiales' snelle vervanger in Bilbao: drie uur lang uitputten om een ​​pak en een bemanning te vinden, 180 kilometer af te leggen en op te treden in de arena van Vista Alegre.

Het tweede stierengevecht van de San Isidro Fair kondigt een trio aan van Diego Urdiales, David Galván en Víctor Hernández, met stieren van El Pilar.

De hoofdpersoon van de anekdote van vandaag is het voorprogramma, dat de middag van 28 augustus 2010 ongetwijfeld nooit zal vergeten.

Dat jaar voldeed Diego Urdiales met succes aan zijn verplichtingen aan Bilbao door een oor af te snijden tijdens het stierengevecht met Victorino Martín. Drie dagen later, om 14.30 uur, genoot de Riojan van een gezellig samenzijn met zijn familie in zijn huis in Arnedo toen de telefoon ging.

— Hallo Diego, ik ben Pablo Chopera, hoe gaat het? wat ben je aan het doen?

—Hallo, Pablo. Nou, hier thuis, mijn dochter aan het voeden.

—Hé, schiet op, want je moet vanmiddag in Bilbao met een stier vechten.

Urdiales dacht dat het een grap was en hing op . Maar Chopera belde opnieuw en bleef aandringen.

—Hé, ik meen het. Er zijn wat testen op de rug van Perera gedaan en hoewel we met hem hebben getekend, kan hij niet vechten. Ze constateren dat er een wervel is gekneusd en hij moet stoppen.

—Pablo, geef me even; Ik moet dit accepteren.

En nadat hij had opgehangen, analyseerde Urdiales de situatie, die niet eenvoudig was: "Het was half drie 's middags. Het stierengevecht in Bilbao was om zes uur 's avonds. En ik was in Arnedo, dat is bijna twee uur rijden. Van mijn bende had ik alleen mijn vertrouwde man, El Víctor, bij me, want de rest woont buiten. En om het helemaal af te maken, had ik geen stierenvechtoutfit, want mijn zwaardvechter was met bijna al mijn kleren in Madrid."

Maar hij besloot toch door te gaan en Chopera opnieuw te bellen.

—Pablo, ik weet nog niet eens hoe ik er ga komen, maar ik zal er zijn. U kunt vanmiddag op mij rekenen.

In hun haast hebben ze geen documentatie meegenomen. En als ze dan de snelweg op reden en gingen tanken, moesten ze al het kleingeld dat ze hadden weggooien. En zet de race tegen de klok voort naar Bilbao. Toen ze daar aankwamen, besloten ze om direct naar het plein te gaan, omdat ze geen tijd hadden om bij het hotel langs te gaan. En toen ging het weer mis.

—Als ik naar Bilbao ga, volg ik altijd het pad naar het hotel. Ik was nog nooit de stad ingegaan om direct naar het plein te gaan. En we raakten verdwaald. Wij waren wanhopig.

Toen zagen ze een groep vrienden een maaltijd vertrekken en besloten ze te stoppen en de weg naar het plein te vragen. En een van hen ontmoette de stierenvechter.

— Man, maar jij bent Diego Urdiales!

—Ja, maar ik heb geen zin in introducties. Vertel me alsjeblieft hoe ik bij de arena kom, want ik ga vanmiddag stierenvechten.

-Als? Sorry, maar je gaat vandaag niet stierenvechten . Als we naar de stierengevechten gaan. En vanmiddag ga je niet stierenvechten.

—Ja, maar ze hebben mij geroepen omdat Perera niet tegen stieren kan vechten, dus ik zal tegen ze vechten. Weet jij de weg naar het plein wel of niet?

-Ja natuurlijk.

Op dat moment was de wanhoop zo groot dat Urdiales de jongen van zijn borst pakte, hem in het busje zette alsof hij werd ontvoerd en hem gebruikte als menselijk navigator om naar Vista Alegre te komen. Bij aankomst was het een heel vreemd gevoel.

—Ik verliet de kamer met de jurk, een roze en gouden die ik niet meer droeg en die ik gelukkig nog thuis had. Het was net na 5 uur in de middag en er was niemand aanwezig, behalve een portier.

Urdiales kreeg nauwelijks tijd en kreeg een kamer in de ziekenboeg toegewezen om zich om te kleden. Er kwam een ​​dokter, die hem een ​​glas suikerwater aanbood en hem vertelde dat hij moest douchen om de zenuwen waarmee hij was gekomen tot bedaren te brengen. En toen de trompetten op het punt stonden te klinken, kwam Urdiales, nog zonder dat hij iemand van zijn volk had gezien, helemaal ingepakt tevoorschijn, klaar om de meest surrealistische parade van zijn hele leven te beginnen.

" Het was een ondraaglijk, onvoorstelbaar gevoel . Bij stierenvechten kun je je van alles voorstellen, maar om half drie 's middags je dochter voeden en dan om zes uur 's avonds met Ponce en Fandiño de arena in Bilbao uitlopen... Het was ongelooflijk", herinnert hij zich.

Nog twee details: omdat de stier slechts met één peon arriveerde, moest het stierengevecht, bij wijze van uitzondering, met zeven banderilleros en vier picadors worden gehouden. Ander. De ziekenzaal waar hij zich als stierenvechter had verkleed, vulde zich later met professionals, want afgezien van Ponce' oor bij de vierde stier, werd de middag gekenmerkt door de ernstige stoten die Iván Fandiño en de banderillero Mario Romero opliepen, die gewond was geraakt door de zesde stier van El Puerto de San Lorenzo.

• Anekdote opgenomen in het boek 'Other 300 Bullfighting Anecdotes' , uitgegeven door La Esfera de los Libros