Van Noorwegen naar Santiago op de fiets: José fietst acht uur per dag om bewustzijn te creëren voor niet-gediagnosticeerde patiënten.

José Torres is een groot liefhebber van sport en avontuur. Hij vindt een manier om deze twee passies te combineren op de Camino de Santiago . Daarom heeft hij in zijn leven al verschillende routes afgelegd en is hij pas 10 dagen geleden aan zijn laatste begonnen. Maar deze is nog specialer, niet alleen vanwege de unieke kenmerken van de tocht, maar ook vanwege het doel dat hij nastreeft. Deze gemeentepolitieagent uit Crevillente (Alicante) fietst meer dan 5300 kilometer om aandacht te vragen voor het werk van Objetivo Diagnóstico, een vereniging van mensen die de ziekte waaraan ze lijden niet kunnen benoemen.

"Ik ben dol op de Camino de Santiago en heb er al veel gedaan. De laatste die ik twee jaar geleden deed, was die vanuit Rome . Ik wilde het doen om de vereniging Objetivo Diagnóstico een naam te geven, maar het was erg gehaast en ik deed het in mijn eentje. Eind oktober of november zat ik thuis te eten en kwam het onderwerp Camino ter sprake. Ik had net op sociale media iemand gezien die een Camino had gelopen die ik niet kende, die van San Olav. Ik sprak met Carmen [Sáenz], de voorzitter, en vroeg haar wat ze ervan vond als we de Camino dit jaar met meer tijd zouden organiseren om haar werk onder de aandacht te brengen," legt hij uit.

Op 8 juni begon hij aan zijn avontuur, dat hem door Noorwegen, Zweden, Denemarken, Duitsland, België en Frankrijk voert en uiteindelijk in Spanje eindigt. Hij is van plan om ongeveer 40 tot 45 dagen af ​​te leggen van zijn startpunt in Trondheim tot zijn eindpunt in Santiago de Compostela. Om dit te bereiken, fietst hij zeven tot acht uur per dag , hoewel het aantal kilometers afhankelijk is van het weer. Toen hij met deze krant sprak, wist hij niet precies waar hij was, maar hij wist wel dat het in Denemarken was en dat hij in elf dagen 1400 kilometer had afgelegd.

Sinds 8 juni is zijn routine hetzelfde: vroeg opstaan, rond 6 uur 's ochtends, als het al licht is. "Hier waar ik nu ben , komt de zon om 3 uur 's ochtends op ; in Noorwegen en Zweden werd het nooit donker," zegt hij. Eenmaal wakker, ontbijt hij meestal met wat koekjes en een smoothie, pakt alles uit en begint kilometers te fietsen. Na twee of drie uur fietsen stopt hij om iets te eten, wat hij meestal in de supermarkt koopt.

Tegen de middag probeert hij in een bar te eten en van de gelegenheid gebruik te maken om zijn batterijen en zijn mobiele telefoon op te laden ... "Ik heb zonnepanelen bij me, maar er is hier weinig zon; vandaag heeft de zon de hele dag niet geschenen en ik heb nog niets opgeladen," zegt hij. Eenmaal op zijn bestemming aangekomen, begint hij zich te settelen. In Denemarken verblijft hij in opvangcentra , een soort houten openluchthut met een dak, twee wanden en soms een waterkraan. " Ik zet de tent op, haal alle tassen eruit en als er water is, was ik me een beetje en kook ik het avondeten op het fornuis; gisteravond was het spaghetti met tomatensaus," legt hij uit. Om negen uur 's avonds slaapt hij alweer.

Hij bracht de meeste nachten door in zijn tent , maar soms liet de kou het niet toe om te blijven. Dan moest hij in een hotel of pension overnachten. Dat vond hij wel prettig, omdat hij dan beter kon slapen en douchen.

Deze reis wordt gefinancierd door 11 sponsoren, vrienden en lokale ondernemers, plus de mensen die podia sponsoren voor 40 euro . Het is echter ook mogelijk om kilometers te kopen, zoals beschreven in de Diagnostische Doelstelling .

"Ik wil dat alles wat ik overhoud naar hen gaat; ik wil niet dat ze iets bijdragen . Zo heb ik bijvoorbeeld 8 van de 11 dagen in de tent geslapen om zoveel mogelijk te besparen, want alles is hier zo duur," benadrukt hij. Deze actie maakt deel uit van het project Objetivo Santiago , een initiatief van de vereniging die strijdt voor toegang tot diagnose, onderzoek en ondersteuning van de " duizenden mensen die in medische onzekerheid leven ", zoals beschreven.

"José fietst alleen, met zijn tent en beladen fiets, door zes landen om een ​​stem te geven aan degenen die geen stem hebben. "Elke kilometer is een schreeuw om onderzoek, om hoop en om de waardigheid van degenen die nog steeds op antwoorden wachten", vat de vereniging samen. Momenteel leven er in Spanje drie miljoen mensen met een zeldzame ziekte. Sáenz merkt op dat, hoewel er geen officiële gegevens zijn, 20% van dat aantal nog niet gediagnosticeerd is.

Anekdotes van de reis

Hoewel José alleen reist, is hij verschillende reisgenoten tegengekomen , waaronder rendieren, herten en eekhoorns. Hij heeft sneeuw gezien midden juni en hij heeft solidariteit gevonden bij zijn buren.

Toen hij de grens van Noorwegen naar Zweden overstak, viel zijn mobiele telefoon uit en had hij geen data of telefoongesprekken meer. Hij kon dus niemand bereiken of zijn familie laten weten dat het goed met hem ging. "Ik zat vast midden in het bos, moest de weg op en zag een huis. Ik ging erheen, belde aan en werd begroet door een ouder echtpaar dat om wifi vroeg, allemaal zonder tolk. Eindelijk kon ik contact opnemen met een vriend die een telefoonmaatschappij heeft. Ik had mijn tent midden in het bos opgezet en de vrouw zei dat ik in haar tuin moest slapen totdat ik het had gerepareerd," herinnert hij zich.