Het slachtoffer, de slechterik en de misvatting van de 'familie'... (Mening)

Niemand heeft ooit gezegd: "Voetbal is van voetballers." En niets is meer waar. Gewapend met de flair van talent waarmee ze ter wereld kwamen, trekken ze, afhankelijk van de omstandigheden, het heldenpak aan en uit als het goed gaat en het slachtofferpak als het misgaat. Ze zullen nooit schurken worden; ze zijn geboren om idolen te zijn.

Maar wat gebeurt er als zij degenen zijn die de regels verdraaien, die projecten "omverwerpen" als ze bepaalde deals niet leuk vinden, die de dromen van de fans opofferen voor hun eigen persoonlijke belangen? Want dat gebeurt... vaker dan je denkt.

Als ze zeggen dat zo'n team 'een familie' is, doelen ze dan op de disfunctionele familie waarin we bijna allemaal leven, of op dat perfecte, maar onwerkelijke idee van kleffe vrede en harmonie? Want in werkelijkheid bestaat er maar één. En dat is de familie die, zich bewust van haar eigen ellende, haar zonden niet verbergt, maar ze onder ogen ziet.

Voor de familie van América bijvoorbeeld, komt Juan Fernando Quintero duur te staan. Iedereen wist dat dit zou gebeuren toen ze een speler van 2,5 miljoen dollar contracteerden, maar niemand geloofde dat hij binnen vijf maanden van smeken om te komen naar weigeren om te blijven zou gaan.

In zijn legitieme recht op betaling voor zijn werk dreigt hij de stabiliteit van de club te ondermijnen, die in feite moet instaan ​​voor zijn betalingen, ook al is hij slechts een tussenpersoon voor de zakenlieden die beloofden zijn kosten te dekken en dat blijkbaar niet deden. Hij zal vertrekken, net zoals hij Racing, River, Junior, DIM, Porto en Shenzhen deed... omdat het universum de magie van zijn linkervoet nooit volledig recht zal doen. De Rode Duivels, die met hem de droom van een titel kochten, zullen hem met volle zakken en lege prijzenkasten zien. Het maakt niet uit wanneer je dit leest...

Om nog maar te zwijgen van de familie Atlético Nacional , die ziet hoe het succesvolle en benijdenswaardige project dat boven alle coaches stond, blijkbaar niet boven de spelers staat. Hetzelfde team dat in december alles won, is nu vermoeiend, doelloos, balvast, doelpuntloos en ambitieloos, omdat ze blijkbaar de man met de doellijn niet mogen. En de club die hen betaalt ook niet? Ervan uitgaande dat Gandolfi de meest misleide coach aller tijden was, hoe valt dan te verklaren dat in de Copa Libertadores diezelfde spelers die nu zo aarzelen, de blunders van hun coach in de wedstrijden in Brazilië hebben rechtgezet en in het Atanasio hebben gewonnen, omdat voetbal hun erfgoed is, een plek in de achtste finales? Wat was de motivatie? Was het drankje op in de Liga-vierhoeken, of hebben ze de finale expres laten liggen? Vergeef me, maar het is onmogelijk om het niet te vermoeden.

De situatie van Junior de Barranquilla is iets wat NASA zou moeten onderzoeken: de spelers die daar aankomen, zijn nutteloos, noch voor de zelfgenoegzame noch voor de veeleisende coach, noch voor de nationale noch voor de buitenlandse, noch voor de meester van de bemiddeling (Luis Fernando Suárez) noch voor de boksringboef ( César Farías ). Hoewel ze door het hele land worden benijd om hun omvang en de manier waarop ze hun salarissen betalen, blijven ze jaar na jaar frustraties oogsten door zich koelte toe te wuiven aan de kust, terwijl hun fans hen, terecht, de rug toekeren. En ze durven te klagen! Maar zodra ze 'Quillami' verlaten, worden al degenen die niet nuttig waren, plotseling idolen, figuren, zelfs finalisten van de Liga. Kortom, consistentie.

Het klopt dat voetballers een speciaal ras zijn, dat de vleierij bij hen nooit af is, dat wij stervelingen altijd dankbaar zullen zijn voor hun talent. Maar op een dag zouden zij, die vele heldhaftige gevechten hebben gewonnen, moeten ophouden met navelstaren en zich richten op wat hen in stand houdt: de fans. Als ze hen niet het spektakel geven dat ze eisen, is er geen business, geen spel. Voetbal is een wederzijdse slavernij. Denk niet dat de kettingen hen geen pijn zullen doen, omdat ze van goud zijn gemaakt.