De bar uit de sitcom "Cheers", een toevluchtsoord voor trieste personages en een hilarisch publiek

Na een half dozijn afleveringen van NBC's eerste seizoen van Cheers voegden de makers van de serie een disclaimer toe vóór de aftiteling, die door de hoofdrolspelers van de serie werd uitgesproken: " Cheers wordt gefilmd voor een live studiopubliek." Vanaf de première op 30 september 1982 bevond Cheers zich in een vreemde situatie.

Deze serie, een traditionele sitcom, kreeg onmiddellijk lovende kritieken (maar geen publieke waardering, die in die beginjaren gering was), waaronder de New York Times , die "een cast vol nieuwe gezichten prees, die toch al op weg lijkt om een theatergezelschap te worden" . Een van de attracties van deze pilot was de onwaarschijnlijke verschijning van een spraakzame en pedante academicus in een bar in het centrum van Boston, Cheers genaamd. In de eerste aflevering slaagde Diane Chambers (Shelley Long) erin om door haar scriptiebegeleider te worden gedumpt, aangenomen te worden als serveerster en de eigenaar en manager van het etablissement, de knappe, bijna knappe, gepensioneerde honkballer en nuchtere alcoholist Sam Malone (Ted Danson), tot waanzin te drijven (met liefde, woede en vele andere dingen).

Diane Chambers' voortreffelijke gebruik van de term "pâté de terre" (in het Frans in de tekst) in plaats van "potato" en grappen met literaire of filosofische grootheden moeten een publiek hebben aangetrokken dat niet bepaald dat van gewone sitcoms was, aangezien ze klaagden over het volume van het gelach op de soundtrack. Om de irritante kijkers te sussen (en het altijd aanwezige vermoeden weg te nemen dat het gelach vooraf is opgenomen), installeerden de broers Glen en Les Charles en James Burrows, de makers van Cheers , deze wekelijkse herinnering, die zou blijven staan tot de finale, bestaande uit de ^274e en ^275e aflevering, die werd uitgezonden op 20 mei 1993, aan het einde van het elfde seizoen.

Je hebt nog 71,3% van dit artikel te lezen. De rest is gereserveerd voor abonnees.