Hoofdredactioneel. De geest van ontbinding hangt opnieuw boven het Élysée.

Een jaar na de ontbinding in 2024 kan Emmanuel Macron de Nationale Vergadering opnieuw ontbinden. De president van de Republiek blijft vaag over dit besluit, dat een riskante en impopulaire optie blijft, ondanks dat het zijn ultieme machtsmiddel is.

Een jaar later herwon Emmanuel Macron op dinsdag 8 juli de macht om de Nationale Vergadering te ontbinden. Zal hij die macht gebruiken en het opnieuw doen? De president van de Republiek aarzelt om deze vraag te beantwoorden, maar hij heeft zijn charme herwonnen. Ontbinding blijft een afschrikkingswapen. Het doel ervan is niet om gebruikt te worden, maar om te voorkomen. De president van de Republiek houdt er meer dan wie ook van om mensen te verrassen. Een jaar geleden, op deze inmiddels noodlottige 9 juni 2024, was bijna niemand op de hoogte. Het staatshoofd verheugde zich evenzeer in de ontbinding als in het verrassen van zijn wereld. Hij wist toen nog niet dat de jager de prooi wordt.

Tegenwoordig houdt Emmanuel Macron de ambiguïteit in stand, omdat het de enige macht is die hij nog heeft. Openlijk afstand doen van die macht zou gelijkstaan ​​aan overgave, zich overgeven aan de genade van een politieke klasse die gretig de bladzijde omslaat, gretig haar eigen bladzijde omslaat. De president zwaait dus nuchter met de dreiging, zoals hij begin juni uitlegde dat hij niet de gewoonte heeft zichzelf een constitutionele macht te ontnemen, en dat "als politieke partijen zouden besluiten (...) het land te blokkeren", hij daartoe zijn toevlucht zou kunnen nemen, maar dat "dat niet zijn wens is".

Naast het herwinnen van de almacht van zijn inmiddels Jupiteriaanse voorvader, zou Emmanuel Macron, na een nieuwe ontbinding, in de verleiding kunnen komen om uit deze grote politieke depressie te komen met een regering die uiteenvalt, een gefragmenteerde Assemblee, verteerd door berekeningen en onwaarschijnlijke allianties, en met vastgelopen belangrijke hervormingen. Hij zou ook zijn macht om de premier te benoemen kunnen terugwinnen, tegenover een François Bayrou die hem irriteert, een premier die niets doet, zelfs niet wat de president van hem vraagt.

In de praktijk heeft Emmanuel Macron er weinig belang bij de regering te ontbinden. Het kiezen van een nieuwe vergadering verandert misschien niets. Het is moeilijk voor te stellen dat de president zich wil storten op de heftige kritiek en de gevolgen van een jaar geleden, met deze woedende en verbijsterde Fransen, politici en leiders van het grootkapitaal.

In plaats van, zoals hij beloofde, "verduidelijking" te brengen en te vechten tegen "wankele regelingen en oplossingen" , heeft Emmanuel Macron een eindeloze crisis veroorzaakt, met het beeld van een land dat achteruitgaat, markten die in paniek raken en een zelfverklaarde anti-RN-president die als springplank dient. Er is geen magische oplossing die de gevolgen van de eerste zou kunnen uitwissen.

De peilingen zijn rampzalig voor de president van de republiek, net als een jaar geleden. Emmanuel Macron heeft er geen belang bij de regering opnieuw te ontbinden. Misschien is dat wel wat zorgwekkend zou moeten zijn, gezien zijn neiging om te verschijnen waar hij het minst verwacht wordt.