Monaco neemt wet aan over afwisselend verblijf voor kinderen van gescheiden ouders, dit verandert er

Het Vorstendom Monaco zet zich al jaren in voor de modernisering van het familierecht en heeft zojuist een nieuwe stap gezet met de stemming, woensdagavond in de Nationale Raad, over een wetsvoorstel betreffende de afwisselende verblijfplaats van kinderen van gescheiden ouders.

De tekst, die voortkomt uit wetsvoorstel nr. 261 dat bijna een jaar geleden door gekozen functionarissen werd aangenomen, bepaalt dat de voogdijrechter, "wanneer het belang van het kind" dit rechtvaardigt, "kan bevelen dat het kind afwisselend in de woning van beide ouders verblijft", zelfs als een of beide ouders daar niet mee instemmen.

"Bewijs van vooruitgang" voor gekozen functionaris Guillaume Rose, "een grote stap voorwaarts" volgens Karen Aliprendi, "een terechte keuze" in de ogen van Maryse Battaglia.

Met deze hervorming voldoet de stadstaat nu aan de internationale verdragen die zij eerder heeft geratificeerd, in het bijzonder het Verdrag van New York van 20 november 1989, waarin is bepaald dat "de belangen van het kind een primaire overweging moeten zijn".

De ‘voorlopige’ periode wordt optioneel

Tot nu toe kon in Monaco het gezamenlijk verblijf, ingevoerd in Wet nr. 1450 van 4 juli 2007, enkel door de magistraat worden uitgesproken met de voorafgaande wederzijdse instemming van de ouders.

Als er conflicten tussen de twee zouden ontstaan, zou dat de situatie, met name op juridisch vlak, ernstig kunnen vertroebelen, ten nadele van hun nakomelingen en hun welzijn.

"Het huidige kader straft de ouder die geen voogdij heeft, vaak de vader, onterecht", merkte de vereniging SOS Divorcés Monaco op, een van de acht instanties die betrokken zijn bij het wetgevingswerk.

Aanvankelijk wilde de regering van de Prins dat er eerst en systematisch 'voorlopig' voor een bepaalde periode een wisselend verblijf zou worden geregeld, voordat het definitief werd (of, als dat niet lukte, dat er een verblijfsregeling werd getroffen bij een van de ouders).

Aan het eind van een institutionele dialoog gaf de uitvoerende macht de Nationale Raad toestemming om het voorlopige karakter van de beslissing van de rechter optioneel te maken.

"De Commissie [voor de Rechten van de Vrouw, Gezin en Gelijkheid] maakte zich zorgen over de voorzienbare excessen van de invoering van een mechanisme (...) dat geïnterpreteerd kon worden als een 'proefperiode' , en dat in de meest conflictueuze situaties schadelijke manoeuvres zou kunnen aanmoedigen om uiteindelijk een rechterlijke beslissing te verkrijgen die gunstiger is voor een van de partijen", betoogde gekozen vertegenwoordiger Christine Pasquier-Ciulla in haar rapport.

Een ander argument: het risico verkleinen dat de procedure in een toch al bijzonder gespannen geschil wordt gecompliceerd. Tot slot herinnerde de gekozen ambtenaar eraan dat elke beslissing met betrekking tot het ouderlijk gezag herzienbaar is zodra een partij (vader, moeder of officier van justitie) de zaak bij de rechter aanhangig maakt, in aanwezigheid van een nieuw feit.

'Wisselende woonplaats betekent niet wisselend conflict'

Vóór de stemming over deze tekst, die geen tegenstemmen kreeg, sprak de interim-minister van Staat, Isabelle Berro-Amadeï.

"De wet is niet alleen een kader: ze is ook een steun, een waarborg en soms een hefboom om kwetsbare levenspaden tot rust te brengen ", verklaarde ze. "Met deze tekst bevestigen we dat het belang van het kind niet afhankelijk mag zijn van conflicten tussen volwassenen, en dat de overheid de taak heeft om eerlijke en stabiele maatstaven te creëren waarrond het kind zichzelf kan blijven ontwikkelen."

Dezelfde toespraak werd gehouden aan de andere kant van de Kamer, met Christine Pasquier-Ciulla, die gelooft dat "wisselende verblijfplaats niet betekent dat er sprake is van wisselend conflict, maar van een permanente band" .

Bij diepgewortelde conflicten kan het kind hierdoor evenveel tijd met beide ouders doorbrengen en zo mogelijk proberen te ontsnappen aan het loyaliteitsconflict waarin het maar al te vaak verstrikt raakt. Natuurlijk bestaat er geen wondermiddel in deze kwestie en is elke situatie anders.

"De tekst zet een koers uit"

Voordat de voogdijrechter een beslissing neemt, kan hij immers onderzoeksmaatregelen bevelen om hem te informeren over de situatie en uiteindelijk te bepalen welke oplossing het beste is.

"De rechter wordt niet gedwongen om van verblijfplaats te wisselen, maar het is een nieuwe mogelijkheid die hem wordt geboden, omdat voorheen de instemming van de ouders vereist was", zegt Christine Pasquier-Ciulla.

En Béatrice Fresko-Rolfo vervolgde: "Het wetsvoorstel pretendeert niet het conflict op te lossen, maar het geeft een richting aan. Die van het behoud van de band, van liefdevolle continuïteit en van wederopbouw. ​​In een samenleving waarin gezinsmodellen evolueren, waarin vrouwen hun plaats innemen en vaders hun plaats volledig innemen, moeten we echte gelijkheid in het ouderschap na de scheiding garanderen (...). Dit wetsvoorstel gaat over het zeggen tegen elk kind in kwestie: 'Jij staat centraal in onze zorgen' ."

Gelukkig kan de rechter bovendien rekening houden met de mening van het betrokken kind tijdens de procedure, ook al is het kind geen partij in de procedure.