Het Verenigd Koninkrijk is nog maar enkele maanden verwijderd van aansluiting bij Ghana en Mongolië, die om een ​​reddingsoperatie smeken

MENING

Als grote fan van Cum on Feel the Noize kijk ik enorm uit naar de revival van Slade en de volledige terugkeer van glamrock. The Sweet, Wizzard, Mud, T. Rex en co, brickies in panty's tot een man en achterkanten van bussen vermomd als pin-ups... het perfecte voorbeeld van de jaren 70, die overduidelijk terug zijn.

En nu we het er toch over hebben, laten we Greta Thunberg (voor de meeste mensen net zo lief als hoofdluis) vervangen door die lieve, knuffelbare proto-milieuactivisten The Wombles. Breng ijslollies terug met namen als Dalek Death Ray en Count Dracula's Deadly Secret, om te likken tijdens verschroeiend hete zomers waar geen prekerige, zelfingenomen tiener je een schuldgevoel over zou bezorgen. (Misschien nadat ze zo hoog in bomen was geklommen dat de gezondheids- en veiligheidsdienst naar het reukzout zou grijpen.)

Ja, ik vond de jaren 70 wel leuk... en dat geldt blijkbaar ook voor deze Labour-regering, die vastbesloten is om Groot-Brittannië failliet te laten gaan en zich schaamteloos wendt tot het Internationaal Monetair Fonds... net zoals Dennis Healy en Jim Callaghan in 1976 deden nadat de intimidatie van de vakbond en de rampzalige financiële incompetentie van Labour tot een economische ineenstorting hadden geleid.

Belasting betalen, uitgeven, de vakbonden omkopen... Gaat er een belletje rinkelen, Rachel?

Ik heb dit vooruitzicht al vaak in deze column aangekaart, maar geloofde ik er echt in dat het zou gebeuren? Niet echt.

Geloof ik het nu? Ik zou er de hypotheek op zetten.

Maar geloof me niet op mijn woord. Neem Nigel Farage of Kemi Badenoch niet op hun woord - Rachel Reeves aanvallen op financiële incompetentie hoort erbij (en laten we eerlijk zijn, het is net als katten slaan).

Maar luister eens naar de vertrekkende directeur van het Nationaal Instituut voor Economisch en Sociaal Onderzoek, Prof. Jagjit Chadha, die waarschuwt dat onze economie een groot risico loopt op instorten.

Hij noemde de financiële situatie van het Verenigd Koninkrijk ‘net zo gevaarlijk als de periode voorafgaand aan de IMF-lening van 1976’ en voegde toe: ‘Ik leef in een wereld waarin ik me kan voorstellen dat zoiets [een reddingsoperatie van het IMF] gebeurt, en in dat geval zullen we er alleen voor staan.’

“We kunnen de schulden niet herfinancieren, we kunnen de pensioenen niet betalen en de uitkeringen zullen moeilijk uit te keren zijn.”

Oké, geen pensioenen, geen universeel krediet, geen ziektegeld.

De volslagen derdewereldstaat, een financieel wrak, die zich bij economische grootmachten als Ghana, Mongolië en Pakistan voegt in de rij voor brood op de plank bij het IMF.

Het enige voordeel van deze theoretische interventie is dat de onafhankelijke kopstukken bij het IMF erop zullen staan ​​dat ze als voorwaarde voor de deal de economische teugels van Groot-Brittannië overnemen. Dat betekent dat er flink gesnoeid moet worden in de overheidsuitgaven, dat de opgeblazen ambtenarij op de schop moet, dat er een einde komt aan de zinloze DEI-eenheden en dat de deur voor de uitgang van betekenisloze quangos dichtgaat.

Klinkt allemaal geweldig. Maar ik gebruik het woord theoretisch omdat er een probleem is met een reddingsoperatie van het IMF.

Toen we in 1976 voor het laatst een crisis hadden, kregen we 10 procent van het noodfonds van het IMF.

Deze keer hebben we 50 procent nodig.

Dat betekent dat het niet gaat gebeuren.

Er is geen vangnet.

Andrew Sentance, voormalig lid van het rentebepalende monetaire beleidscomité van de Bank of England, zei: " Rachel Reeves ligt op koers om eind 2025 of 2026 een crisis in de stijl van Healey 1976 te veroorzaken. Net als Healey heeft ze de overheidsuitgaven, leningen en belastingen enorm opgevoerd, wat zowel vraag- als kosteninflatie heeft aangewakkerd. Als het beleid niet wordt teruggedraaid, stevenen we af op een economische crash."

Het zelfmoordbeleid van Reeves en Starmers - een voortdurende capitulatie voor de uiterst linkse economische idioten die de achterban van Labour vormen - heeft het "£22 miljard zwarte gat" van de Tories veranderd in een zwart gat van £50 miljard.

Over een paar weken verhoogt ze de belastingen opnieuw – hetzij via de hilarisch genaamde "sluipende belastingen" of via een gewone algemene verhoging van de inkomstenbelasting. En dit zal de zwakke groei en productiviteit van Groot-Brittannië nog verder de kop indrukken.

We komen terecht in een vicieuze cirkel die alleen eindigt met een bedelbrief aan het IMF.

In 1976 bedroeg de Britse schuldquote 48% van het bbp. Nu is deze 96,3%, wat betekent dat ongeveer één pond van elke tien die de overheid uitgeeft, naar de nationale creditcard gaat… die momenteel £111,2 miljard bedraagt.

Luister eens goed.

Een echte woordvoerder van het ministerie van Financiën zei werkelijk het volgende:

“Deze regering neemt de noodzakelijke beslissingen om de Britse financiën te stabiliseren en de economische groei een impuls te geven, gesteund door een begrotingsstrategie die door het IMF is goedgekeurd.

“Ons Plan voor Verandering zorgt ervoor dat er meer geld in de zakken van werkende mensen terechtkomt en onze ijzersterke toewijding aan onze robuuste begrotingsregels heeft ertoe bijgedragen dat de rentetarieven sinds de verkiezingen vijf keer zijn verlaagd.

"We verminderen ook de overheidsleningen, zodat we kunnen investeren in betere scholen, ziekenhuizen en voorzieningen voor werkende gezinnen."

En het leek erop dat hij het echt geloofde.

Hij is de enige in Groot-Brittannië die dat doet.