Keir Starmer is in een migratieval getrapt en dat kan een dramatisch averechts effect hebben

Sir Keir Starmer is in een val gelopen.

Zijn retoriek over immigratie zal linksgeoriënteerde Labour-kiezers van zich vervreemden, terwijl de rechterzijde actie zal eisen om de migrantencrisis in het Kanaalgebied te beëindigen en de torenhoge netto-migratie terug te dringen.

Het resultaat van dit dilemma, als de premier er niet in slaagt het goed te doen? Iedereen verliest het vertrouwen in de politiek en de samenleving blijft lijden onder de gevolgen van massamigratie, de crisis met kleine boten en een falend asielsysteem.

De premier bevestigde donderdag tijdens een bezoek aan Albanië dat hij afgewezen asielzoekers wil uitzetten naar "return hubs" . Het Verenigd Koninkrijk zou met maar liefst negen landen in gesprek kunnen gaan.

Maar het Rwanda-liteplan van Sir Keir kreeg binnen enkele minuten een klap te verduren toen de Albanese premier Edi Rama zei dat Tirana een dergelijk plan alleen met Italië zou uitvoeren.

Die deal is gebaseerd op een diepe historische band, iets wat het Verenigd Koninkrijk niet heeft. De premier kreeg zelfs lastige vragen over eerdere opmerkingen van voormalig minister van Binnenlandse Zaken Suella Braverman over Albanese criminelen die in het Verenigd Koninkrijk wonen.

Bronnen bij Downing Street hielden vol dat een Britse retourhub in Albanië nooit op de planning stond voor de bilaterale ontmoeting van de premier met de heer Rama.

Maar het schouwspel van zo'n moment was wel gênant voor een premier die wanhopig probeerde een einde te maken aan de migrantencrisis in het Kanaalgebied en die tegelijkertijd de groeiende populariteit van Nigel Farage in de peilingen probeerde te ondermijnen.

Alleen afgewezen asielzoekers die al hun beroepen hebben uitgeput, worden naar een van deze voorgestelde centra gestuurd. Het zou een oplossing kunnen zijn voor het verwijderen van buitenlandse criminelen en illegale migranten uit landen zoals Afghanistan, waar waarschijnlijk nooit een deportatieovereenkomst wordt gesloten.

Maar daar beginnen de problemen. Uit onderzoek van The Migration Observatory blijkt dat de asielachterstand in december 91.000 bedroeg.

Van degenen die op een eerste beslissing wachtten, wachtten er 50.000 al meer dan zes maanden. En er dreigt een nieuwe crisis.

"De achterstand in de eerste beslissing is niet de enige achterstand in het Britse asielsysteem", aldus het Migration Observatory. Als gevolg hiervan is het aantal lopende beroepen bij de First-tier Asielrechtbank in twee jaar tijd ook verzesvoudigd – tot 42.000 eind 2024.

In 2024 werden ongeveer 16.000 asielberoepen beslist. Hoewel dat 76% meer was dan het jaar ervoor, was het aanzienlijk lager dan de 37.000 nieuwe beroepen die in 2024 werden ingediend.

Het aantal nieuwe beroepen zal hoog blijven naarmate er meer eerste beslissingen worden genomen en tegen afwijzingen beroep wordt aangetekend. Dit suggereert dat de achterstand in de behandeling van beroepen in 2025 waarschijnlijk aanzienlijk zal blijven groeien.

Het zal dus jaren duren om deze achterstanden weg te werken. Het Ministerie van Binnenlandse Zaken probeert dit voor te zijn door de beroepen van asielzoekers die in door de belastingbetaler gefinancierde hotels verblijven, te versnellen.

Maar het is misschien niet verrassend dat ambtenaren hebben toegegeven dat migranten zich op het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens kunnen beroepen om hiertegen bezwaar te maken.

Ambtenaren hebben beweerd dat er een risico bestaat dat mensen in hotels ‘niet voldoende tijd hebben om hun zaak op een eerlijke manier en in het belang van rechtvaardigheid voor te bereiden en te presenteren’.

En degenen die niet in door de belastingbetaler gefinancierde hotels verblijven en in beroep gaan tegen asielafwijzingen, zouden kunnen beweren dat ze “ongerechtvaardigd opgehouden” worden.

In een memorandum werd toegevoegd dat ‘in beide scenario’s sprake is van een risico op discriminatie op grond van artikel 14’.

De kern van de zaak blijft dus bestaan: migranten zullen nog steeds het Kanaal oversteken en hun lot riskeren met een rechtssysteem waarvan velen vinden dat het in veel van zijn uitspraken indruist tegen het "gezonde verstand".

Daarom woedt er momenteel een debat over de vraag of het Verenigd Koninkrijk zich moet terugtrekken uit het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens, of op zijn minst de mensenrechtenwetten niet meer moet toepassen in immigratiezaken.

Wanneer zij in beroep gaan tegen een afwijzing van asiel, beroepen illegale migranten zich in de eerste plaats op artikel 3 van het EVRM (vrijheid van marteling en vervolging) en artikel 8 (recht op gezins- en privéleven).

Ministers zullen later dit jaar met nieuwe wetgeving komen om ‘de regels van Artikel 8 te verduidelijken en vast te leggen hoe deze van toepassing zijn op verschillende immigratieroutes, zodat minder gevallen als ‘uitzonderlijk’ worden behandeld.

De ‘toets van het algemeen belang’ zal worden versterkt om ‘duidelijk te maken dat het Parlement onze grenzen moet kunnen controleren’.

En migranten die proberen de regels te omzeilen, bijvoorbeeld door Artikel 8 te gebruiken om een ​​verblijfsvergunning aan te vragen nadat ze met een visum voor korte duur naar het Verenigd Koninkrijk zijn gereisd, zullen hun zaak waarschijnlijk verliezen onder de nieuwe regels.

Het ministerie van Binnenlandse Zaken is van mening dat de wetgeving – die een kader zal introduceren – ‘succesvolle claims zal beperken’ van personen die ‘de uitzetting frustreren en vertragen met valse claims in een poging hun verblijf in het Verenigd Koninkrijk te verlengen, en daarmee de uiteindelijke kans vergroten dat een claim op grond van artikel 8 wordt gehonoreerd’.

Bronnen bij het ministerie van Binnenlandse Zaken verwierpen vergelijkingen tussen de voorstellen voor terugkeerhubs en de Rwanda-regeling. Migranten die onder de Labour-regeling uit het Verenigd Koninkrijk worden verwijderd, zullen al hun legale mogelijkheden al hebben uitgeput.

Dit is een belangrijk verschil met de Rwanda-regeling, waarbij migranten juridische stappen ondernamen tegen de uitzettingsplannen van het Ministerie van Binnenlandse Zaken. Deze regeling richt zich op migranten die in het Verenigd Koninkrijk wonen en al hun wettelijke mogelijkheden al hebben uitgeput, maar niet kunnen worden uitgezet.

Maar voormalig hoofd van de Border Force, Tony Smith, zei over de internationale verdragen: "Het was nooit de bedoeling dat mensen hun eigen land zouden ontvluchten, meerdere grenzen zouden oversteken en zich uiteindelijk zouden vestigen in een land waar ze graag zouden willen blijven, zoals het Verenigd Koninkrijk.

Feit is dat een groot deel van de mensen die vanuit Frankrijk hierheen komen, al lang in Europa zijn en al lang niet meer in hun eigen land. Waarschijnlijk hebben ze zelfs een verblijfsvergunning aangevraagd in andere landen die hen hebben geweigerd.

De huidige situatie in Calais zal dit probleem alleen maar versterken.

Een onthutsende tv-reportage van GB News toonde een migrant die zei: "Ik denk dat ze me in Engeland met alles kunnen helpen. Misschien kunnen ze me een huis geven."

Een ander, uit Soedan, zei: "Ik heb twee maanden in Frankrijk doorgebracht en we zijn veel landen doorkruist toen we uit Afrika kwamen. We zijn bijna drie landen doorkruist. Toen we Europa binnenkwamen, kwamen we in Italië terecht."

"Als ze me terug naar mijn land willen sturen, is dat onmogelijk. Als ze me terug willen sturen, is dat onmogelijk.

"We praten met mensen die nog steeds vechten en die nog steeds sterven."

Velen kiezen voor het Verenigd Koninkrijk. En ze vechten er graag voor om te blijven, terwijl ze in door de belastingbetaler gefinancierde hotels wonen en van de voordelen genieten.

Sir Keir en Yvette Cooper, minister van Binnenlandse Zaken, willen "de bendes vernietigen". Maar mevrouw Cooper deed deze week een belangrijke bekentenis over wat daarvoor nodig is.

Ze vertelde LBC: "We hebben die Franse actie in de wateren nodig, niet alleen aan de kust, en we hebben ook de bredere bevoegdheden tegen terrorisme nodig die we inzetten."

De minister van Binnenlandse Zaken doelde op de Franse onderschepping van migrantenboten in ondiep water. Het ministerie van Binnenlandse Zaken had gehoopt dat dit de komende weken zou beginnen.

Maar het kan nog wel ‘een paar maanden duren’ voordat het begint. Dat betekent dat de smokkelaars de zomer kunnen uitbuiten zonder bang te hoeven zijn dat de boten worden onderschept.

En een hoge grensbron gaf vrijdag toe wat velen al vreesden: de toename van het aantal Kanaaloversteekplaatsen zal dit jaar aanhouden en pas volgend jaar afnemen.

Tegen die tijd hoopt de regering dat de bevoegdheden op het gebied van terrorismebestrijding die zijn ingevoerd door de Border Security, Asylum and Immigration Bill, het National Crime Agency zullen helpen in de strijd tegen mensensmokkelaars.

Maar zoals die migranten in Calais al zeiden, zullen ze blijven proberen manieren te vinden om Groot-Brittannië te bereiken. En daarom moet er een geloofwaardige afschrikking zijn.

Het immigratieprobleem van de premier beperkt zich niet tot de vluchtelingencrisis in het Kanaalgebied.

Sir Keir kondigde deze week plannen aan om de netto-migratie drastisch te verminderen en de Britse verslaving aan goedkope buitenlandse arbeidskrachten te verminderen.

De premier onthulde plannen om het aantal deportaties op te voeren door het aantal overtreders dat in aanmerking komt voor uitzetting te verhogen, de manier waarop Artikel 8 van het EVRM wordt gebruikt in immigratiezaken te herzien, de route van het sociale zorgvisum af te schaffen, buitenlandse werknemers te verplichten om banen op universitair niveau te aanvaarden en de Engelse taalvaardigheid te verbeteren.

Bedrijven die personeel uit het buitenland willen werven, moeten ook aantonen hoe zij huishoudelijk personeel opleiden voor deze functies.

Het ministerie van Binnenlandse Zaken voorspelt dat de wijzigingen ertoe zullen leiden dat er 100.000 minder mensen naar het Verenigd Koninkrijk komen. Dit betekent dat de netto migratie tegen het einde van deze zittingsperiode in 2029 op ongeveer 240.000-250.000 zou kunnen uitkomen.

Dat zou betekenen dat er ieder jaar evenveel mensen bijkomen als er in Plymouth wonen. Dat zou de druk op de huisvesting, de gezondheidszorg, de scholen en de sociale cohesie alleen maar vergroten.

Veel aandacht ging de afgelopen week uit naar de opmerking van de premier over "het eiland van vreemden". Linkse bronnen beweerden dat het een echo was van de bloedige toespraken van Enoch Powell.

De belangrijkste aankondiging in het Witboek Immigratie – het verhogen van de drempel voor het Skilled Worker Visa naar functies op universitair niveau – zal het aantal mensen dat naar het Verenigd Koninkrijk komt met 39.000 verminderen.

Migranten zullen ook tien jaar in plaats van vijf jaar moeten wachten om een ​​aanvraag voor vestiging of burgerschap in te dienen, hoewel werknemers die een significante bijdrage leveren aan de samenleving, zoals verpleegkundigen, artsen en ingenieurs, mogelijk sneller behandeld zullen worden. Dit zal leiden tot 18.000 minder aankomsten, verwacht het Ministerie van Binnenlandse Zaken.

En, misschien wel het allerbelangrijkste, sectoren die grote aantallen migrantenarbeiders inhuren, krijgen de opdracht om personeelsstrategieën op te stellen om een ​​einde te maken aan hun afhankelijkheid van goedkope buitenlandse arbeid.

Zij kunnen alleen personeel uit het buitenland aannemen als er sprake is van ‘langdurige tekorten, voor een beperkte tijd’.

En daar is de premier in de val getrapt wat betreft zowel legale als illegale migratie. Hij heeft een radicale hervorming beloofd.

Hij heeft een "substantiële" vermindering van het aantal overtochten met kleine boten beloofd, een einde aan misbruik in het asielsysteem en een daling van de netto migratie. Hoewel de netto migratiecijfers een scherpe daling zullen laten zien wanneer ze de volgende keer worden gepubliceerd, zal dat te danken zijn aan de hervormingen die zijn doorgevoerd door voormalig minister van Binnenlandse Zaken James Cleverly .

En de netto migratie zal nog steeds ver boven de historische hoogtepunten liggen. Hoger dan toen Groot-Brittannië stemde om de EU te verlaten en zo de controle over ons immigratiebeleid terug te krijgen.

Het is dan ook onwaarschijnlijk dat de Britse bevolking het argument zal geloven dat een substantiële vermindering van de netto-migratie tot 250.000 voldoende zou zijn.

Zoals Karl Williams van het Centre for Policy Studies het verwoordde: "De afgelopen dertig jaar zijn er geen beloftes gebroken op het gebied van immigratie; er is geen enkel teken van verandering."

Sir Keir kan het zich niet veroorloven dat mensen denken dat zijn plannen niet overeenkomen met zijn retoriek.

De kansen van Labour bij de volgende verkiezingen hangen ervan af.