Kinderen in een geestelijke gezondheidscrisis blijven op wachtlijsten staan

MENING

Elk kind heeft recht op een veilige en gezonde jeugd, maar bijna één op de tien kinderen in Engeland wordt actief doorverwezen naar de geestelijke gezondheidszorg voor kinderen. Meer dan 958.000 kinderen – acht procent van alle kinderen in Engeland – moesten in maart 2024 wachten op een beoordeling of behandeling van hun geestelijke gezondheid. Steeds vaker bevinden ze zich 'in crisis': in acute nood, met een ernstig risico op letsel – zelfs de dood. Een groter deel van hen lijdt aan angststoornissen. Bij velen wordt autisme of ADHD vermoed.

Ze schreeuwen om hulp. In plaats daarvan verspillen ze kostbare delen van hun jeugd op wachtlijsten, zijn ze vaak afwezig op school, missen ze tijd met vrienden en raken ze geïsoleerd. Bijna een derde van de kinderen die aan het einde van het jaar nog steeds op ondersteuning wacht, wachtte al meer dan een jaar – en als ze eenmaal behandeld worden, is het niet altijd duidelijk of ze de steun of zorg krijgen die ze nodig hebben om beter te worden.

Zelfs voor kinderen met de meest urgente aandoeningen, voor wie de wachttijden het kortst zijn, kan de gemiddelde wachttijd ondraaglijk zijn: vijf dagen 'in crisis', acht dagen bij zelfbeschadiging, dertien dagen bij een vermoedelijke psychose.

Onze kinderen raken verstrikt in een systeem dat overspoeld wordt door de vraag en niet genoeg prioriteit krijgt: in 2023-2024 gaven lokale NHS-besturen gemiddeld iets meer dan 1% van hun budget uit aan geestelijke gezondheidszorg voor kinderen, ondanks een reële stijging ten opzichte van het voorgaande jaar.

Gemiddeld genomen hebben zwarte kinderen en kinderen van andere etnische minderheden minder kans om toegang te krijgen tot geestelijke gezondheidszorg dan blanke kinderen. De kans is echter groter dat ze op het moment van een crisis, lang nadat preventief is begonnen, in aanraking komen met hun probleem.

Zoals een tiener me vertelde: "Veel van mijn vrienden hebben zichzelf beschadigd, hadden eetstoornissen of suïcidale gedachten. ... Ze hebben nooit om hulp gevraagd. De geestelijke gezondheidszorg voor kinderen en de algemene schoolbegeleiding hebben een slechte reputatie - velen geloven dat daarheen gaan 'de zaken alleen maar erger maakt'."

We moeten stoppen met het vragen aan kinderen om aan te tonen dat ze ziek genoeg zijn om hulp te verdienen.

Als ik als Commissaris voor de Kinderbescherming aan kinderen vraag wat hen ongelukkig maakt, zijn de antwoorden helder en consistent: gezinnen die moeite hebben om eten te betalen, die zich onveilig voelen in hun buurt of thuis, die niet begrepen worden op school, die zich geïsoleerd, onzichtbaar en afgesloten voelen.

Zelfs de meest deskundige professionals op het gebied van geestelijke gezondheid en welzijn kunnen deze uitdagingen niet alleen oplossen: het zijn collectieve problemen die om collectieve oplossingen vragen, waarbij alle betrokken partijen in het leven van een kind samenwerken: onderwijs, gezondheidszorg en sociale zorg.

Ik geloof dat we voor het eerst een echte kans hebben om onze aanpak van de volksgezondheid in dit land te veranderen via het NHS 10-jarenplan. Dit plan moet de geestelijke gezondheid van kinderen centraal stellen, de gezondheid van kinderen op gelijke voet stellen met die van volwassenen en de overstap maken van diagnosegestuurde behandeling naar eerdere interventie en preventie.

Deze kans op verandering grijpen betekent dat we moeten reageren op de dingen waarvan kinderen mij vertellen dat ze ongelukkig maken. Want voor honderdduizenden kinderen is hun geestelijke gezondheid de barrière om kansen te grijpen.

Dat betekent dat er een systeem moet worden gecreëerd waarin kinderen hulp kunnen krijgen zonder dat ze een label nodig hebben, een systeem waarin de ondersteuning niet afhankelijk is van een medische diagnose.

Dat betekent dat er een duidelijke, ambitieuze richting moet worden bepaald voor een eerlijker deel van de investeringen in geestelijke gezondheidszorg en welzijnszorg voor kinderen en jongeren – voor alle behoeften.

En het betekent een zorgmodel dat eerder luistert, sneller handelt en elk kind ondersteunt, en dat professionals de mogelijkheid biedt om minder tijd te besteden aan langdurige beoordelingen en meer tijd te besteden aan daadwerkelijke ondersteuning van kinderen, met name op school.

Ik kan mij geen betere aanpak voor de volksgezondheid voorstellen dan het koesteren van de kindertijd en het geven van bouwstenen voor een lang, gelukkig en bevredigend volwassen leven.

Ik hoop dat onze leiders klaar zijn om het moment te grijpen, want onze kinderen kunnen niet wachten.